Θύελλα ρατσισμού πάνω από την Ευρώπη

Τα τελευταία χρόνια της ύφεσης και οπισθοδρόμησης, είναι κοινοτοπία της ευρωπαϊκής πολιτικής το ότι δεν υπάρχει σωστή κατεύθυνση πέραν της Δεξιάς. Πολιτικοί σε όλη την ήπειρο έχουν βρει μια νέα μαγική συνταγή εκλογικής επιτυχίας και επιβίωσης εκμεταλλευόμενοι τον φόβο για τους ξένους και ειδικά για το Ισλάμ, καθώς αφήνουν να εννοηθεί ότι η μετανάστευση είναι η ρίζα της κοινωνικής και οικονομικής μας παρακμής.

Δεν πρόκειται για αποκλειστικό βίτσιο της Δεξιάς, σε καμία περίπτωση. Οσοι έχουν ακούσει πρόσφατα τους πολιτικούς του ολλανδικού Εργατικού Κόμματος, θα δυσκολευτούν να βρουν τη διαφορά μεταξύ αυτών και του δημαγωγού Γκέερτ Βίλντερς. Δεν υπάρχει πρόβλημα, διατείνονται, είναι μια νέα ισορροπία αφού περάσαμε δύο δεκαετίες με μισόλογα και έρπουσα πολιτική ορθότητα.

Αμφισημία

Αυτή η απεχθής αμφισημία κυριαρχεί στη Γαλλία, τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, καθώς ο Νικολά Σαρκοζί έσυρε το κόμμα του με βία προς τα δεξιά, σε μια προσπάθεια να σώσει το εαυτό του, λέγοντας ότι υπάρχουν «πάρα πολύ ξένοι στη Γαλλία» και πυροδοτώντας την ισλαμοφοβία με τον γελοίο ισχυρισμό ότι οι Γάλλοι υποχρεώνονται να τρώνε χαλάλ, ενώ ο πρωθυπουργός κ. Φιγιόν έφθασε στο σημείο να πει ότι Εβραίοι και Μουσουλμάνοι πρέπει να εγκαταλείψουν τους νόμους του διαιτολογίου τους και να αγκαλιάσουν τον εκσυγχρονισμό.

Ο Κλοντ Γκεάντ, ο υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος πήρε προσωπικά τον έλεγχο της έρευνας για την επίθεση στην Τουλούζη, εκθειάζει την ανωτερότητα του χριστιανικού πολιτισμού της Ευρώπης έναντι άλλων πολιτισμών που εξαναγκάζουν τις γυναίκες να καλύπτονται - ναι, εννοούσε τους ορθόδοξους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους.

Η κατάσταση έφθασε στο ναδίρ, την περασμένη εβδομάδα, όταν ο νέος επικεφαλής της μεταναστευτικής πολιτικής Σαρκοζί, Αρνό Κλαρσφέντ, απηύθυνε έκκληση για την οικοδόμηση τείχους ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, προκειμένου να σωθεί η Ευρώπη από βάρβαρους εισβολείς.

Στην Τουλούζη είχαμε ένα φρικτό παράδειγμα πού μπορεί να οδηγήσει αυτό το παραλήρημα κυνισμού. Ολοι εκείνοι οι οποίοι έχουν πυροβοληθεί ή σκοτωθεί εντός και γύρω από την πόλη τις τελευταίες μέρες έχουν ένα κοινό στοιχείο.

Ανήκουν σε εμφανείς μειονότητες. Φέρουν ονόματα και πρόσωπα που τους στιγματίζουν ως μη καταγόμενους -όπως θα το έθετε η Μαρίν Λεπέν- «από τους προγόνους μας τους Γαλάτες». Οι ρίζες τους είναι στο Μαγκρέμπ ή την Καραϊβική. Πρόκειται για μετανάστες που εργάζονται σκληρά και «ξυπνούν χαράματα» για να αδειάσουν κάδους και να φροντίσουν τέκνα, άνθρωποι που πεθαίνουν για τη Γαλλία, αλλά κλείνονται με μεγαλύτερη συχνότητα στις φυλακές της και στα άθλια προάστιά της. Η Αστυνομία θα ήταν δύσκολο να συλλάβει, πόσω μάλλον να κατανοήσει, τι συμβαίνει στο κεφάλι κάποιου ο οποίος αρπάζει ένα μικρό κορίτσι από τα μαλλιά, ώστε να μην χρειαστεί να ξοδέψει μια δεύτερη σφαίρα πάνω του.

Ούτε καν ο Σαρκοζί, ο οποίος θα υποστεί τις μεγαλύτερες πολιτικές επιπτώσεις από αυτές τις δολοφονίες, δεν προσπαθεί να κρύψει τη σχέση μεταξύ φυλής και θρησκείας. Απηχώντας το σύνθημα του Εθνικού Μετώπου, «Αγαπήστε τη Γαλλία ή αφήστε την», κάλεσε τον γαλλικό λαό «να αντισταθεί στο μίσος». Οι επόμενες 34 μέρες θα καταδείξουν εάν ο ίδιος θα παρασυρθεί από τη θύελλα, στην οποία συνέβαλε.

The Guardian