Το 356 π.Χ. ένας παράξενος τύπος, ο Ηρόστρατος, πυρπόλησε τον περίφημο ναό της Αρτέμιδας, ένα απ' τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, με σκοπό ν' απαθανατιστεί, έστω αρνητικά, αφού δεν μπορούσε θετικά! Ό,τι περιλαμβάνει το ιστολόγιο αυτό αφορά τους συγχρόνους του.

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Ιέρακες και Υποκριτές

Το 2010, οι ιέρακες του ελλείμματος κυριάρχησαν στην πολιτική μας συζήτηση. Σε μια περίοδο μαζικής ανεργίας και ιστορικά χαμηλού κόστους δανεισμού, σε μια περίοδο που η οικονομική θεωρία λέει ότι χρειαζόμασταν περισσότερες, όχι λιγότερες, δημόσιες δαπάνες, οι ιέρακες έπεισαν το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής τάξης ότι τα ελλείμματα, και όχι οι θέσεις εργασίας, θα έπρεπε να είναι η υπ' αριθμόν 1 προτεραιότητα για την οικονομία μας. 

Και τώρα που τελείωσαν οι εκλογές, προσπαθούν να ξαναπιάσουν την κουβέντα από εκεί που την άφησαν. Πρέπει να τους πούμε να σηκωθούν να φύγουν. Δεν είναι απλώς το γεγονός ότι οι ιέρακες του ελλείμματος έχουν κάνει λάθος στα πάντα μέχρι τώρα. Πρόσφατα γεγονότα έδειξαν επίσης καθαρά αυτό που ήταν ήδη εμφανές στους προσεκτικούς παρατηρητές: πραγματικός στόχος τους δεν ήταν η μείωση του ελλείμματος.

Αντιθέτως, στόχος ήταν να χρησιμοποιήσουν τους φόβους για το έλλειμμα για να διαλύσουν το δίχτυ της κοινωνικής ασφάλειας. Και αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό δεν θα είναι απλώς κακή πολιτική. Θα είναι προδοσία των Αμερικανών που μόλις επανεξέλεξαν έναν πρόεδρο που έκανε προοδευτικές μεταρρυθμίσεις στο σύστημα Υγείας.

Σχετικά με την υποκρισία των γερακιών του ελλείμματος: όπως είπα, είναι εμφανής εδώ και χρόνια. Θυμηθείτε το βραβείο για την «δημοσιονομική υπευθυνότητα» που έδωσαν τρεις οργανώσεις ομοϊδεατών, στις αρχές του 2011, στον Πολ Ράϊαν, τον υποψήφιο αντιπρόεδρο του Μιτ Ρόμνεϊ. Τα σχέδιά του για κατάργηση του Medicare και για άγριες περικοπές στο Medicaid τον είχαν αναδείξει σε δημοσιονομικό ίνδαλμα στα μάτια τους. Και μετά υπάρχει το ζήτημα του «δημοσιονομικού γκρεμού».

Αντίθετα από τον τρόπο με τον οποίον συνήθως παρουσιάζονται, οι διαφαινόμενες περικοπές στις δαπάνες και αυξήσεις στους φόρους δεν αποτελούν μια δημοσιονομική κρίση. Είναι μια πολιτική κρίση που την προκάλεσε η προσπάθεια των Ρεπουμπλικάνων να κρατήσουν όμηρο την οικονομία. Και για να είμαστε σαφείς, ο κίνδυνος για του χρόνου δεν είναι ότι το έλλειμμα θα είναι πολύ μεγάλο, αλλά ότι θα είναι πολύ μικρό, και θα βυθίσει την Αμερική σε νέα ύφεση.

Οι ιέρακες του ελλείμματος έχουν δυσκολίες σε αυτό το ζήτημα. Πώς μπορούν να μας προειδοποιούν να μην πέσουμε στον δημοσιονομικό γκρεμό χωρίς να φανεί ότι αντιφάσκουν με την ίδια την ρητορική τους για τα κακά των ελλειμμάτων; Ετσι, ενώ παρουσιάζονταν σαν ευγενείς υπερασπιστές των δημοσιονομικών του έθνους, οι ιέρακες του ελλείμματος αποδείχθηκαν στην πράξη και υποκριτές και ασυνάρτητοι.

Δεν τους αξίζει να έχουν κεντρικό ρόλο στη συζήτηση για την οικονομική πολιτική. Δεν τους αξίζει καν μια θέση στο τραπέζι. Και βεβαίως δεν τους αξίζει να διοριστεί υπουργός Οικονομικών ένας από τους δικούς τους.

Κοιτάξτε, θα έπρεπε να κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για το δημοσιονομικό μέλλον της Αμερικής. Αλλά μια σοβαρή συζήτηση είναι ακριβώς αυτό που δεν έχουμε κάνει τα δύο προηγούμενα χρόνια - επειδή σε αυτή την κουβέντα κυριάρχησαν οι λάθος άνθρωποι, με την λάθος ατζέντα. Ας τους δείξουμε την πόρτα.


The New York Times
Krugman Paul

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου