Μια βραδιά ελπίδας...

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μία αξέχαστη συναυλία στο Ηρώδειο. Ο Ιλαρίων Αλφέγιεφ μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη ένωσαν τις δυνάμεις τους και το κοινό έζησε μία υπέροχη μουσική βραδιά. Με τον Μάριο Φραγκούλη τενόρο, οι θεατές στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού απόλαυσαν το Άξιον Εστί σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη.

Είναι από τις στιγμές που σήμερα όσο ποτέ έχουμε ανάγκη κάπου κάπου να ζούμε για να παίρνουμε δύναμη και να ελπίζουμε. Είναι γνωστό πως ο πολιτισμός και η τέχνη μας φέρνουν κοντά και μας αφυπνίζουν. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να τονίσω πόσο διαφορετικά είναι να ακούς το μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη έργο του Οδυσσέα Ελύτη ζωντανά με ορχήστρα και χορωδία αλλά και χιλιάδες άλλους ανθρώπους δίπλα σου. Νομίζω, εύκολα καταλαβαίνει κανείς την ποιότητα των συναισθημάτων που σου δημιουργούνται σ' αυτή την περίπτωση, σ' αντίθεση με το άκουσμα της ηχογράφησης από έναν δίσκο.

Η αλήθεια είναι ότι, αν κάποιος πιστεύει πως αυτές είναι προσωπικές εμπειρίες του καθ' ενός και δεν βρίσκει κανένα λόγο να κοινοποιούνται, θα με έβρισκε σύμφωνο. Η συγκεκριμένη βραδιά, όμως, μου επεφύλασσε κάτι που ίσως αξίζει να μοιραστώ. Ο λόγος που καθυστέρησα τρεις μέρες να μιλήσω γι' αυτό είναι πως δεν ήξερα αν ενδιαφέρει όλους μας ή αν θα αγγίξει και κάποιους άλλους εκτός από μένα.

Με δεδομένο ότι η κοινωνία μας διανύει μία τρομακτική περίοδο για τους γνωστούς λόγους, όταν έρχεσαι σε επαφή με εκείνη την πλευρά της ιστορίας μας την οποία, όσο ανθέλληνας και να'σαι, την εκτιμάς, όπως για παράδειγμα αυτή που αφορά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όσο να' ναι συγκινείσαι.

Όταν ο Μάριος Φραγκούλης τραγούδησε το "Ένα το χελιδόνι" και λίγο αργότερα το "Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ", άκουγες όλο το κοινό να σιγοτραγουδάει αυτά τα συμβολικά τραγούδια και πολλούς να είναι βουρκωμένοι. Όταν τελείωσε το δεύτερο από τα προαναφερθέντα άσματα ο Μ. Φραγκούλης, το χειροκρότημα και το πάθος που έβγαζε το κοινό σε έκανε να ανατριχιάζεις και σε άγγιζε υποσυνείδητα τόσο έντονα η συλλογική συγκίνηση, ώστε αρκετοί να δακρύζουν και να σκέφτονται σιωπηρά "ποιοι είμαστε και ποιους μας έχουν καταντήσει".

Ο γράφων δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει γραφικός ούτε να λαϊκίσει κάνοντας λόγο για την ιστορία που κουβαλάμε και τα συναφή κενόλογα. Θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο τι σόι ιστορία γράφουμε εμείς σήμερα και λιγότερο ποια ιστορία έγραψαν οι προηγούμενοι.

Όταν σταμάτησε το χειροκρότημα, προτού συνεχιστεί η συναυλία, από κάποιο σημείο του θεάτρου ακούστηκε μια βροντερή και φανερά συγκινημένη φωνή να ουρλιάζει "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" και από κάποιο άλλο σημείο σαν επιβεβαίωση-συναίνεση να απαντά μία γυναικεία φωνή "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ". Το κοινό, που ήταν ήδη αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά, χειροκρότησε αυτή την τολμηρή πρωτοβουλία με πάθος και ένταση και σιώπησε για να συνεχιστεί η συναυλία.

Ένιωσα να ξυπνά μέσα μου μία δύναμη που είχε ηττηθεί όταν στις 17 του Ιούνη, ο ελληνικός λαός ψήφισε το καθεστώς της σαμαρικής τρομοκρατίας. Μετά και την χθεσινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα και παράλληλα τον αντικοινωνικό τρόπο διακυβέρνησης που έχουν επιλέξει οι "τρεις φαυλοκράτορες" της μνημονιακής κυβέρνησης, δε νομίζω ότι θα αργήσουν οι θετικές εξελίξεις.

 Και εννοώ, ασφαλώς, την απομάκρυνση αυτών των ανθρώπων από τη χώρα και επιτέλους μια νέα αρχή, που όποια κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι χειρότερη από αυτή του Σαμανδρέου. Εκτός αν είναι (θου κύριε!) η αρχή κανενός Κασιδιάρη...

Frustra sed Prudenter