Ομως, μόνο μία από αυτές δεν ήταν ανέξοδη - η διαδήλωση στη Ρώμη. Πέντε εκατομμύρια ευρώ κόστισαν οι σπασμένες βιτρίνες και τα πυρπολημένα αυτοκίνητα, 45 διαδηλωτές κατέληξαν σε κρεβάτια νοσοκομείων, 70 τραβήχτηκαν σε κελιά σιδεροδέσμιοι, και η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε κι εμπέδωσε τις συνέπειες της λαϊκής οργής, όταν αυτή ξεφεύγει ακηδεμόνευτη. Και το σπουδαιότερο: οι ιταλικές αρχές θορυβήθηκαν.
Αν η αντιλαϊκή πολιτική δεν οπισθοχωρήσει, κι αν οι πολίτες ξανασκεφτούν να οργιστούν άνευ σχεδίου, τότε τα πράγματα ζορίζουν για τους σχεδιαστές της κοινωνικής καταστολής. Πάνω από 300.000 ήταν οι ειρηνικοί διαδηλωτές στη Ρώμη και λιγότεροι από χίλιοι ήταν εκείνοι που τα σπάσαν, συγκλίνοντας αυθόρμητα στους ίδιους δρόμους με μοναδικό κοινό κίνητρο την πλούσια αναρχική παράδοση της κοινωνικής αλληλεγγύης και την έλλειψη κάθε επαναστατικού σαβουάρ βιβρ.
Η λαϊκή κουλτούρα τούς έχει ήδη βαφτίσει: είναι το Black Block, οι επαναστάτες με τα μαύρα (ας πούμε), δηλαδή πολίτες που προτιμούν για τις διαδηλώσεις τα μαύρα ρούχα, την κουκούλα, κι όλη εκείνη την πρόχειρη εξάρτυση των οδομαχιών ενός αντάρτικου πόλης που δεν έχει ούτε τον μιλιταριστικό σχεδιασμό, ούτε την ιεραρχική δομή των παλιών αντάρτικων πόλης της μαρξιστικής-λενινιστικής ορθοδοξίας.
Το Μαύρο Μπλοκ είναι σαν χρηματικό απόθεμα, υφίσταται χωρίς να υπάρχει. Εμφανίζεται αυθόρμητα αυτοδημιούργητο εκεί που δεν το σπέρνουν και κάνει μπάχαλο τις εκτονωτικές λιτανείες των «αγανακτισμένων», παράγοντας το θέαμα που είναι απολύτως απαραίτητο για να καταλάβει ο κάθε πικραμένος ότι πέριξ του μαίνεται πόλεμος με θύματα και δαπάνες.
Το Μαύρο Μπλοκ δεν υπάρχει ως οργανωτικό σχήμα, ως ξυπόλυτα τάγματα μειοψηφιών με διασυνδέσεις και ηγεσίες. Αυτό είναι εκείνο που θα επιθυμούσε η κάθε εξουσία, αλλά δεν το 'χει: προσωποποιημένους ταξικούς αντιπάλους. Το Μαύρο Μπλοκ συντίθεται επιτόπου και ευκαιριακά. Δεν προσυνεδριάζει ούτε καταθέτει πλάνο δράσης. Είναι περισσότερο γεωμετρικός τόπος, παρά συνωμοτική ομαδοποίηση -είναι η πλατεία όπου θα βρεθούν εκείνοι που δεν πάνε για trekking αστικής ψυχογεωγραφίας εναντίον των κυβερνητών. Το Μαύρο Μπλοκ συντίθεται και αποσυντίθεται το ίδιο εύκολα - αυτό διδάσκει η ιστορία του, που αρχίζει πίσω στη δεκαετία του 1980.
Ηταν τότε που οι Γερμανοί Αυτόνομοι, μαυροντυμένοι, κουκουλοφόροι «για να γνωρίζονται μεταξύ τους» όπως έλεγαν, απαντούσαν με αναίμακτους βανδαλισμούς εναντίον ανανεώσιμων ιδιοκτησιών, για να διαμαρτυρηθούν για τα πυρηνικά εργοστάσια, για τις αστυνομικές επιθέσεις κατά καταλήψεων στέγης και για κάθε αντικοινωνικό κατασταλτικό νομοθέτημα (όπως η απαγόρευση των εκτρώσεων).
Αναρχικοί με την αντίληψη της αλληλεγγύης βαθιά ριζωμένη στα μυαλά τους, έσπευδαν σαν παρέες ομοϊδεατών, στα ίδια σημεία μιας πόλης όπου και όταν μύριζε μπαρούτι και αναμένονταν ταραχές. Πολιτικός και σημειολογικός ανταρτοπόλεμος, το Μαύρο Μπλοκ έσκαγε μύτη ακόμη και στο περιθώριο των άλλων αναρχικών πορειών, εφαρμόζοντας αυτοδίδακτες μεθόδους αστικού ανταρτοπόλεμου. Το ίδιο έγινε πολλές φορές σε πολλές πόλεις, μέχρι το 1999, όταν στη Μάχη του Σιάτλ εναντίον του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, το Μαύρο Μπλοκ των Αμερικανών αναρχικών -πάλι καμιά πεντακοσαριά ταραχοποιοί- τα καναν λίμπα πετυχαίνοντας την πρώτη και τελευταία νίκη του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, του κινήματος που, κατά την άποψη πολλών ιστορικών, γεννήθηκε εκεί, τότε, από εκείνους.
Το 2001, το Μαύρο Μπλοκ ξανασχηματίστηκε στη Γένοβα γύρω από το αιμόφυρτο πτώμα του Κάρλο Τζουλιάνι, σκεπάζοντας με σύννεφα καπνού το μεγάλο ιταλικό λιμάνι έτσι που η τηλεοπτική προπαγάνδα δεν μπόρεσε να κρύψει το λαϊκό ξέσπασμα κατά της G8 που συνεδρίαζε εκεί. Από τότε, το Μαύρο Μπλοκ δεν έπαψε να συντίθεται με κάθε ευκαιρία, συσπειρώνοντας κατά περίσταση τον πανταχού παρόντα αλληλέγγυο και σκεπτόμενο εξεγερμένο και πονοκεφαλιάζοντας (πραγματικά) την εξουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου