Αλλά και στην Αγγλία, οι Βρετανοί έμαθαν από τον κ. Σόιμπλε ότι… θα μπουν νωρίτερα από ότι νομίζουν στο ευρώ, όπως δήλωσε ο Γερμανός υπουργός μία ημέρα πριν από την επίσκεψη Κάμερον στη Γερμανία. Στην Πορτογαλία, ζητούν τώρα αναδιαπραγμάτευση ενός προγράμματος πολύ λιγότερο ασφυκτικού από το ελληνικό. Στην Ισπανία, ο Ραχόι έλαβε ένα περίπου εξευτελιστικό συγχαρητήριο τηλεγράφημα της καγκελαρίου, που του λέει χωρίς περιστροφές όχι απλώς τι να κάνει, αλλά τι θα κάνει.
Στην Ιταλία, η προηγούμενη κυβέρνηση, όπως κι αν την κρίνει κανείς, άλλαξε κακήν κακώς όταν η Γερμανία πάτησε το κουμπί στις Κάννες και άρχισε, αμέσως μετά το πολιτικό μήνυμα αμφισβήτησης, η επίθεση των «αγορών»… Στην Αθήνα, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης – είτε αρέσει σε μερικούς είτε όχι, παραμένει ο μόνος ευρωπαίος πολιτικός που έχει σταθεί απέναντι στην κυρία Μέρκελ εδώ και καιρό και που τώρα στοχοποιήθηκε με τρόπο καθαρά μαφιόζικο, που κανονικά θα έπρεπε να έχει ξεσηκώσει τους πάντες σε αυτή τη χώρα, φίλους κι εχθρούς του.
Γιατί; Επειδή επιχειρεί, υπό πρωτοφανή πίεση, να βελτιώσει όσο είναι δυνατόν τα τραγικά δεδομένα για τη χώρα και το λαό της, μέσα από ένα πρόγραμμα που ήδη απέτυχε όχι μόνον λόγω των δεδομένων μεγάλων ελληνικών αδυναμιών, αλλά εξίσου λόγω της ίδιας του της κατασκευής. Χθες, έστειλε και μία δεύτερη επιστολή, πέρα από την πρώτη και πέρα από το γεγονός ότι συναίνεσε στο σχηματισμό κυβέρνησης: αν δεν τους κάνει και αυτή, κάθε πρόσχημα θα έχει πλέον καταπέσει. Κι αυτά τα παραδείγματα δεν είναι τα μόνα, είναι απλώς τα οξύτερα: γιατί, λ.χ. ακόμα και η Γαλλία παλινδρομεί διαρκώς, ακριβώς επειδή ο γερμανικός εκβιασμός είναι πολύ βαθύς και σύνθετος...
Όμως και πάλι, αυτά, είναι τα λιγότερα. Γιατί το αληθινό πρόβλημα, είναι η εξαθλίωση που επιφυλάσσεται σε ολόκληρους λαούς στο όνομα μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνον στην επικυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, μέσα από την κρίση που η κυρία Μέρκελ ονομάζει ανοιχτά «ευκαιρία». Μαζί με αυτή την εξαθλίωση, η απαίτηση της πλήρους υποταγής, της απώλειας κάθε κυριαρχίας και κάθε στοιχείου δημοκρατικής λειτουργίας, όχι μόνον μέσα στα ίδια τα κράτη, αλλά και στην Ενωση στο σύνολό της.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, παραδόξως, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που πιστεύουν ότι μιλάμε για την Ευρώπη που ξέραμε: της Ενωσης ελεύθερων κρατών και λαών. Και κάποιοι που με περισσή ευκολία επιμένουν ακόμα να βρίζουν τον τόπο τους, με όλα τα μειονεκτήματά του, ξεχνώντας τι συμβαίνει την ίδια ώρα αλλού: δεν έχουν κάνει τον κόπο να ακούσουν καν τι λένε για τη γερμανική στάση ακόμα και ανώτατοι θεσμικοί παράγοντες όπως ο βαν Ρομπάι ή ο Μπαρόζο, που αγωνιωδώς επιχειρούν να πουν μια λέξη για τα ευρωομόλογα και αμέσως γίνονται αποδέκτες δεικτικών δημόσιων απαντήσεων της καγκελαρίας.
Οποιος έχει στοιχειώδη επαφή με το τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες, γνωρίζει καλά ότι οι διάδρομοι των ευρωπαϊκών οργανισμών, αυτή τη στιγμή δεν τρίζουν μόνον από την αγωνία της κρίσης, αλλά και βράζουν από τον ηγεμονικό τρόπο που οι Γερμανοί έχουν παραβιάσει ανοιχτά και συστηματικά κάθε ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ειδικά από τις Κάννες και μετά, όλοι έχουν πάρει το μήνυμα ότι για το Βερολίνο, Ευρώπη σημαίνει μόνον ότι εκείνο διατάξει.
Όμως, μέσα στη φόρα που έχουν πάρει οι Γερμανοί, έχουν ξεχάσει ένα πολύ βασικό στοιχείο: ότι η Ενωμένη Ευρώπη έχει και θεσμική υπόσταση. Μπορεί σήμερα να εκβιάζουν με τον πιο ωμό τρόπο τους πάντες και να επιβάλλουν την ισοπεδωτική θέλησή τους κόντρα σε κάθε λογική με μόνο όπλο τους τον τρόμο, όμως, την ίδια στιγμή, απαιτούν και την άμεση – πριν το τέλος του 2012 – αλλαγή των συνθηκών, ειδικά της «συνταγματικής» Συνθήκης της Λισαβόνας. Κι εκεί, θα καταλάβουν ότι τα πράγματα δεν γίνονται έτσι όπως τα φαντάζονται, με τη βία και μονομερώς.
Η αναθεώρηση της Λισαβόνας είναι το μοναδικό όπλο που διαθέτουν πλέον οι λαοί έναντι της γερμανικής ισοπέδωσης. Κι εκεί, δεν χωρούν συνολικά τέτοιου τύπου εκβιασμοί όπως έγιναν μέχρι σήμερα. Για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή απαιτείται ομοφωνία των κρατών και, σε ορισμένες περιπτώσεις, απαιτείται και προσφυγή στην άμεση ετυμηγορία λαών. Εκεί, οι Γερμανοί, δεν θα τα καταφέρουν.
Αυτό που με την ωμή βία έχουν πετύχει de facto δεν θα το πετύχουν και de jure, όσο κι αν το έχουν απελπισμένα ανάγκη για να επιβάλλουν οριστικά την επικυριαρχία τους.
Μέχρι σήμερα, επέβαλαν την αλλοίωση της δημοκρατίας σε πολλές χώρες. Εριξαν κυβερνήσεις. Διέλυσαν κάθε έννοια ευρωπαϊκής «κοινότητας» και εγκατέστησαν ένα διευθυντήριο που δεν στέκει πουθενά παρά μόνο στο φόβο και τη βία.
Κανείς δεν αρνήθηκε ότι πολλές χώρες πρέπει να αλλάξουν σε βάθος, με πρώτη την Ελλάδα. Κανείς δεν αρνείται ότι πρέπει να γίνουν μεγάλες θυσίες, να παρθούν επώδυνα μέτρα, να μειωθεί το κράτος, να γίνουν πολλά και δύσκολα και να γίνουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Όμως, όλα αυτά, δεν μπορεί να φτάνουν τελικά στην εξόντωση ούτε των λαών ούτε των οικονομιών, επειδή οι Γερμανοί τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα επειδή έτσι τους εξυπηρετεί. Γιατί αυτό που επιβάλλουν δεν είναι αλλαγή προς το καλύτερο. Είναι πλήρης ερημοποίηση: οικονομική, κοινωνική, πολιτική. Και όχι σε μία, αλλά σε πολλές χώρες.
Πιστεύουν ότι τα κατάφεραν, αλλά αυτό μένει να κριθεί: το «ραντεβού» τους με την αναθεώρηση της Λισαβόνας, δεν θα είναι βελούδινο.
Εκεί, έχουν ακόμα φωνή και δύναμη, τη δύναμη που η ίδια η θέσπιση της Ευρώπης τους έχει δώσει, και οι φτωχοί και οι μικροί και οι αδύναμοι της Ενωσης, αλλά και όσοι ακόμα δεν επιθυμούν να δουν το Βερολίνο να αρπάζει οριστικά την κυριαρχία όχι μόνον από τα κράτη αλλά και από την ίδια την Ευρώπη στο σύνολό της.
Ραντεβού λοιπόν σύντομα «στη Λισαβόνα», στην αναθεώρηση της Συνθήκης που έρχεται.
Εκεί θα δοθεί η μεγάλη μάχη για την ελευθερία της Ευρώπης.
Του Γιώργου Μαλούχου
Το Βήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου