Αριστερά, εξουσία, ευρώ και αποχή

Τρία... μικρά προβληματάκια έχει αυτή την κολασμένη εποχή η Αριστερά στην Ελλάδα. Το σημαντικότερο, η εξουσία... Για πρώτη φορά μετά την αιματηρή ήττα της στον εμφύλιο πόλεμο διαφαίνεται μια μοναδική ευκαιρία να πλειοψηφήσει και να (συν)κυβερνήσει.

Μόνη της ή ενδεχομένως με ένα μέρος του δημοκρατικού Κέντρου και της πατριωτικής Δεξιάς. Αν φυσικά κατάφερνε να προτείνει μια εναλλακτική, ρεαλιστική και βιώσιμη διέξοδο και εμφανιζόταν στις επερχόμενες εκλογές ενωμένη, με ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα. ΜΙΑ τέτοια εξέλιξη θα επιτάχυνε με γεωμετρική πρόοδο την αποδέσμευση στελεχών απ' το κλυδωνιζόμενο ΠΑΣΟΚ, όπως και τη δημιουργία ανεξάρτητων σχημάτων. Ετσι μια ενωμένη Αριστερά μαζί και με τα ήδη υπάρχοντα σχήματα, τους Οικολόγους, το «Αρμα Πολιτών», τη «Σπίθα» του Μίκη κ.ο.κ., δυνητικά θα μπορούσε να αναδειχθεί σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη.

Αυτό «υπαινίσσονται» οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης αν στα ποσοστά της Αριστεράς συμπεριλάβει κανείς και το μεγάλο απρόβλεπτο κομμάτι της κοινωνίας που είναι οργισμένο με το πολιτικό σύστημα και το δικομματισμό.

ΚΑΠΟΙΟΙ ακόμη ονειρεύονται ένα σύγχρονο ΕΑΜ. Ονειρο θερινής νυκτός; Πιθανότατα. Γιατί η ιστορικά ηττημένη Αριστερά δείχνει τώρα ανώριμη και φοβισμένη απέναντι στην αναπάντεχη ευκαιρία που της παρουσιάζεται να διεκδικήσει ενωμένη την εξουσία. Παρ' όλο που έχει ανοίξει μεγάλη συζήτηση στους κόλπους της, οι επιμέρους ηγεσίες δείχνουν να ευελπιστούν απλώς σε μια αλλαγή των συσχετισμών που θα ενίσχυε το ρόλο της ως καταγγέλλουσας αντιπολίτευσης. Κάτι που όμως μπορεί να λειτουργήσει σαν μπούμερανγκ. Να κυριαρχήσει η αποχή και να δει τις δυνάμεις της να μειώνονται. Ο,τι συνέβη πρόσφατα στην Πορτογαλία με το Κ.Κ. και το «Μπλόκο», ό,τι συνέβη χθες στην Ισπανία. Ο,τι συμβαίνει με την Αριστερά σε ολόκληρη την Ευρώπη.

ΥΠΑΡΧΕΙ αμηχανία και διχογνωμία για το τι πρέπει να γίνει με το ευρώ. Δηλαδή με τη συμμετοχή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Μόνο η «Δημοκρατική Αριστερά» είναι σαφής. Ομως αυτή η θέση πολύ δύσκολα θα μπορέσει να περιγράψει μια πειστική εναλλακτική πρόταση πέρα απ' τα ασφυκτικά διλήμματα των δόσεων και της συλλογιστικής των Παπαδήμων.

ΤΟ ΚΚΕ, που πάντα ήταν υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε., δείχνει να προβληματίζεται και να παλινδρομεί, κατανοώντας προφανώς τη διαφορά τού να μας διώξουν απ' το ευρώ και να τους πληρώνουμε για εφτά ζωές, από το να φύγουμε με δική μας πρωτοβουλία αναλαμβάνοντας το ρίσκο να προβούμε σε μονομερή αθέτηση πληρωμών, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ν' αρνηθούμε δηλαδή την αποπληρωμή του επαχθούς χρέους προς τις τράπεζες και τα κράτη. Οχι φυσικά προς τα ασφαλιστικά μας ταμεία και το ΙΚΑ της Δανίας, που έχει επενδύσει τις αποταμιεύσεις των συναδέλφων εργαζομένων στο ελληνικό χρέος...

ΑΝΑΛΟΓΟΣ είναι και ο προβληματισμός στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία προσπαθεί να διατυπώσει μια δικαιότερη εναλλακτική εντός της ευρωζώνης, όταν ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι θα 'ταν καλύτερα να επιστρέψουμε στη δραχμή. Η προοπτική ενός διευρυμένου δικτύου κοινωνικής - ανταλλακτικής οικονομίας και εναλλακτικών νομισμάτων είναι πολύ χαμηλά, σχεδόν δεν υπάρχει, στις πολιτικές ατζέντες των κομμάτων της Αριστεράς.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ δυσκολία της Αριστεράς να απαντήσει στα ερωτήματα της εξουσίας και του ευρώ και να προβάλει μια πειστική, εθνική εναλλακτική μέσα στην καταιγίδα δυστυχώς θα την οδηγήσει σε μεγάλη αναμέτρηση με την αποχή. Το πιθανότερο είναι η μεγάλη αγανάκτηση έτσι να εκφραστεί. Κι αν καταφέρουν να αποδομήσουν τον Σαμαρά, πολύ φοβούμαι ότι θα μας ξανακυβερνήσουν, ελέω πρώην σοσιαλιστών, οι τραπεζίτες μαζί με τον μπουμπούκο. Το επιστέγασμα της συμφοράς μας να 'ναι το κιτς...

Του Ανδρέα Ρουμελιώτη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