Τελευταίες σκέψεις το 2011

Το 2008 μας ξάφνιασε, το 2009 μας βύθισε, το 2010 μας τρόμαξε, το 2011 μας ισοπέδωσε…
Λογικά και κατά τη φυσική πορεία των πραγμάτων θα περίμενε κανείς το 2012 να μπούμε σε ρυθμούς στοιχειώδους ανάπτυξης και, εν πάση περιπτώσει, θα περίμενε την αυγή ενός πιο ανοιχτόχρωμου αύριο, διότι το μαύρο κοντεύει να αντικαταστήσει το ένδοξο γαλανόλευκο…

Δεν θέλω να απογοητεύσω κανέναν, αλλά δεν ξημερώνει κανένα καλύτερο 2012. Λίγο το φαγητό, λίγο το κρασί, λίγο η τράπουλα θα μας κάνουν να ξεχαστούμε αλλά μετά την Πρωτοχρονιά- επιστροφή στο γκρίζο (το μαύρο λόγω της γιορτινής ατμόσφαιρας θα επανέλθει μετά τις 7 Γενάρη).
  
Το πολιτικό σκηνικό θα συνεχίσει να είναι φαρσοκωμωδία με το ΠΑΣΟΚ να κοιμάται, το Σαμαρά να καλπολατρεύει σε βάρος της χώρας, την Αριστερά να μιλάει 150 διαφορετικές γλώσσες, το Καρατζαφέρη να ελίσσεται μανιωδώς και τον κ. Παπαδήμο να πνίγεται στο «δεν είμαι Πρωθυπουργός».

Στην οικονομία, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, πάλι τρεις θα λαλούν και δύο θα χορεύουν. Δεσμεύσεις για τη μη ψήφιση μέτρων και μετά από 15 μέρες πακέτο αυξήσεων στη φορολόγηση αυτοκινήτων, ακινήτων και σκαφών, οι (ψευτο) Κασσάνδρες θα βυζαντινολογούν για την επιστροφή στη δραχμούλα και οι Τροϊκανοί θα έρχονται να τους λέμε ό,τι γνώριζαν, ότι δηλαδή τους κοροϊδέψαμε και ότι τα μέτρα ούτε εφαρμόστηκαν ούτε απέδωσαν.

Η δε κοινωνία σε λήθαργο είτε επειδή ο υποκινούμενος τρόμος επιστροφής στη δραχμούλα μας την οδηγεί σε σιωπηρή αποδοχή της πολιτικής των αποτυχημένων αλλά αναγκαίων μέτρων είτε επειδή αναμένει την οριστική αποτυχία πριν το ξέσπασμα.

Ενώ, τα πολυαγαπημένα μέσα ενημέρωσης και ιδίως η τηλεόραση θα εξακολουθεί να υποτιμά τη νοημοσύνη μας και την αξιοπρέπειά μας με σωρό από εορταστικά σκουπιδοπρογράμματα και ανούσιες αλλά γοητευτικά φτιαγμένες ειδήσεις.

Τι να πάρουμε μαζί μας από το 2011; Τίποτα που να σχετίζεται με τη χώρα και τις τσέπες μας, αν θέλουμε να γλιτώσουμε επικίνδυνες ψυχολογικές παθήσεις.

Τι να ελπίζουμε για το 2012; Δεν υπάρχει κάποιο θετικό σημάδι για να έχουμε προσδοκίες από το νέο έτος ή για να έχουμε δικαιώματα ελπίδας (αν ωστόσο γουστάρουμε ρομαντικές υπερβολές: κάτι θα αλλάξει…)

Τι να μην ξεχάσω το 2012; Να μην ξεχάσω πως έχω ακόμη την οικογένειά μου, τον εαυτό μου και τους φίλους μου, κι αυτό είναι «όπλο», να μην το ξεχάσω. 

Και ας μην ξεχάσω και τη «Δραπετσώνα…».

Γ.Φ.Ξ.