Μετά τη βροχή, τα σαλιγκάρια

Σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα (μαζί με τους μόνιμους, πάντα εύκαιρους θαμώνες) βουλευτές που κοντεύαμε να ξεχάσουμε ότι ελίσσονται ακόμα στην πολιτική σκηνή. Ως θετικό στην παρουσία τους καταγράφεται το ότι (άθελά τους) επιβεβαιώνουν με τα λεγόμενά τους αυτό που βλέπουν και αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι πολίτες: οι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν στον κόσμο τους.

Την ίδια εικόνα είχαν εκπέμψει -πλην διακριτών εξαιρέσεων- συνάδελφοί τους στη Βουλή, κατά τη σουρεαλιστική διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που οι ίδιοι είχαν κακοποιήσει φραστικά λίγες ώρες νωρίτερα. Οι εξάρσεις, τα άλματα λογικής, οι εκφραστικές χειρονομίες όταν απήγγειλαν τον λόγο από το φτωχό χειρόγραφο δεν είχαν σε τίποτα να ζηλέψουν εκπροσώπους της Βουλής των εφήβων.


Αλλά από ανθρώπους που δεν δοκίμασαν ποτέ την εμπειρία του δημόσιου αυτοσαρκασμού περιμένει κανείς γενναία αυτοκριτική; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Απαντώ: «Μαζί τούς ψηφίσαμε», προσθέτοντας στον γενικό προβληματισμό για το μέλλον της χώρας το στοιχείο της ημετέρας συνυπευθυνότητας. Τα κόμματα καταρτίζουν τα ψηφοδέλτια με τους υποψηφίους κι εμείς επιλέγουμε ποιους και ποιες στέλνουμε στο Κοινοβούλιο ανάλογα με τις προσλαμβάνουσές μας, τις απαιτήσεις μας ή την κομματική μας υποταγή. Ετσι απλά και δημοκρατικά, όπως σε όλες τις ελεύθερες χώρες του κόσμου, υπάρχουν επιλογές για όλα τα γούστα. Από γαλβανισμένους πολιτικούς με άποψη και καθαρό λόγο μέχρι φαφλατάδες γαλίφηδες. Από υποψηφίους με ένσημα στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή έως κληρονομικώ δικαίω πολιτικούς ακτιβιστές. Από ανθρώπους που κατέθεσαν έργο σε δημόσια αξιώματα ή πάλεψαν ν’ αλλάξουν νοσηρές καταστάσεις έως αυτούς που αγωνία τους είναι να γίνονται σε όλους αρεστοί.

Κι εμείς οι ψηφοφόροι μπορούμε να στείλουμε στη Βουλή κάποιον(-α) με κυρίαρχο κριτήριο, π.χ., τις αθλητικές του επιδόσεις, τις αποδεκτές από την πλατεία θεατρικές του ικανότητες, την κατά ριπάς προβολή του από μέσα ενημέρωσης ή το κάλλος του. Δεν είμαστε μόνο περήφανος λαός. Είμαστε και συμφεροντολόγοι και ατομιστές - τόσα χρόνια δεν αλληλοβριζόμασταν γι’ αυτά;

Ομως, όλα έχουν ένα τέλος (εν προκειμένω σεισμικό). Το σφράγισμα του μεταπολιτευτικού κύκλου βρίσκει τη χώρα διαπομπευόμενη, τα κόμματα εξουσίας σε ιστορικό χαμηλό και τους πολίτες πιο φιλύποπτους και οργισμένους από ποτέ. Απαραίτητη υπόμνηση: ανάμεσα στους βασανιζόμενους Ελληνες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και καθ’ έξιν φοροφυγάδες και απατεώνες πολίτες και λαμόγια πολίτες.

Μια αμυδρή ελπίδα διαφαίνεται από την ασφαλή εκτίμηση ότι πολλοί από τους νυν «300» έχουν ήδη το χρώμα του πολιτικώς νεκρού. Είναι (και) στο χέρι μας η επόμενη Βουλή να είναι καλύτερη από εμάς.

Του Κώστα Λεονταρίδη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