Τρύπιες μπάλες, κούφια κεφάλια

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Οι τεθλιμμένοι, ντυμένοι τον βαρύ φαρισαϊσμό τους, μοιρολογούν: οιονεί αρμόδιοι υπουργοί και κατά δήλωσή τους υπεύθυνοι υφυπουργοί, η ΕΠΟ, η Σουπερλίγκ (τα ξιπασμένα αγγλικά μάς μάραναν, τα πρι-γκέιμ και τα ποστ-γκέιμ), η Αστυνομία, οι μεγαλοπαράγοντες (οι ήδη εγκατεστημένοι και όσοι διεκδικούν τα ηνία), οι ανταγωνιζόμενοι εκδότες και διευθυντές αγρίως οπαδικών εφημερίδων, οι κάτοχοι βαθιά βαμμένων ιστοσελίδων, οι προπονητές και οι ποδοσφαιριστές, οι τάχα καταργημένοι σύνδεσμοι φιλάθλων.

Αλλά το μοιρολόι τους δεν το ακούει κανείς, γιατί δεν το ακούνε καν αυτοί οι ίδιοι που μοιρολογούν ή καμώνονται ότι μοιρολογούν. Μια βαθύτατη υποκρισία που κρατάει-δεν κρατάει έως την επόμενη Κυριακή, το επόμενο ντέρμπι, τον επόμενο αγώνα που βλακωδώς τον χαρακτηρίζουμε «αγώνα ζωής ή θανάτου». Μα ποιος άλλος πεθαίνει πλην της λογικής;

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Η Αστυνομία, εθισμένη έτσι κι αλλιώς στη ρίψη χημικών κατά πάντων, καταγγέλλεται εναλλάξ ή συγχρόνως για την «προκλητική υπερβολή της» ή για την «αδράνειά της». Οι ιδιοκτήτες «ομάδων-ιδεών» και «ιστορικών συλλόγων», που άλλο από επιχειρηματίες συναισθημάτων δεν είναι, εξαντλούν τη λίμνη του Μαραθώνα νίπτοντας χείρας και πόδας. Τα ξεφτέρια της οπαδικής παραδημοσιογραφίας, που λερώνουν τα πρωτοσέλιδά τους με κείμενα πολεμοχαρή, με σκίτσα σεξιστικά, με τίτλους προσβλητικότατους, αυτοπαρουσιάζονται σαν τιμητές. Βγαίνουν μάλιστα και στα κανάλια και δίνουν συμβουλές πάταξης του χουλιγκανισμού, μαζί με παραγοντίσκους, οι οποίοι έχουν επίσης διακριθεί στο άθλημα της ενδογηπεδικής βαρβαρότητας, που μια χαρά βολεύει όσους προτιμούν να εκτονώνονται σε κλειστούς ή ημίκλειστους χώρους τα οποιασδήποτε καταγωγής και απόχρωσης μαζικά αισθήματα.

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. Ολοι όσοι υπηρετούν την ιδέα ότι μόνο η πρωτιά, η επιβολή, η πάση θυσία επικράτηση αξίζει τον αθλητισμό κι όλα τ’ άλλα περί ευγενούς αμίλλης και κοιτίδας του αθλητισμού κ.τ.λ. είναι κουραφέξαλα για κουλτουριάρηδες και πανηγυρικούς που ακούγονται επετειακά στην Ολυμπία, όλοι όσοι κερδοσκοπούν προάγοντας τη βία, το ρίχνουν δημοσίως στον κοπετό και στα αναθέματα και ιδιωτικώς επιχαίρουν και μετρούν τίτλους και κέρδη.

Ολοι όσοι ποντάρουν στο «ηλεκτρονικό εισιτήριο» (που κηδεύτηκε πριν γεννηθεί) και καταστρώνουν φοβερά και τρομερά προληπτικά σχέδια, αναρωτιούνται εμβρόντητοι εκ των υστέρων πώς πέρασαν στο καλά περιφρουρούμενο στάδιο πιστόλια φωτοβολίδων και μολότοφ. Αλλά και μια φορά να έχει πάει κανείς σε γήπεδο ή να κουβέντιασε με «οργανωμένο», ξέρει ότι τίποτε ευκολότερο. Τα κέρματα μπορεί να σου τα βρουν και να τα κατακρατήσουν. Τις κροτίδες ποτέ.

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. «Γίναμε ρεζίλι στην Ευρώπη». «Γελάει μαζί μας ο ντουνιάς». Αστειότητες...

Οπως κάθε φορά. Οπως πάντοτε. «Θα ληφθούν σκληρά μέτρα». «Ο κόμπος στο χτένι». «Το μαχαίρι στο κόκαλο». «Βαθιά το νυστέρι». Οσοι αγαπούσαμε κάποτε το ποδόσφαιρο κουραστήκαμε να τ’ ακούμε. Αυτοί δεν κουράστηκαν να τα λένε; Τι περιμένουν; Νεκρό; Μα έχουν ήδη υπάρξει νεκροί.

Του Παντελή Μπουκάλα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