Βαδίζουμε στη Μεταβατικότητα;

Ειλικρινά, μας έχει αλλάξει η κρίση ή ορθότερα, μας αλλάζει η κρίση; Πόσο διαφορετικοί γινόμαστε από τη μέρα που άρχισαν να κόβουν τους μισθούς μας ή τις συντάξεις μας; Πόσο αλλάζει ή έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε πια την πολιτική, την εργασία μας, τη συμμετοχή μας στον κοινωνικό βίο;

Θυμάμαι από τις αρχές του 2008 (τότε που ακόμα παλεύαμε να απαντήσουμε αν υπάρχει κρίση, χρέος, έλλειμμα και τα συναφή στη χώρα και μερικοί λέγαμε ότι μπήκαμε στα δύσκολα ενώ άλλοι συνέχιζαν να γλεντάνε, «ποια κρίση ρε παιδιά, τα μπουζούκια είναι γεμάτα κάθε βράδυ») να διαβάζω και να ακούω ότι βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο, σε μεταβατική εποχή. Πόσο μεταβατική είναι τελικά αυτή η εποχή; Έχουμε αναλάβει τους ρόλους που μας αναλογούν σαν πολίτες μιας δημοσιονομικά, δομικά και πολιτικά ταλανιζόμενης χώρας του ευρώ που χαροπαλεύει;

Έχουν αλλάξει πράγματι και αλλάζουν όντως τα πιστεύω μας γύρω από το κράτος δικαίου και το κοινωνικό κράτος; Και τα κριτήρια που ψηφίζουμε; Τι γίνεται με τη μοναδική φωνή που έχουμε σαν πολίτες-άνθρωποι αφού οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας τα έκαναν μπάχαλο και δεν αφουγκράζονται πλέον τις δυσκολίες μας και τα προβλήματα επιβίωσής μας; Αλλάζουν τα κριτήρια επιλογής μας; Δηλαδή, η μεταβατική αυτή περίοδος μας έκανε να αναστοχαστούμε τις ζωές μας ως τώρα και να αναδιαμορφώσουμε το πλαίσιο της ύπαρξής μας στα κοινά από δω και στο εξής; Αλήθεια, πιστεύουμε ότι στις επόμενες κάλπες δεν θα σταυρώσουμε κάποιο κόμμα που μας συμφέρει ή που μας έχει τάξει λαγούς με πετραχήλια;

Και να θέλουμε, και να έχει απομείνει λίγη από τη ρετσινιά της ρουσφετοζωής πάνω μας και μέσα μας, ποίος πολιτικός θα βγει να υποσχεθεί; Και τι να υποσχεθεί άλλωστε; Ή τι να ζητήσουμε; Τι να μας πουν, για επαναδιαπραγμάτευση και άλλες μπουρδολογίες; Αφού τώρα έχουν συναινέσει σχεδόν άπαντες, ποιός να τολμήσει να πισωγυρίσει; Λίγοι απ’ τους κομματομάχους πάντως μπορούν ακόμη να ελπίζουν στο ψηφοθηρικό συστηματάκι τους.

Είμαι στη μεριά των (άνευ λόγου) αισιόδοξων της χώρας και νομίζω ότι αν δεν αλλάζει ο τρόπος που βλέπουμε την πολιτική το 2012, τουλάχιστον τη φωνή μας, την επόμενη φορά που θα μας ζητηθεί, θα τη χρησιμοποιήσουμε με λογική, με φυσική βούληση και ώριμη κριτική σκέψη. Κάποια πράγματα όντως αλλάζουν. Αυτή η μεταβατική εποχή των εφημερίδων δείχνει να έχει να αναχθεί μοιραία σε άξονα αναφοράς τουλάχιστον των πράξεών μας που αφορούν και τους άλλους κοινωνούς του κράτους δικαίου. Κάποτε στο μεγάλο party που είχε στηθεί συμμετείχαμε όλοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Τώρα, τις θυσίες τις κάνουμε πάλι όλοι, τουλάχιστον αυτοί που είναι απλοί πολίτες.

Βέβαια, στους κρίκους της αλυσίδας υπάρχουν κενά. Αυτά των ανθρώπων εκείνων που δεν αναμείχθηκαν καθόλου στο party, αλλά τώρα υφίστανται τα ίδια δεινά. Είναι τα κενά εκείνα των ανθρώπων που πλήρωναν όλους τους φόρους για να απολαύσουν τη σύνταξη που αξίζουν. Ποιά η παρηγοριά σ’ αυτούς τους ανθρώπους; Ο δίκαιος και ο άδικος, ο καλός και ο κακός έχουν την ίδια τύχη, την ίδια αντιμετώπιση.

Οφείλουμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους να γίνουμε ενσαρκωτές της μεταβατικότητας, τώρα ξανά σύσσωμο το κοινωνικό κράτος να σταθούμε στα πόδια μας και να αντέξουμε. Όταν κόβουν τους μισθούς μας, τώρα που υποφέρουμε, όταν όλοι δυσκολευόμαστε και κάνουμε περικοπές παντού, να γίνουμε εραστές της μεταβατικής αυτής περιόδου. Δεν θα ψηφίζουμε για τους εαυτούς μας από δω και πέρα, δεν θα ψηφίζουμε γιατί αυτό το κόμμα θα μου δώσει εμένα – απεναντίας θα ψηφίζουμε για όλους και πολύ περισσότερο γι’ αυτούς που «δεν τα έφαγαν».

Είναι απαράδεκτο, άνευ κανονικότητας και ανέντιμο να μείνουμε οι ίδιοι πολίτες που δίναμε τη συγκατάθεσή μας επί δεκαετίες για όλες εκείνες τις πολιτικές και τους τακτικισμούς που μας ισοπέδωσαν. Είναι βαρύ το τίμημα της χρόνιας υποζωής, της χρόνιας καταναλωτικότητας και του χρόνιου εύκολου χρήματος. Βαρύ το τίμημα του ψέματος.

Η πολυώδινη κρίση, μάς έχει κάνει σκληρούς, έχει βγάλει στην επιφάνεια τεράστια αποθέματα δύναμης, αντοχής και πνευματικότητας. Δεν ασχολούμαστε το ίδιο με τις κουβέντες των πολιτικών μας, περισσότερο γελάσαμε παρά εκνευριστήκαμε που δεν διάβασε το μνημόνιο ο Χρυσοχοϊδης. Έχουμε καταλάβει ότι η ιστορία θα τους κρίνει, κι η ιστορία είμαστε εμείς. Ο καιρός ζυγώνει και ο καθ’ ένας θα λάβει το μερίδιό του στην τιμωρία. Η πολυώδινη κρίση έχει γίνει το εφαλτήριο έμπρακτης εκδήλωσης αλληλεγγύης και κοινωνικού ενδιαφέροντος.

Η μεταβατικότητα έχει δρομολογηθεί. Προφανώς και «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Όμως, πρωτοβουλίες υπάρχουν, η καλώς νοημένη αναταραχή είναι μεγαλύτερη απ’ την κακώς νοημένη, τα μυαλά μας δείχνουν ότι μπορούν να αλλάξουν, να αρχίσουν να λειτουργούν και να πάψουν να υπολειτουργούν. Όντως, έχουμε γίνει σκληροί. Κι όσοι είναι ανυποχώρητοι στο καβούκι τους ή διστακτικοί στην ευκαιρία αυτή για μετάβαση μέσω της κρίσης σε μια νέα κοινωνία των πολιτών, πρέπει να τους βάζουμε σε καραντίνα.

Κι αυτό κάνουμε – το μαρτυρεί αυτό από μόνο του το γεγονός ότι δεν αντέχουμε να συναναστρεφόμαστε όσους εμμένουν στην παλιά τακτική του «όπως και να’χουν τα πράγματα μπορούμε πάντα να βολευτούμε». Αυτοί σε καραντίνα, εμείς προχωράμε. Για όλα αυτά βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ότι η αισιοδοξία μου δεν υπερβάλλει. Αγκάθια παραμένουν, αλλά αναρρώνουμε. Ποιός όμως μπορεί να εγγυηθεί για τη αισιοδοξία του;

Γ.Φ.Ξ.