Την τελευταία δεκαετία ανάμεσα στις άλλες πρωτιές…,τις οποίες με το σπαθί μας κατακτήσαμε, είναι κι αυτή του πιο απρόθυμου λαού να ασχοληθεί με τους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες του αλλά και αυτή των πολιτών που ενδιαφέρονται λιγότερο από όλους τους ευρωπαίους πολίτες να μάθουν πώς λειτουργεί η δημοκρατία. Κακά τα ψέματα, δύσκολο να αρνηθούμε ότι σχεδόν κανείς ανάμεσά μας δεν θέλει να εμπλακεί περισσότερο ή να διεισδύσει στις ζωές των ηγετών μας και να ανακαλύψει πώς αυτοί διαχειρίζονται την εξουσία.
Άρα λοιπόν, είμαστε ένα κοινό σχετικά ανώριμο να δεχτεί να του διηγηθούν μια ιστορία για τους πολιτικούς και πνευματικούς ηγέτες του, ακόμα και αν αυτοί σημάδεψαν την καριέρα τους με πολιτικές τακτικές και δημόσια δράση αμφιλεγόμενη. Δεν ανήκω σε όσους ζηλεύουν τους ξένους για την αψεγάδιαστη κουλτούρα τους και αποφεύγω γενικά τις συγκρίσεις με τους άλλους λαούς, διότι προσωπική εκτίμηση είναι ότι «άλλος αέρας φυσάει κάθε λαό…».
Ωστόσο, είναι εντυπωσιακή η τάση και η ικανότητα άλλων δημοκρατιών ανά τον κόσμο να παράγουν και να καταναλώνουν καλλιτεχνικά δημιουργήματα σχετικά με τους ηγέτες τους. Η ταινία «Iron Lady», ελληνιστί «Σιδηρά Κυρία», η οποία περιγράφει την ηγεμονία αλλά και τα ξεκουτιάσματα της Μάργκαρετ Θάτσερ, μιας γυναίκας που σφράγισε με την πολυετή πρωθυπουργική της καριέρα τη βρετανική πολιτική διχάζοντας τον κόσμο με τη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική που εφάρμοσε τσακίζοντας τα εργατικά συνδικάτα, είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα. Άλλες τέτοιες αξιομνημόνευτες προσπάθειες είναι το «Invictus» για το Νέλσον Μαντέλα στη Νότιο Αφρική, η οσκαρική ταινία για τον Γκάντι υπό τον ομώνυμο τίτλο αλλά και το «Thirteen Days» για τον Τζον Κένεντι.
Πρόκειται για αποκαλυπτικές ματιές στον τρόπο που αυτοί οι ηγέτες πορεύθηκαν στην εξουσία και στον τρόπο που λειτουργεί πραγματικά η διοίκηση. Φαίνεται ότι αλλού το κοινό έχει την καλλιτεχνική παιδεία να δεχτεί μια τέτοιου βεληνεκούς προσέγγιση των πολιτικών του ηγετών (να σημειωθεί ότι ο γράφων δεν έχει δει ακόμα τη συγκεκριμένη ως άνω ταινία που ήδη προβάλλεται). Η μόνη αντίστοιχη ελληνική απόπειρα είναι το φιλμ του Βούλγαρη «Ελευθέριος Βενιζέλος», το οποίο βέβαια προβλήθηκε το 1980, δηλαδή σχεδόν μισό αιώνα μετά το θάνατό του. Και μόνο απ’ αυτό, μαρτυρείται ότι είμαστε ανίκανοι να διαβάσουμε και να διηγηθούμε την ίδια μας την πολιτική κατάσταση.
Το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε όχι μόνο εμείς αλλά και οι Έλληνες παραγωγοί και σκηνοθέτες είναι ποιος θα πληρώσει να δει στην Ελλάδα του 2012 την πολιτική σταδιοδρομία ενός ηγέτη που άφησε ιστορία (καλή και κακή ιστορία) και τίνος ηγέτη δηλαδή η ζωή αξίζει να γίνει ταινία. Ακόμα και το θέατρο σιωπά…
Σήμερα, η δική μας ενασχόληση με την πολιτική είναι το γιαούρτωμα, η μούντζα και αυτές οι ατέλειωτες «καφενειακές» συζητήσεις στα παράθυρα ή στις κάθε λογής δημόσιες συναθροίσεις μας. Δεν λέω, πολλοί εκ των πολιτικών μας μπορεί να αξίζουν και το γιαούρτι και τη μούντζα σήμερα, αλλά απ’ την άλλη είναι υπερβολικά γενικευμένο το φαινόμενο της χυδαίας και αβαθούς εμπλοκής μας στη ζωή των πολιτικών μας. Ό,τι παπαγαλίζουμε δηλαδή από ένα ωραίο άρθρο ή κάποιον σοβαροφανή δημοσιογράφο το αναπαράγουμε ως άποψή μας ή (αν είμαστε λίγο πιο ψευτοψαγμένοι) βάζουμε και μια κουβεντούλα κάποιας αυθεντίας στα λόγια μας, κι αυτή είναι όλη κι όλη η ενασχόλησή μας με τους πολιτικούς μας ηγέτες.
Τώρα βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, να μελετήσουμε και να μάθουμε πώς ζουν και δρουν οι σημερινοί πολιτικοί μας ηγέτες, περισσότερο με φαρσοκωμωδία ακούγεται. Όμως, η ελληνική πολιτική ιστορία δεν έχει μόνο μαύρες σελίδες…
Μου φαίνεται αδιανόητο να θέλω να μουντζώσω έναν πολιτικό, αλλά να μην θέλω να μάθω γιατί τα έδρανα της Βουλής είναι σταθερά άδεια ενώ τα τηλεοπτικά παράθυρα γεμάτα. Όντως, δε χωράει αμφιβολία, είμαστε ανώριμοι για να παρακολουθήσουμε πώς οι ηγέτες μας διαχειρίζονται την πολιτική κατάσταση παλιά και σήμερα. Αρκούμαστε στη μηδενική ανοχή, στους αντιδημοκρατικούς τρόπους έκφρασης και στην ασύδοτη και επιφανειακή άσκηση μιας στείρας πολιτικής γκρίνιας άνευ ουσίας, άνευ αξίας, άνευ ευθύνης. Πού είναι το καλλιτεχνικά μορφωμένο ελληνικό κοινό που αντέχει να βλέπει κάθε εισαγόμενη επιστημονικής φαντασίας σαβούρα αλλά αρνείται να δει πώς Έλληνες ηγέτες πέτυχαν ή απέτυχαν στην πολιτική του τόπου;
Στη Βρετανία της Θάτσερ το 1980, το κρατικό BBC προέβαλλε τη σειρά «Yes Minister», στην οποία ένας υπουργός παρουσιαζόταν ως ουσιαστικά αφελής τύπος καθοδηγούμενος από τον δαιμόνιο γενικό γραμματέα του υπουργείου και, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα γινόταν πρωθυπουργός με τον τίτλο «Yes, Prime Minister»! Θα τολμούσε σήμερα ελληνικό κανάλι, δημόσιο ή ιδιωτικό, κάτι αντίστοιχο;
Γ.Φ.Ξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου