Μέρες «χρέους...»

Ζούμε ιστορικές στιγμές… Καλό είναι να αποφεύγουμε τέτοιου είδους κλισέ διότι αποτελούν δημοσιογραφικό και βουλευτικό «καθήκον» και είναι κρίμα να υποπίπτουμε σε παρόμοιες τιποτολογίες. Ωστόσο, καλώς ή κακώς έχει γίνει μία από τις φράσεις που συχνά μας προκαλεί ζάλη, διέγερση όμοια με εκείνη που μας προκαλεί ένα έντομο μαύρο (του οποίου το όνομα μου διαφεύγει…), το οποίο τριγυρνάει σε δημόσια ή ιδιωτικά αφοδευτήρια, γι’ αυτό και συχνά το βλέπω να χαλαρώνει πάνω στην οθόνη της τηλεόρασης- κυρίως όταν παρακολουθώ κάποιο δελτίο ειδήσεων… 

Όπως και να’ χει συμφωνώ, συμφωνώ πως, ανάμεσα στα άλλα, ζούμε ιστορικές στιγμές και μάλιστα ιστορικές στιγμές παραλογισμού. Ο παραλογισμός, «σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία», ακολουθεί στις προτιμήσεις των Ελλήνων το άλλο ακμαίο ελληνικό άθλημα την φοροδιαφυγή- αλλά με το τελευταίο ας ασχοληθούν καλύτερα οι επαΐοντες. Με μια πρόχειρη προσπάθεια μπορούμε να διατυπώσουμε τους εξής παραλογισμούς που υφιστάμεθα στην κοινωνική, πολιτική, οικονομική και ηθική ζωή μας.

Κατ’ αρχάς, εισάγουμε παράνομα εργατικό δυναμικό(άνω των 250.000 αλλοδαπών) για να ολοκληρώσει τα ολυμπιακά έργα λόγω της βαρεμάρας μας, αλλά μας φταίει ο φτωχός ο ανθρωπάκος που μας παίρνει τη δουλειά αμειβόμενος με ψίχουλα και κακομεταχειριζόμενος από τον «δουλευταρά εργοδότη» του, τη στιγμή που αν επιχειρήσει να επιστρέψει στην πατρίδα του ενδέχεται η οικογένειά του να μην τον περιμένει…να έχει γίνει ένα ακόμα θύμα της εμπορίας ανθρώπων. Λέμε ακραίους τους μαγαζάτορες στο κέντρο της Αθήνας που «καραμπινοφορούν», αλλά οι αστυνομικοί συνεχίζουν να λαμβάνουν μέρος στις ληστείες και στο εμπόριο ναρκωτικών καθώς και να συλλαμβάνουν «επιλεκτικά».

Εκνευριστήκαμε όλοι με τους εργαζόμενους στην Ακρόπολη όταν απέκλεισαν τον αρχαιολογικό χώρο και ανησυχήσαμε για τη διεθνή εικόνα μας, αλλά αδιαφορούμε που στην Πλατεία Τοσίτσα έξω από το Επιγραφικό Μουσείο και το ΕΑΜ όλο το εμπόριο ναρκωτικών γίνεται μπροστά στα μάτια των τουριστών. Οι ταξιτζήδες μας ταλαιπώρησαν όλο το καλοκαίρι επικαλούμενοι το άνοιγμα του επαγγέλματός τους και αδιαφορώντας προκλητικά για την εικόνα της χώρας στους ξένους λέγοντας ορισμένοι «γι’ αυτό το κάνουμε, για να δουν τα χάλια μας», αλλά λησμονούν οι ίδιοι άνθρωποι ότι «αισχροκερδίζουν» κάθε φορά, εισπράττοντας τριπλάσια αντίτιμα από τα κανονικά από τους τουρίστες και από τους παράνομους μετανάστες απειλώντας (οι ορισμένοι αυτοί αληταράδες) τους τελευταίους ότι θα τους πάνε στην αστυνομία.

Έρχεται στο φως το σκάνδαλο των «στημένων αγώνων» και του ντοπαρίσματος αθλητών που όλοι αναμέναμε, αλλά μέσα σε δυο μήνες ξαναγεμίζουμε τα γήπεδα και καλούμε τους εν λόγω αθλητές ξανά στα εθνικά αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα να συμπληρώσουν το παζλ της ξεφτίλας. Θέλουμε νέο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά καταλαμβάνουμε σχολεία και πανεπιστήμια με χυδαίο ετσιθελισμό και «κατόπιν εορτής…», περισσότερο γιατί το επιτάσσει η μόδα και δεν αναγνωρίζουμε ότι, εν έτει 2011, μόνο με τις καταλήψεις δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας.

