Τις ξυλόσομπες που καίνε νυχθημερόν, τον παππού που ποτίζει τις πολύτιμες γλάστρες της αυλής, τη γιαγιά που μαζεύει ξύλα για το τζάκι, τις λιγοστές μετακινήσεις στα χιονισμένα σοκάκια του χωριού. Ως το σημείο αυτό εικόνες και ήχοι του ρεπορτάζ με άφηναν παγερά αδιάφορο. Το ρεπορτάζ όμως, έφτανε στο τέλος του και ένας μεσήλικας κάτοικος του χωριού, εμφανιζόμενος στην είσοδο του παραδοσιακού καφενείου περπατούσε προς τα μέσα φωνάζοντας «θα έπρεπε να μας επιδοτούν που μένουμε εδώ και διατηρούμε αυτή την ομορφιά», είπε και έδειξε με το χέρι του από το παράθυρο τα χιονισμένα βουνά και τον κάμπο.
Αυτή λοιπόν η μαγική κουβέντα κέντρισε αίφνης την προσοχή μου. Καλά δεν το συζητώ ότι υποψιάζομαι πως ο συγκεκριμένος κάτοικος ανήκει σ’ αυτούς τους διαστημικούς αγρότες ανύπαρκτων καλλιεργειών που επιδοτούνταν για να παίζουν πόκερ και να πίνουν δυο-τρία καραφάκια. Όπως επίσης, υποψιάζομαι ότι και να μην έμεναν εκεί οι κάτοικοι του χωριού, τα βουνά και ο κάμπος την ίδια ομορφιά θα είχαν.
Πρόκειται λοιπόν για την αναγνωριστική φράση μιας νοοτροπίας που συνέβαλε τα μέγιστα στο σημερινό μπάχαλο. Μια νοοτροπία που αναπτύχθηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες, σύμφωνα με την οποία οι κάτοικοι ορεινών χωριών δεν ζήτησαν κίνητρα αναπτυξιακά και έργα υποδομών για να διατηρήσουν πληθυσμό στα χωριά. Δεν διαμαρτυρήθηκαν για την απομόνωση και για το ότι είναι ξεχασμένοι από τον κόσμο ούτε για τις υπόλοιπες δυσκολίες της καθημερινότητας σχετικά με το φαγητό, την περίθαλψη και τις μεταφορές. Το αίτημά τους ήταν η επιδότηση. Γιατί; Διότι, διατηρούν «αυτή την ομορφιά».
Πλήρως πειθαρχικοί σύμμαχοι των πολιτικών της άκρατης υποσχεσιολογίας, των παχυλών επιδομάτων, της καταστροφικής διαχείρισης της εξουσίας με στόχο αποκλειστικά την καλοπέραση των πολιτών. Ξεδιάντροποι και αδίστακτοι καφενειοκαννίβαλοι που συντήρησαν επί δεκαετίες ένα σάπιο πολιτικό και δημοσιονομικό οικοδόμημα που σήμερα έχει χαρίσει την ανεργία και την κατάθλιψη ως γενναίο συνδυασμό ενός άνευ ελπίδας ισοπεδωτικού αδιεξόδου.
Έτσι γεννήθηκαν ένα σωρό επιδόματα, δόθηκαν εξωπραγματικές αποζημιώσεις για ζημίες σε ανυπόστατες καλλιέργειες, σπαταλήθηκαν ευρωπαϊκές και εγχώριες επιδοτήσεις με αντάλλαγμα ό,τι πολυτιμότερο έχουν ακόμα και αυτοί οι καταχρηστικά αποκαλούμενοι άνθρωποι, την ψήφο τους. Έτσι χάθηκαν κεφάλαια που εκταμιεύτηκαν για να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη και ανασυγκρότηση της χώρας.
Με τα άνευ λογικού ερείσματος εξωγήινα αιτήματα των ορεσίβιων όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργήθηκε η ιδέα ότι μπορούν πληρώνονται για να μπεκροπίνουν, ότι μπορούν να απολαμβάνουν χωρίς να δουλεύουν. Έτσι παγιδευτήκαμε σ’ ένα πολιτικό σύστημα της τακτικής της σπατάλης, χαϊδεύοντας τα αυτιά χιλιάδων ορεινών χαρτοπαιχτών και νομιμοποιώντας κάθε παράλογη απαίτηση ως δυνατή εκπλήρωσης αναβάλλοντας παράλληλα να ικανοποιήσουμε τα δυσάρεστα, καθ’ ότι έπρεπε και οι επόμενες κυβερνήσεις να λύσουν κι αυτές μερικά προβλήματα.
Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να ελεεινολογούμε για το «ένδοξο γαλανόλευκο έθνος» και να θρηνούμε τους χαμένους παραδείσους της βρωμιάς μας, της σαπίλας μας και του παραλογισμού μας. Το ικανοποιητικό είναι αυτό το μοντέλο ζωής έχει ήδη πέσει στο γκρεμό, διότι επιδόματα, αποζημιώσεις και τα σχετικά κόβονται το ένα μετά το άλλο. Αυτό που δεν έχει υποχωρήσει είναι η νοοτροπία του ορεσίβιου στο ρεπορτάζ, αυτή που μας κάνει να έχουμε τη ξετσιπωσιά και το θράσος να ζητούμε «να μας επιδοτούν».
Έχω βάσιμες υποψίες ότι ο ως άνω ορεσίβιος και οι ομοίοι του θα αναγκαστούν να αποχαιρετίσουν την παραπάνω νοοτροπία, ειδάλλως θα αρκεστούν στο ένα καραφάκι και στο blackjack με προϊόντα απ’ τις τόσα χρόνια «επιδοτούμενες καλλιέργειές τους…».
Γ.Φ.Ξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου