Κατάρρευση; Παρούσα!

Βιώνοντας όλη αυτή την τραγελαφική κατάσταση το μόνο σίγουρο πλέον είναι ότι όλα βαίνουν στο τέλος τους. H οικονομία, η ηθική, οι αξίες και η χώρα η ίδια. Έχουμε τώρα 153 άτομα να αποφασίζουν για το μέλλον και για τις ζωές άλλων περίπου 10 εκατομμυρίων. Βλέποντας το κανάλι της Βουλής δεν ήξερα αν έπρεπε πρώτα να νευριάσω και μετά να γελάσω ή αντίστροφα. Κάθε βουλευτής τάχα είχε το λόγο να εκφράσει την «άποψη του», να πει ένα ναι ή ένα όχι. 

Από πού να ξεκινήσω; Από αυτούς που είπαν "ναι" επειδή έτσι "έπρεπε", έτσι τους είπαν , έτσι συμφώνησαν με τους ομοίους τους; Από εκείνους που είπαν "όχι" σκεπτόμενοι τουλάχιστον ότι με την απάντηση τους κρίνεται το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων και δεν κοίταξαν τα συμφέροντα; Ή από αυτούς που διάλεξαν να (μην) απαντήσουν με «παρών ή παρούσα»;

Από όποιους κι αν αρχίσω δυστυχώς δεν μπορώ να αλλάξω κάτι, σε όποια από τις τρεις κατηγορίες και αν ανήκαν ,το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, Μνημόνιο 3. Εκείνο δε το "παρών και παρούσα" από τους βουλευτές της ΔΗΜ.ΑΡ μου ακουγόταν όπως ακριβώς είδα και κάπου γραμμένο: «Αυτοί που ψήφισαν "παρών" τί ακριβώς θέλουν να πουν; 'Οτι ήταν "παρόντες" στο φόνο, αλλά δεν είναι αυτοί που έκαναν το έγκλημα ;». 

Και βλέπω ακόμη τους «παλιούς» να πηγαίνουν με συμφέροντα και εξοργίζομαι περισσότερο, γιατί τους έμαθαν να παπαγαλίζουν και όχι να μιλούν με επιχειρήματα και να βλέπουν την πραγματικότητα και την ίδια τη χώρα .

Εμείς όμως είμαστε εδώ , τη ζούμε και θα τη ζούμε για πολλά χρόνια ακόμη και, όπως φαίνεται, στην τραγικότερή της κατάσταση. Κι αν εχθές αυτοί οι 153 μέσα στη Βουλή αποφάσισαν να την οδηγήσουν στη χειρίστη των καταστάσεων, υπήρχαν πάνω 100.000 έξω από αυτήν - για να μην αναφερθώ και στους εκατομμύρια ακόμη που θα ακολουθήσουν - που φώναζαν και έδιναν το δικό τους αγώνα για το αντίθετο. 

Ρενέ Σ.