Είμαστε αγανακτισμένοι και απελπισμένοι με το κράτος των κομμάτων, της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων και της ανικανότητας, αλλά ορισμένοι συνεχίζουν να κουνούν πανηγυρικά τις κομματικές τους σημαίες και να συμμετέχουν σε παρατάξεις, συνεχίζουμε να εκμεταλλευόμαστε το διπλανό μας και να παίρνουμε (π.χ.) φακελάκια, συνεχίζουμε να βάζουμε τα μέσα μας για τα παιδιά και τα εγγόνια μας και συνεχίζουμε να επικροτούμε την προσπάθεια των ανικάνων- το τραγελαφικό είναι πως όλοι μας όσοι με σθένος υπερασπιστήκαμε αυτήν τη χυδαιότητα τώρα γκρινιάζουμε που γύρισε μπούμερανγκ, όπως πάντοτε συμβαίνει~ ακόμα και στους Αμερικάνους με την περίφημη πολιτική του υπερ-σόκ που εφάρμοσαν στο Ιράκ.

Γενικώς, άλλα λέμε, άλλα κάνουμε κι άλλα εννοούμε. Επικρατεί μια τρομακτική αβεβαιότητα, έχουμε ξεχάσει τη ζωή μας όπως ήταν πριν, καλούμαστε να μάθουμε έναν διαρκώς χειρότερο τρόπο ζωής, να στερήσουμε και να στερηθούμε πράγματα που μέχρι πριν λίγο θεωρούσαμε ότι θα μας τα δώσουν ούτως ή άλλως (δουλειά, αγάπη, ζωή), πρέπει να ξαναεκτιμήσουμε το ¨λίγο¨ ενώ είχαμε ονειρευτεί το ¨πολύ¨, και τέλος να επιστρέψουμε στην φύση γιατί ανησυχώ μήπως αρχίσει να μας ζητά κι αυτή τα δανεικά.

Ασφαλώς, δεν θα πω ότι είναι η ώρα για αγώνα ούτε καμία άλλη κοινοτοπία. Θα πω όμως πως είναι η ώρα να σκύψουμε το κεφάλι και να δουλέψουμε σκληρά δίνοντας ο καθένας το μέγιστο καλό. Δεν είναι καιρός για μεγάλα λόγια ούτε για να εκφράσουμε τη συσσωρευμένη οργή μας με ανεξέλεγκτο τρόπο. Πρέπει να έχουμε υπομονή, να πιστέψουμε στην αλλαγή και να την επιχειρήσουμε. Το βασικότερο όμως είναι να ξεκινήσουμε την αλλαγή από εκεί που είναι ορθό, δηλαδή από εμάς- διαφορετικά ίσως είναι μάταιος ο δήθεν αγώνας που ξεκινάει με και για τους πολλούς και στην πορεία ξεχνάει τους πρωτομάστορές του- άπειρα ιστορικά παραδείγματα ουρλιάζουν για τη ματαιότητα του αγώνα που δεν ξεκινάει από εαυτούς.

Ένα πρώτο βήμα ίσως θα ήταν να σκεφτούμε τους παραλογισμούς μας. Ένα δεύτερο βήμα να μάθουμε στα παιδιά μας να μην βλάπτουν το διπλανό τους για να είναι ευτυχισμένα. Ένα τρίτο βήμα να ξυπνήσουμε αύριο το πρωί και να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας- μόνο κατά την χειραψία να μην ξεχάσουμε να πούμε: «Με απέλυσαν, αλλά δεν πειράζει, από σήμερα εργοδότης μου εγώ, έχω να δουλέψω για μένα ( όχι για να εξασφαλίσω δύο ακίνητα, πολυτελές αυτοκίνητο, i-phone, ποτό στο Villa Mercedes, διακοπές στη Μύκονο, σκι στην Αράχωβα και σύνταξη στα 50)».

Πολύ ωραίο σαν θεωρία, ε; Αυτό μου απάντησε ένας φίλος όταν του είπα την παραπάνω πρόταση. Δεν πειράζει, όλοι ξέρουν…η παρένθεση είναι η πρακτική ζωή που εφάρμοσαν οι περισσότεροι έως σήμερα και βλέπω κάθε μέρα το χάλι τους και την σταρχιδιστική κοσμοθεωρία τους να τους κάνει ολοένα και πιο δυστυχισμένους. Και το ίδιο ίσως συμβεί σε όσους από εμάς ετοιμάζονται να απολαύσουν τη «φούσκα» της παραπάνω ευτυχίας, μια ζωή με ημερομηνία λήξης, σαν σκουπιδοπροϊόν. Πάντως, δεν μπορεί, όλοι ξέρουμε κάποιους που έζησαν και ζουν την παραπάνω θεωρία και τώρα βουβά, σιωπηρά, αξιοπρεπώς καρπώνονται τη θεωρία τους…

Εύκολο να το αποδεχτούμε;

Ειλικρινά, ζούμε ιστορικές στιγμές. Αν αυτόν τον καιρό οι άνθρωποι οφείλουμε κάτι σε κάποιον, είναι στον εαυτό μας μια μετάβαση- από την επιφάνεια στην ουσία…Να μην αφήσουμε τους αναίσχυντους και εξηλιθιωμένους «επιτήδειους» γύρω μας να μεταχειρίζονται με αηδιαστικό κομπασμό τις δικές μας ιστορικές στιγμές. Είναι άδικο και ανέντιμο.

Γ.Φ.Ξ.