Αλλά η δική μας η χώρα είναι κυριολεκτικά αποτυχημένη. Έχουμε αποτύχει σαν πολίτες, σαν οικογενειάρχες, σαν επαγγελματίες, σαν κράτος εν όλω. Δηλαδή, τι να μην παραδεχτούμε; Πώς να το κάνουμε, έχουμε αποτύχει, δεν λειτουργεί τίποτα σωστά, δεν παράγουμε τίποτα, δεν δουλεύουμε, δε νοιαζόμαστε για απλά -απίστευτα απλά- πράγματα, δε μας ενδιαφέρει αν ό,τι λέμε ή κάνουμε έχει συνέπειες, αν βλάπτω κάμποσους άλλους με την ενέργειά μου, τίποτα. Δε μιλάμε για όλη την ελληνική ιστορία, κυρίως αυτή η συθέμελη αποτυχία μας είναι κατόρθωμα των τελευταίων δεκαετιών.
Πόσο ακόμα θα ασχολούμαστε με τις εξαιρέσεις, εκείνες τις μοναδικές των μοναδικών περιπτώσεων που πάντα επικαλούμαστε στις δημόσιες συζητήσεις μας για να μη μας πουν Κασσάνδρες; Μήπως για την κατάντια και τον ξεπεσμό μας φταίει λίγο και η συνεχής ενασχόλησή μας με τις εξαιρέσεις; Μήπως αυτό ισοδυναμεί λίγο με άρνηση της πραγματικότητας; Και τι έγινε που υπάρχουν (αν υπάρχουν) πέντε δάσκαλοι και δέκα δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν λίγη δουλειά; Και τι έγινε που τρεις γιατροί δεν παίρνουν φακελάκια και δύο δικηγόροι δηλώνουν και τα εφτά ακίνητά τους; Τι έγινε που δέκα καλλιτέχνες είναι αληθινοί και δεν κερδοσκοπούν από συναυλίες και παραστάσεις;
Ο νεοελληνάρας τους είπε και χαζούς στο κάτω κάτω, αφού όπως είπε και η προσωποποίηση της ξετσιπωσιάς «όλοι μαζί δεν τα φάγαμε»; Τυχαίο, εξάλλου, που οι περισσότερες εξαιρέσεις για τις οποίες μιλάμε έδρασαν κυρίως στο εξωτερικό, δηλαδή τους έθρεψε άλλη κουλτούρα, όχι η ελληνική. Και η άλλη, η σεμνότυφη κυρία Λαγκάρντ, που η καημένη αμείβεται με μισό εκκατομύριο ευρώ αφορολόγητο ετησίως, δεν είπε «οι Έλληνες να πληρώσουν πρώτα τους φόρους τους και μετά να σηκώσουν κεφάλι»;
Επιτέλους, ας το πάρουν και οι πιο νυχτωμένοι απόφαση! Δεν βοηθάνε οι μύθοι ότι «είμαστε απόγονοι του Περικλή, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, ελπίδα γεννάται από τις μικρές ομάδες» και τις σχετικές ρομαντικές υπερβολές. Δεν παράγουμε πολιτισμό και δεν είμαστε απαραίτητοι σε καμία Ευρώπη και σε καμία Ευρωζώνη. Είμαστε η χώρα που έκανε σημαία της τη φοιτητική συνδικαλιστική τσογλανιά και της επέτρεψε να αναλάβει όλα τα κρίσιμα «πόστα». Βασιλεύουν τα απόλυτα μηδέν, κυβερνώνται οι διάδοχοί τους. Εκπαιδευτήκαμε να είμαστε τυφλοί και κουφοί πολίτες με αντάλλαγμα ένα μερίδιο στην απόλαυση του σημερινού καρκινώματος που λέγεται ελληνικό κράτος. Ένα ξεχωριστό ανθρώπινο είδος γίναμε, το γνωστό πλέον ακόμα και στην πιο υπανάπτυκτη περιοχή της αφρικανικής ηπείρου, homo-komatoskylous.
