Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Ενεργητικό των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα ανερχόταν στα τέλη του 2000 στα 264,768 δις ευρώ. Μια τετραετία αργότερα, στα τέλη του 2004, το ποσό είχε ανέβει στα 302,530 δις ευρώ.
Στα τέλη όμως του 2009, δηλαδή μετά από μία θητεία του ΠΑΣΟΚ κι' άλλη μία της ΝΔ, το σύνολο του Ενεργητικού του χρηματοπιστωτικού τομέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που είχαν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 614,407 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 232% έναντι του 2000 και κατά 203% έναντι του 2004! Με άλλα λόγια: όση ακριβώς ήταν η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δις, τόση (και ακόμη παραπάνω!) ήταν η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία. Σύμφωνα, δε, με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη του 2009, από τον παραπάνω πακτωλό, περισσότερα από 400 δις καταληστεύτηκαν -"νόμιμα και ηθικά"- από εφτά μόνο τράπεζες, τις: Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin.
Όσοι επομένως "έψαχναν" και "ψάχνουν" να βρουν, τάχα, πώς προέκυψε το δημόσιο χρέος μάλλον δεν θέλουν να δουν ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ακριβώς μπροστά τους είναι που ορθώνεται "ολοζώντανο" και "ακέραιο", με τη μορφή της εκτίναξης των ρυθμών θησαυρισμού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
...Σε μία περίοδο υπερδανεισμού του κράτους, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής βούλιαξαν τον τόπο με ρυθμό ευθέως ανάλογο της αύξησης της ατομικής τους ιδιοκτησίας και καλοπέρασης. Το Δημόσιο καθ' όλο αυτό το διάστημα συνέχισε να δανείζεται. Κι όσο περισσότερο δανειζόταν, τόσο περισσότερο αύξαναν οι ιδιοκτησίες και τα πλούτη των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι ξεκοκάλιζαν τα δάνεια. Πρόκειται για δάνεια που άλλοι τα "φάγανε", αλλά οι εργαζόμενοι καλούνται τώρα να τα πληρώσουν...
...Όταν συνεπώς μιλάμε για το δημόσιο χρέος, στην ουσία πρόκειται για τα λύτρα μια πολιτικής ομηρίας που υπέστη ο ελληνικός λαός, λύτρα τα οποία μετατράπηκαν σε ιδιωτικό πλούτο για μια "παρέα" χρυσοκάνθαρων με ξεχειλισμένα σεντούκια και παραγεμισμένες θυρίδες. Να, λοιπόν, ποιοι τα "έφαγαν". Να ποιοι τα κατέχουν. Έχουν ονοματεπώνυμα, έχουν διευθύνσεις. Να που βρίσκονται όσα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, να ποιοι καρπώθηκαν τον πλούτο που γέννησε η δουλειά του λαού. Να ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν, αλλά που ο "σοσιαλιστής" κ. Παπανδρέου δεν τους ζήτησε πεντάρα.
Όχι μόνο δεν τους ζήτησαν "πεντάρα", αλλά τόσο επί ΝΔ με το "πακέτο" των 28 δις, όσο και την περίοδο του ΠΑΣΟΚ με τα "πακέτα" των "ενισχύσεων", προς τις τράπεζες, τη στιγμή που ο λαός έχανε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η πλουτοκρατία επιχορηγήθηκε για το 2009-2010 συνολικά με επιπλέον 78 δις ευρώ!
Το ποσό αυτό (και χωρίς να υπολογίζεται το επόμενο "πακέτο" των "εγγυήσεων" ύψους 30 δις που ανακοινώθηκε το Φεβρουάριο του 2011) είναι υπερδιπλάσιο του ελλείμματος των 36 δις ευρώ του προϋπολογισμού για το 2009, το ύψος του οποίου αποτέλεσε το πρόσχημα για να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ μέσα σε μια νύχτα τις εργασιακές σχέσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάθε δωσίλογο που αγωνιά για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για το PSI και την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου.
