Ανοχή στη διαφορετικότητα

Η Ελλάδα από χώρα εξαγωγής μεταναστών (σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά κλπ) τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει την μεταναστευτική πρόκληση ως χώρα υποδοχής ενός πολύχρωμου κι' ετερογενούς συνόλου (από Αλβανία, Βουλγαρία, Πολωνία, Γεωργία, Ασιατικές, Αφρικανικές χώρες κλπ), που διαβαίνει τα σύνορά της για δουλειά, στέγη, περίθαλψη και παιδεία.

Οι μετανάστες ήταν καλοί στη γεωργία, οικοδομή, εμπόριο για να ενταχθούμε στην ΟΝΕ (2001) και να πιάσουμε τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, να κάνουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Σήμερα την εποχή της οικονομικής κρίσης είναι ανεπιθύμητοι με διάφορες ψευδοδικαιολογίες.

Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει την ειρηνική συμβίωση διαφορετικών εθνοπολιτιστικών εθνοτήτων στο ίδιο κράτος με αμοιβαίο σεβασμό της γλώσσας, της θρησκείας, των παραδόσεων και καθημερινών συνηθειών. Καμία πολιτισμένη χώρα δεν μπορεί να τοποθετεί ηλεκτροφόρα σύρματα και νάρκες και φράχτες χιλιομέτρων στα σύνορά της για να καταστεί απροσπέλαστη.

Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει κοντινούς ή μακρινούς συγγενείς μετανάστες σε ξένες χώρες. Γι' αυτό, λοιπόν, σεβασμός και ανοχή στη διαφορετικότητα.

Θα κλείσω με μια εικόνα που έζησα πριν λίγο καιρό στο κέντρο της πόλης μπροστά σ' ένα κερματοδέκτη του ΟΤΕ, όπου ένας οικονομικός μετανάστης από κάποια μακρινή χώρα της Ασίας (Πακιστάν, Μπαγκλαντές, ποιος να ξέρει άραγε;) έκλαιγε με μικρούς λυγμούς συνομιλώντας συγκινημένος με τους συγγενείς του (μάνα, πατέρα, γυναίκα, παιδιά, ποιος να ξέρει άραγε;).

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Domenico