Πρωθυπουργοί για κλάματα...

Μόνο θλίψη, οργή και απόγνωση για την κατάντια μας, προκαλεί το θέαμα που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες με τα απίστευτα παζάρια μιας ανίκανής ηγεσίας που έχει ξεπεράσει πλέον κάθε όριο εξευτελισμού. Εχουμε ζήσει κι άλλες κρίσεις σ αυτή την ταλαίπωρη χώρα, έχουμε δει κι άλλους πολιτικούς να μην είναι σε θέση να διαχειριστούν τα χάλια μας, αλλά αυτό που ζούμε σήμερα ξεπερνά κάθε όριο.

Ενας πρωθυπουργός άβουλος και αδύναμος να αποφασίσει ποιο είναι το συμφέρον της χώρας και του ίδιου, που κατατρύχεται σε μυστικοσυμβούλια με τους κολλητούς του και δεν είναι σε θέση να πείσει ούτε τους βουλευτές του. Να παζαρεύει δίκην μικρομάγαζου με κάποιους από τους επίδοξους δελφίνους και να αλλάζει σαν τα πουκάμισα τους υποψήφιους πρωθυπουργούς.

Κλεισμένος στον μικροκόσμο του, αποκομμένος από την κοινωνία ακυρώνει ακόμα και την ίδια τη γενναιότητα της κινησης του, να παραιτηθεί από πρωθυπουργός και προσπαθεί, παρά τα όσα λέει να καταλήξει σε λύσεις που δεν θα του αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία στο κομματικό ιερατείο, με συμπαραστάτη όπως φαίνεται σε αυτό το θλιβερό έργο τον κ. Βενιζέλο. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εμμονή του σε πρόσωπα που θα επισκιάζονται μονίμως από τη δική του παρουσία ή του κ. Βενιζέλου;

Κι από την άλλη ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα άλλο θλιβερό ρόλο. Αφου αναγκάστηκε κακήν κακώς να εγκαταλείψει εν μια νυκτί, την περιβόητη αντιμνημονιακή στρατηγική του προσπαθεί εκ των υστέρων με δήθεν λεονταρισμούς να αποκτήσει φύλλο συκής. Δέχεται τη δανειακή σύμβαση αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν τον αφορά τι την συνοδεύει. Στηρίζει την οποία κυβέρνηση γίνει, αλλά δεν θα είναι συγκυβέρνηση, παρά μεταβατική για να πάμε σε εκλογές. Δίνει το λόγο του ότι θα τη στηρίξει, αλλά αρνείται να υπογράψει τη συμφωνία που ζητούν οι δανειστές μας, γιατί έχει αξιοπρέπεια. Συζητά για τα πρόσωπα που θα μπουν στην κυβέρνηση, αλλά δεν τον ενδιαφέρουν ποια είναι.

Για να μη μιλήσουμε βέβαια για τα καραγκιοζιλίκια Καρατζαφέρη ή για την τακτική «πέρα βρέχει» από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και κάπου εμείς, στη μέση ,αμήχανοι θεατές να παρακολουθούμε τη φαρσοκωμωδία που εξελίσσεται μπροστά μας, αγωνιώντας για την επόμενη μέρα και για το αν θα καταφέρει αυτός ο θίασος σκιών να μας σώσει από τη χρεοκοπία... Ανήσυχοι, απογοητευμένοι, οργισμένοι για την κατάντια του πολιτικού μας συστήματος, δίνουμε τη... μάχη του καναπέ μπροστά στις τηλεοράσεις μας.

Αλήθεια που χάθηκαν όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι, διαμαρτυρόμενοι των τελευταίων μηνών; Θέλουμε το ευρώ, θέλουμε τις δουλειές μας, θέλουμε την ασφάλεια μας με τα δανεικά αλλά δεν τολμούμε να βγούμε από το καβούκι μας, μήπως και καταλάβει, έστω και την τελευταία στιγμή, όλο αυτό το άβουλο συνονθύλευμα, νυν και επίδοξων εξουσιαστών, ότι πρέπει να σοβαρευτεί και να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του...

Του Σήφη Πολυμίλη

ΤΟ ΒΗΜΑ