Στα τέλη όμως του 2009, δηλαδή μετά από μία θητεία του ΠΑΣΟΚ κι' άλλη μία της ΝΔ, το σύνολο του Ενεργητικού του χρηματοπιστωτικού τομέα, δηλαδή ο συνολικός πλούτος που είχαν ενθυλακώσει οι τράπεζες, υπερδιπλασιάστηκε και εκτοξεύτηκε στο αστρονομικό ποσό των 614,407 δισεκατομμυρίων ευρώ! Αυξήθηκε, δηλαδή, κατά 232% έναντι του 2000 και κατά 203% έναντι του 2004! Με άλλα λόγια: όση ακριβώς ήταν η εκτίναξη του δημόσιου χρέους, κοντά στα 300 δις, τόση (και ακόμη παραπάνω!) ήταν η αύξηση του αμύθητου πλούτου που ομολογούν ότι απέσπασαν οι τράπεζες μέσα στην αντίστοιχη δεκαετία. Σύμφωνα, δε, με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη του 2009, από τον παραπάνω πακτωλό, περισσότερα από 400 δις καταληστεύτηκαν -"νόμιμα και ηθικά"- από εφτά μόνο τράπεζες, τις: Εθνική, Eurobank, Alpha, Πειραιώς, ΑΤΕ, Εμπορική, Marfin.
Όσοι επομένως "έψαχναν" και "ψάχνουν" να βρουν, τάχα, πώς προέκυψε το δημόσιο χρέος μάλλον δεν θέλουν να δουν ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ακριβώς μπροστά τους είναι που ορθώνεται "ολοζώντανο" και "ακέραιο", με τη μορφή της εκτίναξης των ρυθμών θησαυρισμού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
...Σε μία περίοδο υπερδανεισμού του κράτους, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής βούλιαξαν τον τόπο με ρυθμό ευθέως ανάλογο της αύξησης της ατομικής τους ιδιοκτησίας και καλοπέρασης. Το Δημόσιο καθ' όλο αυτό το διάστημα συνέχισε να δανείζεται. Κι όσο περισσότερο δανειζόταν, τόσο περισσότερο αύξαναν οι ιδιοκτησίες και τα πλούτη των κεφαλαιοκρατών, οι οποίοι ξεκοκάλιζαν τα δάνεια. Πρόκειται για δάνεια που άλλοι τα "φάγανε", αλλά οι εργαζόμενοι καλούνται τώρα να τα πληρώσουν...
...Όταν συνεπώς μιλάμε για το δημόσιο χρέος, στην ουσία πρόκειται για τα λύτρα μια πολιτικής ομηρίας που υπέστη ο ελληνικός λαός, λύτρα τα οποία μετατράπηκαν σε ιδιωτικό πλούτο για μια "παρέα" χρυσοκάνθαρων με ξεχειλισμένα σεντούκια και παραγεμισμένες θυρίδες. Να, λοιπόν, ποιοι τα "έφαγαν". Να ποιοι τα κατέχουν. Έχουν ονοματεπώνυμα, έχουν διευθύνσεις. Να που βρίσκονται όσα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι, να ποιοι καρπώθηκαν τον πλούτο που γέννησε η δουλειά του λαού. Να ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να πληρώσουν, αλλά που ο "σοσιαλιστής" κ. Παπανδρέου δεν τους ζήτησε πεντάρα.
Όχι μόνο δεν τους ζήτησαν "πεντάρα", αλλά τόσο επί ΝΔ με το "πακέτο" των 28 δις, όσο και την περίοδο του ΠΑΣΟΚ με τα "πακέτα" των "ενισχύσεων", προς τις τράπεζες, τη στιγμή που ο λαός έχανε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η πλουτοκρατία επιχορηγήθηκε για το 2009-2010 συνολικά με επιπλέον 78 δις ευρώ!
Το ποσό αυτό (και χωρίς να υπολογίζεται το επόμενο "πακέτο" των "εγγυήσεων" ύψους 30 δις που ανακοινώθηκε το Φεβρουάριο του 2011) είναι υπερδιπλάσιο του ελλείμματος των 36 δις ευρώ του προϋπολογισμού για το 2009, το ύψος του οποίου αποτέλεσε το πρόσχημα για να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ μέσα σε μια νύχτα τις εργασιακές σχέσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Τα παραπάνω αποτελούν απόσπασμα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου "Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε", αφιερωμένο εξαιρετικά σε κάθε δωσίλογο που αγωνιά για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για το PSI και την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης και του νέου μνημονίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου