28η Οκτωβρίου 2011, άνευ σημασίας…

Μέλη της κυβέρνησης θα παρελάσουν μ' ελικόπτερο

Η αυριανή μέρα προοιωνίζεται δύσκολη για κάποιους (ίσως τους πολιτικούς μας), ευκαιρία για άλλους (όσους πραγματικά εργάζονται και χρειάζονται ξεκούραση), και αδιάφορη, μια συνηθισμένη Παρασκευή για τους ψαγμένους…Μην ξεχάσουμε και εκείνους τους γονείς που επιμένουν στην εθνική υπερηφάνεια καθώς θα πάνε να χειροκροτήσουν το λαμπρό τους παιδί στην παρέλαση, αλλά βεβαίως, να μην ξεχάσουμε τους ηλίθιους που θα ξυπνήσουν την Παρασκευή το πρωί να ταΐσουν τους παρελαύνοντες ξηρούς καρπούς. Ασφαλώς, μην αδικήσουμε, τέλος, τους γελοίους δημοσιογραφίσκους που θα αναζητήσουν τη συντριπτική μειοψηφία της νεολαίας που αγνοεί ‘τι γιορτάζουμε’, για να βγάλουν στην επιφάνεια τους αποδιοπομπαίους τράγους μιας μαζικά αμόρφωτης και ιστορικά απαίδευτης κοινωνίας.

Βεβαίως, είναι μία από τις ημέρες των κλισέ. Σε όλα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα θα εξυμνείται το υπερήφανο «όχι» από το πρωί ως το βράδυ, ενώ κάποιοι θα ανοητολογούν ότι «ο ελληνισμός θα τα καταφέρει, δεν αξίζει σε μας η υποδούλωση στο ΔΝΤ, ξέρουμε να λέμε όχι» και παρόμοιες κενολογίες, και σίγουρα κάποιοι θα ξαναθίξουν το θέμα της παρέλασης. Οι καιροί μόνο κατάλληλοι δεν είναι να ομιλούμε για την παρέλαση, διότι φυσικά «τόσα έχουμε, η παρέλαση μας μάρανε»; Και τί πειράζει; Τα παιδιά γεμίζουν με εθνική υπερηφάνεια, βρίσκουν την αφορμή να μάθουν λίγη ιστορία…Είναι όντως έτσι; Ή μήπως τα παιδιά μας βρίσκουν λίγο χρόνο να χαλαρώσουν από τη βαρεμάρα του θρανίου, να γεμίσουν τις καφετέριες αντί το μυαλό τους, να σαχλαμαρίσουν λίγο και στην παρέλαση;

Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, ακόμη κι αν είναι έτσι τα πράγματα. Όμως, δεν είναι η μεγαλύτερη κατάντια μας, δεν είναι η έσχατη μορφή υποκρισίας, αποβλάκωσης και εξηλιθίωσης να μην ξέρουμε με την παρέλαση ποιους τιμούμε; Ποιό είναι το τιμώμενο πρόσωπο τελικά; Σίγουρα δεν είναι κάθε εκλεγμένο πολιτικό ανθρωπάριο που στέκεται σε μια δηθενίστικη εξέδρα νομίζοντας πως αυτό το ίδιο είναι το τιμώμενο πρόσωπο. Επί του θέματος αμφιβάλλω πολύ πόσοι νέοι θα στρέψουν το κεφάλι τους στους κρετίνους της εξέδρας, την ώρα που ξέρουν ότι αυτοί υπονόμευσαν με τον πιο χυδαίο τρόπο το παρελθόν τους και τους εξασφάλισαν το χειρότερο μέλλον που είχαν φανταστεί για τη ζωή τους. Καλό πάντως είναι οι της εξέδρας να προσέξουν πολύ την άφιξη και αποχώρησή τους στις πλατείες, διότι είμαι βέβαιος πως και οι ίδιοι θα έχουν δεύτερο κουστούμι ή ταγέρ για να αλλάξουν σε περίπτωση τεχνητής βροχής…

Όπως και να’ χει, ό,τι κι αν γίνει, όποια κι αν είναι η προσέλευση γονιών και μαθητών στις παρελάσεις ανά τη χώρα, φοβάμαι πως αυτή η 28η Οκτωβρίου δεν θα σημαίνει τίποτα για τους περισσότερους Έλληνες του σημερινού ελλαδικού χώρου. Τι να σημαίνει μια «τζούφια» εθνική επέτειος, όταν το πρώτο εξάμηνο του 2011 αυτοκτόνησαν κατά 40% περισσότεροι άνθρωποι από κάθε άλλη χρονιά, όταν ο αριθμός των εισαγωγών στα νοσοκομεία αυξήθηκε κατά 24%, όταν το 38% των ευρωπαίων πολιτών πάσχει από ψυχολογικά ή διανοητικά νοσήματα, όταν για πρώτη φορά μετά το 1929 παιδιά λιποθυμούν από την πείνα, όταν κοινωνικά μέτωπα μαίνονται ανάμεσα σε ομάδες εργαζομένων, όταν υφιστάμεθα μία αιματηρή φοροκόπωση, όταν η ανεπάρκεια και η συσσωρευμένη βλακεία του πολιτικού προσωπικού εκδηλώνεται καταφανώς με τους άνευ ουσίας διαλόγους στη βουλή και τα υπονοούμενα του ενός φαύλου στον άλλον, τι να σημαίνει μία ψόφια εθνική επέτειος όταν η Ελλάδα στο εδώλιο του ΔΝΤ και της ΕΕ καταδικάζεται να απαγχονίζεται για δεκαετίες;

Για μένα πάντως δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, τίποτα. Πάλι, είμαστε υποχρεωμένοι, όσοι δούμε τηλεόραση ή ακούσουμε ραδιόφωνο, να παρακολουθήσουμε το θέατρο του ελληνικού παραλόγου. Πάλι, θα ακούσουμε τα φασιστοειδή να ψέλνουν στην παρέλασή τους μπροστά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό εθνικά τροπάρια και βλαμμένους ύμνους (όχι τον εθνικό μας ύμνο φυσικά, άλλους πιο «σπουδαιοφανείς»), το απαύγασμα της κατρακύλας μας. Πάλι, κάθε καρυδιάς τηλεοπτικό καρύδι θα μας ζαλίσει μπαρουφολογώντας για να δώσει ελπίδα στους έρημους και δυστυχείς Έλληνες.

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να μας δώσει ελπίδα. Άκουσα ένα μήνυμα που είχε στείλει μια κοπέλα σε μια σατυρική εκπομπή, το οποίο έλεγε: «έγινε τόσος χαμός επειδή μπήκε στη Βουλή ένα ψωμί και ένα μπουκάλι γάλα, φανταστείτε τι θα γίνει αν μπει παιδεία και ελευθερία». Ίσως αυτό να μας έδινε λίγη ελπίδα. Δεν θα διακηρύξω κανένα ψευτοαριστερό μανιφέστο λέγοντας «αυτή την 28η Οκτωβρίου να πούμε κι εμείς ΟΧΙ στην υποδούλωση που μας επιβάλλουν…».

Θα πω μόνο πως σίγουρα είναι μία Παρασκευή, μία γνωστή ημέρα του χρόνου που όσο περήφανοι και αν νιώσουμε, το Σάββατο πάλι θα ζούμε τις δύσκολες μέρες! Όμως ίσως κι αυτή είναι μία από τις μέρες που μπορούμε να θυμηθούμε, να μάθουμε, να υπενθυμίσουμε, να αμφισβητήσουμε ή να πιστέψουμε γεγονότα και χαρακτήρες. Κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουμε να θυμηθούμε είναι πως δύναμη έχουμε, πείσμα έχουμε, όρεξη για δουλειά και υπομονή σίγουρα πρέπει να έχουμε.

Αρκεί όλα αυτά να τα έχουν και οι παρελαύνοντες…«μην πάψετε να διψάτε, μην πάψετε να είστε ανόητοι». Κάποια σχέση θα έχει η προειδοποίηση του Steve Jobs με τις καλύτερες μέρες που ονειρευόμαστε…δεν μπορεί παρά να έχει, θα έχει…

Γ.Φ.Ξ.