Ο καθείς με τον εχθρό του, ποτέ δεν φταίμε εμείς που η χώρα έχει γίνει ένας ατέλειωτος εφιάλτης για όλους, ποτέ δεν πλουτίσαμε σε βάρος του συναδέλφου μας, ποτέ δεν δώσαμε σε όλα τα πράγματα το νόημα που μας βόλευε. Δεν έχουμε καμία επαφή με έννοιες όπως ο συμβιβασμός. Μπορούμε να καταστρέφουμε τις ζωές όλων αρκεί να μην παραδεχτούμε ότι κάναμε λάθος.
Συντρίμμια! Εδώ και δεκαετίες γεννάμε ανερχόμενους ηλίθιους. Τα πανεπιστήμια παράγουν βανδάλους. Τα μεγαλύτερα θύματα του ιδεολογικού άσθματος κατέληξαν να ρυθμίζουν τις ζωές μας καταλαμβάνοντας θέσεις στην αστυνομία, στην πολιτική, στα μμε. Η χώρα της βίας, η χώρα που όποτε γουστάρω καταστρέφω ό,τι θέλω, όποτε γουστάρω κλείνω τους δρόμους για να κάνω με πέντε φίλους μου απεργία κατά προτίμηση Παρασκευή για να συνδυαστεί με τριημεράκι, χτυπάω όποιον μου «γυαλίσει», αγοράζω ό,τι μου κάνει κέφι ακόμα κι αν θα πληρώνω τις δόσεις και στον τάφο μου, μιλάω στη δουλειά μου όπως μου κατέβει γιατί απλά «μπορώ».
Δεν ξέρω και δεν πιστεύω ότι η χώρα είναι προ εμφυλίου πολέμου, όπως άρχισαν οι εφημερίδες δειλά δειλά να γράφουν. Δεν προσδοκώ αντί για νόμισμα να συναλλάσσομαι με ό,τι τρόφιμα περισσεύουν. Δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια ελλαδική Καμπότζη, όπου μαυροφορεμένοι μηχανόβιοι θα ξυλοκοπούν ή θα σκοτώνουν όποιον δεν φοράει γαλανόλευκα ή είναι λιγάκι μαυρισμένος ούτε κοκκινομαυρίζουσες μάζες θα διαλαλούν το όραμα της απόλυτης ανυπακοής σε αρχές. Ασφαλώς και δεν θέλω να ζήσω ούτε στην ελλαδική Βουλγαρία του Σαμαρά και του Βενιζέλου.
Αυτή η χώρα είμαστε, που έχει στο λεξιλόγιό της την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, τη δικαιοσύνη. Ειδικά η τελευταία είναι ο άξονας αναφοράς μας, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι γονείς δικαστικοί υπάλληλοι, πρωτοδίκες για την ακρίβεια, χτύπησαν αλύπητα το ανήλικο παιδί τους διώχνοντάς το από το σπίτι και όταν το αναζήτησαν και το βρήκε η αστυνομία φοβισμένο και μόνο του έξω, μαντέψτε, έγινε η ανάκριση και μετά αφέθηκαν ελεύθεροι, γιατί είναι απλά δικαστικοί. Είμαστε η χώρα που κάθε άχρηστος καθηγητίσκος μπορεί να διατυπώνει εσφαλμένα ένα θέμα πανελλαδικών εξετάσεων παίζοντας απροκάλυπτα με τις ζωές χιλιάδων παιδιών και σιγά, «γίνονται αυτά». Και δολοφονίες γίνονται όποτε γουστάρουμε και δεν τιμωρείται κανείς, και κάθε αξιολύπητος με πτυχία και φιλολογική μπαρουφολογία χωρίς καμία ώρα εργασίας στο βιογραφικό του μπορεί να γίνεται πρωθυπουργός, και κάθε πολίτης μπορεί να πληρώνεται για να κάθεται, κι αυτά γίνονται, όλα γίνονται.
Η πόλη κουβεντιάζει…Όταν έχεις αντικρύσει το απόλυτο μηδέν, το απόλυτο κενό, το ποταπό, το σιχαμερό, έρχεται η μέθη της διαύγειας, της καθαρής σκέψης, κοιτάζεις πίσω αλλά τώρα σκέφτεσαι ολοκάθαρα. Ωχ, μήπως μιλάω πάλι για τις εκλογές;
Frustra sed Prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου