Χθες το πρωί στην οδό Λιοσίων στο ύψος του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων αντιμετώπισα την εικόνα δύο μοτοσικλετιστών του ΕΚΑΒ πάνω από ένα συνάνθρωπό μας ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο και τυλιγμένο με διάφορα χαρτόκουτα δίκην κουβέρτας. Δεν έδινε σημάδια ζωής, ξυλιασμένος και παγωμένος, ημιθανής ή νεκρός.
Αυτή την εικόνα -σήμερα, ημέρα Γενικής Απεργίας- αφιερώνω στους τεχνοκράτες της Τρόικας, στη συγκυβέρνηση του μνημονίου, τους απολογητές του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, τους ανερμάτιστους πολιτικούς και τις τυχοδιωκτικές πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και των εργαζομένων.
Η απαξίωση αυτή καθ' εαυτή της ανθρώπινης ζωής με την τεράστια ανεργία, τα συνεχή χαράτσια και το πρεσάρισμα της καθημερινότητας των ανθρώπων στη μέγγενη της εξαθλίωσης θα πολλαπλασιάσει τις εικόνες καταστροφής του κοινωνικού ιστού και των νεόπτωχων που θα πεθαίνουν στους δρόμους της καπιταλιστικής ευμάρειας των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, του βιομηχανικού, εφοπλιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου contra σε κάθε πολιτική κοινωνικής πρόνοιας και φροντίδας για τους αναξιοπαθείς συνανθρώπους μας.
Άραγε, πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή σήμερα; Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει και να προσπερνάει αδιάφορα, διότι έρχεται η σειρά του. Άραγε μήπως ήρθε η ώρα να διώξουμε όσους ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας; Ν' αναζητήσουμε νέες πολιτικές, νέα πρόσωπα που να εγγυώνται την ανάταξη και σωτηρία του τόπου; Ίδωμεν.
Ο φόβος που επιβάλλει το πολιτικό σύστημα και οι παραφυάδες του (ΜΜΕ κλπ) δεν πρέπει να θολώνει το νου και να καθηλώνει την ελεύθερη σκέψη και φρόνημα, την πίστη στον αγώνα και στην ελπίδα.
Αυτή την εικόνα -σήμερα, ημέρα Γενικής Απεργίας- αφιερώνω στους τεχνοκράτες της Τρόικας, στη συγκυβέρνηση του μνημονίου, τους απολογητές του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, τους ανερμάτιστους πολιτικούς και τις τυχοδιωκτικές πολιτικές εξαθλίωσης του λαού και των εργαζομένων.
Η απαξίωση αυτή καθ' εαυτή της ανθρώπινης ζωής με την τεράστια ανεργία, τα συνεχή χαράτσια και το πρεσάρισμα της καθημερινότητας των ανθρώπων στη μέγγενη της εξαθλίωσης θα πολλαπλασιάσει τις εικόνες καταστροφής του κοινωνικού ιστού και των νεόπτωχων που θα πεθαίνουν στους δρόμους της καπιταλιστικής ευμάρειας των μονοπωλίων, των πολυεθνικών, του βιομηχανικού, εφοπλιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου contra σε κάθε πολιτική κοινωνικής πρόνοιας και φροντίδας για τους αναξιοπαθείς συνανθρώπους μας.
Άραγε, πόση αξία έχει η ανθρώπινη ζωή σήμερα; Ας αναρωτηθεί ο καθένας μας, κανείς δεν μπορεί να εφησυχάζει και να προσπερνάει αδιάφορα, διότι έρχεται η σειρά του. Άραγε μήπως ήρθε η ώρα να διώξουμε όσους ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της Ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας; Ν' αναζητήσουμε νέες πολιτικές, νέα πρόσωπα που να εγγυώνται την ανάταξη και σωτηρία του τόπου; Ίδωμεν.
Ο φόβος που επιβάλλει το πολιτικό σύστημα και οι παραφυάδες του (ΜΜΕ κλπ) δεν πρέπει να θολώνει το νου και να καθηλώνει την ελεύθερη σκέψη και φρόνημα, την πίστη στον αγώνα και στην ελπίδα.
Domenico
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου