Το όλο τραγελαφικό έγκειται στο ότι, ως φαίνεται από τις τελευταίες εξελίξεις, το χρέος εξακολουθεί να τρέχει προσεγγίζοντας τη ταχύτητα του φωτός. Ακόμη πιο αλλόκοτο θα είναι όταν θα φτάσουμε στο 2020, αφού, ενώ θα έχουμε πληρώσει τον άμπακο, θα χρωστάμε όσα χρωστούσαμε το 2009.
Και λέμε τουλάχιστον το 2020, διότι, μετά την πρόσφατη δανειακή σύμβαση της περασμένης Πέμπτης, επιβεβαιώθηκε η αναμονή μιας δεκαετίας σκληρότερης λιτότητας κατά την οποία αν δεν κατορθώσουμε να βάλουμε τάξη στην οικονομία, φοβούμαι πως ούτε τα δισέγγονά μας δεν θα επιβιώσουν. Όχι δεν θέλω να γίνω μία ακόμα Κασσάνδρα του τόπου. Απλώς κάποια πράγματα είναι «ηλίου φαεινότερα». Εξάλλου, ακολούθησε μία ακόμα ανακοίνωση του ταλαντούχου μας Πρωθυπουργού περί της διεξαγωγής δημοψηφίσματος, ώστε, όπως για όλες τις δύσκολες συμφωνίες που συνάψαμε ως σήμερα, ο «κυρίαρχος λαός» να πει τη γνώμη του, «αφού δύο χρόνια τώρα αυτή η κυβέρνηση πρώτα ρωτάει και μετά αποφασίζει».
Ο τυφώνας που προκλήθηκε και προκαλείται στο πολιτικό τοπίο απ’ τις κομματικές αντιδράσεις και τους δημοσιογράφους, καθώς και η θύελλα αποδοκιμασίας απ’ τους ευρωπαίους εταίρους (ενδεχομένως «στημένη» αφού δήλωσαν ότι γνώριζαν την κίνηση του Παπανδρέου) είναι πάνω κάτω γνωστά σε όλους πράγματα. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα άπαντες σχολιάζουν αυτή την ενέργεια ο καθείς από το «πόστο» του, και άπαντες τρομοκρατημένοι περιμένουμε τις εξελίξεις, διότι περισσότερο από ποτέ αυτή τη στιγμή όλα τα σενάρια…είναι πιο πιθανά από κάθε άλλη φορά. Δεν έφτανε ο πολιτικός εκβιασμός του πρωθυπουργού για τη συμφωνία «κουρέματος», τώρα Μέρκελ και Σαρκοζί (ο νέος δικομματισμός στη χώρα μας) μας έβαλαν κυριολεκτικά το πιστόλι στον κρόταφο καθορίζοντας οι ίδιοι το ερώτημα προς το λαό (ναι ή όχι στο ευρώ) και μάλιστα με ορισμένη προθεσμία. Ποτέ άλλοτε ο πολιτικός εκβιασμός που βιώνουμε δεν ήταν χυδαιότερος. Ας κάνουμε όμως λίγη υπομονή για τις εξελίξεις αυτές.
Σε ό,τι αφορά το αρχικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, το «κούρεμα», νομίζω είναι ορθότερο να μιλήσουμε με αριθμούς. Η Ελλάδα πήρε πέρυσι ένα πρώτο δάνειο 110 δις. ευρώ από την Ευρώπη και το ΔΝΤ. Θα πάρει τώρα ένα δεύτερο δάνειο 100 δις. ευρώ συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων για την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και θα της χαρίσουν άλλα περίπου 100 δις. ευρώ από παλιότερα δάνεια. Μιλάμε για ένα συνολικό πακέτο στήριξης ύψους 310 δις. ευρώ- περίπου το 140% του ΑΕΠ.
Ασφαλώς και δεν είμαι οπαδός της κυβερνητικής πολιτικής, πολλώ δε μάλλον της δανειακής πολιτικής και ασφαλώς αντιλαμβάνομαι, όπως όλοι, ότι αυτά τα λεφτά δεν μας τα δίνουν από την καλή τους την καρδιά. Απλώς είναι ανέντιμο, αφού μπήκαμε σ’ αυτό το κλουβί, να μην εκμεταλλευτούμε τη βοήθεια αυτή, να μη δουλέψουμε σκληρά για να δείξουμε ότι Αγορές και Ευρώπη μπορούν να εμπιστευθούν την Ελλάδα. Είναι σίγουρα συμφερότερο από το να παρακολουθούμε έντρομοι το άδειασμα του πρωθυπουργού από τους υπουργούς και βουλευτές του. Ουδείς ενδιαφέρεται αν θα μείνει στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση, οπότε ό,τι είναι να γίνει να γίνει γρήγορα γιατί μας περιμένει σκληρή δουλειά.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν μας φέρθηκαν τόσο γενναιόδωρα, προφανώς γιατί ακόμα και για τη Γερμανία μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της Ελλάδας θα διατάρασσε την ευρωπαϊκή ζώνη και θα έθιγε συμφέροντα και πολλών άλλων, αλλά βεβαίως τέτοια στήριξη περιέχει δεσμεύσεις και υποχρεώσεις εκ των οποίων βασικότατη είναι η μόνιμη εποπτεία της χώρας και η έλευση ξένων τεχνικών συμβούλων, οι οποίοι θα υποδεικνύουν την πορεία μας στον χάρτη των δισεκατομμυρίων.
Γιατί μας δυσαρεστεί η εποπτεία από άλλους; Είμαστε ευχαριστημένοι από τα όσα καταφέραμε με τους δικούς μας πολιτικούς και τεχνικούς συμβούλους; Ποιόν εμπιστευόμαστε περισσότερο ότι θα κάνει καλύτερα τη δουλειά του χωρίς να αλληθωρίζει σε πελατειακές σχέσεις και διαπλοκές, τα δικά μας στελέχη ή οποιονδήποτε Γερμανό ή Αυστριακό ή όποιας άλλης εθνικότητας ελεγκτή; Ποιός μπορεί να συμμαζέψει καλύτερα τη φοροδιαφυγή, ένας ενσυνείδητος Ευρωπαίος ή ο Έλληνας ρουσφεταθλητής; Ποιός θα διασφαλίσει καλύτερα ότι οι Τράπεζες θα δανείζουν με επιχειρηματικά και μόνο κριτήρια και όχι με βάση σχέσεις διαπλοκής;
Όσο και να ενοχλούνται ορισμένοι υπερπατριώτες, εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν πολλές σανίδες σωτηρίας χωρίς η παραπάνω να είναι η μόνη και απόλυτα συνετή. Τώρα βέβαια αν κάποιος θεωρεί συνετότερη λύση να αναλάβει κάποιο από τα υπόλοιπα κόμματα, μάλλον έχει πρόβλημα. Βεβαίως με τον τρόπο αυτό (με τη μόνιμη εποπτεία μας από ξένους) αδικούμε ορισμένους, λίγους, πολύτιμους ανθρώπους που με τα μανίκια σηκωμένα και με τιμιότητα ασκούν τα δημοσιοϋπαλληλικά καθήκοντά τους και βεβαίως αδικούμε πολλούς νέους ανθρώπους που έχουν και τις γνώσεις και τη θέληση να προσφέρουν στη χώρα. Όμως, κακά τα ψέματα, αυτοί οι λίγοι πότε μπόρεσαν να προχωρήσουν στο βούρκο της εγχώριας σαπίλας, πότε οι σάπιοι και οι ανίκανοι και οι βολεμένοι δεν τους έκλεψαν τον αέρα και τους απαγόρευσαν να είναι αυτοί οι καλοί; Οι ηλίθιοι αγαπάνε τους ηλίθιους και εκλαμβάνουν τους καλούς ως ιούς που απειλούν το οικοδόμημα της ηλιθιότητάς τους.
Ζούμε ζοφερές μέρες οικονομικής κατάρρευσης και πολιτικής εκτροπής και όλοι τιποτολογούμε για μία «εθνική πολιτική». Πρυτάνεις που πασχίζουν για τη θεσούλα τους, πολιτικοί που θέλουν μόνο καρέκλα, δικαστικοί που λόγω χαμηλού μισθολογίου θυμήθηκαν το δίκαιο, συνδικαλιστές που χάνουν την πελατεία και τα προνόμιά τους, δημοσιογράφοι που δεν τρέφονται πια από τους αφεντικαράδες τους, δημόσιοι υπάλληλοι που δεν μπορούν πλέον να πίνουν 3 φραπέδες αλλά 1, αγρότες που για δεκαετίες τρέφονταν από επιδοτήσεις χωρίς να έχουν καλλιέργειες, καθηγητές που για χρόνια πάνε στο σχολείο μόνο αν δεν έχουν «ιδιαίτερα μαθήματα», δικηγόροι που από τα 6 ακίνητα δηλώνουν τα 2, γιατροί που απειλούσαν ότι χωρίς φακελάκι η εγχείρηση μπορεί να αποτύχει, φοιτητές που δεν έχουν διαβάσει 1 σελίδα στη ζωή τους και ενοχλούνται από το ν+2, ένας σωρός από νεκρούς ανθρώπους που φρόντισαν να μεγαλώσουν τα παιδιά μας με τις ίδιες «αξίες». Όλοι αυτοί σήκωσαν τώρα τη σημαία της πατρίδας και του μέλλοντός της. Αν αυτό λέγεται εθνική πολιτική, τότε τρέμω πως είχε δίκιο ο Γούναρης «ας αντισταθούμε όσο μας παίρνει», και μετά ας πάμε όλοι μαζί στο Ζάλογγο…
Δεν ξέρω αν υπάρχουν πιο αναίμακτες λύσεις. Πάντως να συνεννοηθεί ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης χλωμό, διότι στο μόνο που έχουν συμφωνήσει οι δυο τους ως σήμερα είναι ότι επέλεξαν και οι δύο για σπουδές τη Βοστόνη. Επίσης μια μικτή λύση από μισούς Γερμανούς και μισούς Έλληνες, κάτι σαν γερμανοτσολιάδες για κυβέρνηση, περισσότερο σαν ανέκδοτο ακούγεται. Τέλος να βοηθήσει ο Θεός της Ελλάδας παντελώς αδύνατο, αφού κι αυτός είναι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, καθώς και ο αρχιεπίσκοπος πήγε για επενδύσεις στο Κατάρ.
Η ανασύνταξη της χώρας προϋποθέτει ένα πολιτικό και κοινωνικό ξεκαθάρισμα. Το πολιτικό ξεκαθάρισμα αναπόφευκτα θα το κάνουμε λιγότερο εμείς και περισσότερο οι ευρωπαίοι «επιτήδειοι». Το κοινωνικό ξεκαθάρισμα όμως είναι αποκλειστικά υποχρέωση του καθ’ ενός από εμάς, καθήκον του εαυτού μας, να αλλάξουμε εμείς, ίσως είναι η τελευταία μας ελπίδα, αυτή όχι άλλη. Ίσως πρέπει να επιστρέψουμε στα βιβλία μας, ίσως να αφήσουμε τα σκυλάδικα και γεμίσουμε τα θέατρα, να επιστρέψουμε στην κυρίως ζωή, να αναρωτηθούμε τι έχω να κάνω εγώ;
«Να είμαι συνειδητός, να μην αφαιρούμαι. Να ξυπνάω και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό που θα ζήσω σήμερα είναι η αληθινή μου ζωή και όχι η πρόβα τζενεράλε. Να μην ξεχάσω να παραγγείλω την αυριανή μου μέρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να σηκωθώ από το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της μέρας που αρχίζει. Να δουλέψω σκληρά, τόσο για να ζήσει και ο φίλος μου, και ο άλλος φίλος μου. Να μην αφήσω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της. Να ζήσω μέρες χειροποίητες. Και νύχτες».
Γ.Φ.Ξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου