Πολυτεχνείο: Όταν το χρονικό της εξέγερσης του Νοέμβρη του '73 επαναλαμβάνεται...

Μια σύντομη αναδρομή: 21 Απριλίου 1967. Έκτοτε στην Ελλάδα και για διάστημα επτά ετών εγκαθιδρύεται καθεστώς δικτατορίας με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών, ενώ παράλληλα με την Ελλάδα σε δικτατορικά καθεστώτα εισέρχονται Πορτογαλία και Ισπανία, όπου οι στρατιωτικοί αναλαμβάνουν την αποτροπή ενδεχόμενου προσεταιρισμού των κρατών αυτών από τη Σοβιετική Ένωση.

Η πολιτική των Συνταγματαρχών αλλά και των στρατιωτικών στα υπόλοιπα δικτατορικά καθεστώτα συνοδευόταν από μια σειρά περιορισμών ατομικών ελευθεριών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στο διάστημα της επταετίας αυτής σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις: Του Κων/νου Κόλλια (1967), του Γεωργίου Παπαδόπουλου (1967), του Σπύρου Μαρκεζίνη (1973) και του Αδαμαντίου Ανδρουτσοπούλου (1973).

Οι πρώτες μαζικές λαϊκές αντιδράσεις απέναντι σε ένα καθεστώς, το οποίο τσαλαπατούσε συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα και κεκτημένα ετών, ξεκίνησαν στις 14 Νοεμβρίου του 1973. Αποκορύφωμα ήταν η αιματοχυσία στις 17 Νοέμβρη στο κτίριο του πολυτεχνείου, στο οποίο πραγματοποιούσαν κατάληψη για καιρό φοιτητές, άνεργοι και σωματεία εργαζομένων.

Αιματοχυσία, η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στη ρίψη της σιδερένιας πύλης του κτιρίου με αποτέλεσμα τον θάνατο έντεκα διαδηλωτών και τον τραυματισμό εκατοντάδων ακόμα, αλλά συνεχίστηκε και τους επόμενους μήνες με εν ψυχρώ πυροβολισμούς εκ μέρους των αστυνομικών κατά πολιτών σε όλη την Αθήνα.

Νοέμβρης 2012: Και κατά ένα εντυπωσιακό τρόπο μετά από 39 χρόνια βλέπουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται! Το ελληνικό κράτος βιώνει την χειρότερη οικονομική κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας του και, αν κάτι διαφοροποιεί αυτή την οικονομική κρίση από άλλες που αποτελούν απόρροια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, είναι το ότι χαρακτηρίζεται ως ''δομική''.

Συνοδεύεται δηλαδή από ριζικές μεταβολές στον κοινωνικό συσχετισμό δύναμης και συνεπάγεται αναδιατάξεις στην ίδια την πολιτική εξουσία. Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι το κράτος αφενός ''σπαράζει'' να διατηρήσει την οικονομική σταθερότητά του με τη διαρκή συσσώρευση κεφαλαίου, αφετέρου αποκτά περισσότερο αυταρχικό χαρακτήρα με μηδενικές παραχωρήσεις στα εργαζόμενα στρώματα αλλά και με την υιοθέτηση πολιτικών καταστολής οποιασδήποτε κοινωνικής αντίστασης.

Παρατηρείται, λοιπόν, η διάλυση συμμαχιών του Κράτους με μεγάλο μέρος των κοινωνικών στρωμάτων, καθώς και η διάλυση συμμαχιών ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα. Η απελπισία που έχει προκληθεί στον κόσμο από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών και τα αποτελέσματα των πολιτικών πρακτικών τους οδηγεί μεγάλο ποσοστό στο φανατισμό με ακροδεξιές ιδεολογίες και με ''πολιτικά κόμματα'' που τις αποτυπώνουν και οι οποίες υπόσχονται εξυγίανση από ένα σάπιο πολιτικό σύστημα και από οποιονδήποτε αμαυρώνει το μέλλον κάθε Έλληνα (είτε αυτός είναι πολιτικός είτε είναι μετανάστης).

Με δυο λόγια, η κρίση στην ιδεολογική συγκυρία αλλά και η κρίση των κατασταλτικών μηχανισμών που γίνονται ολοένα και πιο αυταρχικοί σε σημείο να κάνουμε λόγο για ''αστυνομοκρατία'', τροφοδοτούν την ανάδειξη φασιστικών μορφωμάτων, με χαρακτηριστικότερο εκείνο της ''Χρυσής Αυγής''. 

Η δίχως όρια εγκληματική και παρακρατική δράση των μορφωμάτων αυτών (βλ. πογκρόμ σε μετανάστες), η φιλοναζιστική ρητορική τους, ο άκρατος ατομικισμός που προβάλλουν αλλά και το φαντασιακό της αυτοδικίας που εκτρέφουν (''εφόσον δε μπόρεσε μια δεδομένη στιγμή να παρέμβει η αστυνομία θα κυνηγήσω εγώ αυτόν τον άτιμο το μαυρούλη που με έκλεψε'') καλλιεργούν ταυτόχρονα και όρους εκφασισμού της κοινωνίας. 

Γίνεται αντιληπτό, επομένως, πως η απόκτηση τέτοιας δημοτικότητας εκ μέρους φασιστικών οργανώσεων αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα των μετασχηματισμών που λαμβάνουν χώρα μέσα στην καρδιά του Κράτους.

Και καθώς τώρα αυτό το φασιστικό μόρφωμα της Χ.Α. περιβλήθηκε με το κοινοβουλευτικό πέπλο ύστερα από την είσοδο του στη Βουλή, παρατηρούμε ότι ο κοινωνικός μας περίγυρος αποκτά ολοένα και περισσότερες ακροδεξιές αποχρώσεις σε σημείο η προοπτική πλήρους εκφασισμού του να θεωρείται παιχνιδάκι πλέον (βλ. συνέντευξη Παναγιώταρου στο ''Reuters'').

Ξαναβιώνουμε την κοινωνικοπολιτική συγκυρία του 1967-1973 και καλούμαστε να διαφυλάξουμε τις παρακαταθήκες των λαϊκών εξεγέρσεων και επαναστάσεων ενάντια στο φασισμό! Είναι αναγκαία η ανάπτυξη ενός αντιφασιστικού μετώπου απέναντι στο φαινόμενο της Χ.Α, μέτωπο που θα αναπτυχθεί με ευρεία αντιαυταρχική συνεννόηση και ομογενοποίηση των πολιτών.

Ένα μέτωπο που θα θέσει ισχυρές δομές συναπόφασης και αυτοοργάνωσης και τις οποίες τις χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ εν όψει της οικονομικής (και συνάμα πολιτικής, ιδεολογικής, κοινωνικής, αξιακής) κρίσης που διανύουμε!

Συλλογικό όραμα, προοπτική, αγωνιστικό πνεύμα! Αυτά λείπουν από την κοινωνία μας! Όχι μια μικρή ομάδα ημίτρελων που ισχυρίζονται ότι ως από μηχανής θεός θα μας βγάλουν από το βούρκο!

Χ.Κ.