Καλύτερα να φοβάστε τις πράξεις, όχι τις λέξεις...

Παρατήρησα ότι προκλήθηκε πανικός στη Βουλή, όταν ένας Βουλευτής (έτυχε να είναι ο κ. Παναγούλης του ΣΥΡΙΖΑ) προειδοποίησε τα στελέχη της Κυβέρνησης ότι προτιμά και το εύχεται να περάσουν από ειδικό Δικαστήριο, παρά να βρουν το τέλος του αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη...

Αμέσως ακουλούθησαν δηλώσεις απαξιωτικές για την εν λόγω ευχή του κ. Παναγούλη, ενώ δεν έλειψε η προσπάθεια εξομοίωσης του αντιπολιτευτικού λόγου με την φρασεολογία της Χρυσής Αυγής. Δεν κατάλαβα, λοιπόν, γιατί τέτοιος κυκεώνας δηλώσεων και τέτοιος κυβερνητικός ξεσηκωμός ενάντια σε μια τέτοια ευχή. Τί ακριβώς συγκλόνισε τόσο τα στελέχη της τριτοκομματικής;

Ο κ. Παναγούλης με ωμό τρόπο, δε λέω, διατύπωσε μια αλήθεια που ανεξαρτήτως σκοπιμότητας βρίσκεται στο μυαλό χιλιάδων πολιτών και αποτελεί θέμα συζήτησης μεταξύ πολλών φίλων στην ελληνική επικράτεια. Μήπως έχουν την εντύπωση, όσοι έχουν ψηφίσει μέχρι στιγμής τρία Μνημόνια, ότι είναι αγαπητοί στο λαό; Δηλαδή, τί πιστεύουν; Ότι ο ελληνικός λαός στηρίζει το μνημονιακό καθεστώς που τον καταστρέφει; Κάποια πράγματα μοιάζουν παράλογα.

Προφανώς, το να λιντσάρεις Βουλευτές που ψήφισαν και εφάρμοσαν μια σειρά από εξαθλιωτικά μέτρα ισοπεδώνοντας τη ζωή σου δεν είναι λύση. Το να ξυλοκοπηθούν ή να κρεμαστούν οι εθνικοί προδότες δεν θα μπορούσε να προσφέρει το καλύτερο αύριο που επιθυμεί ο ελληνικός λαός. Διότι, σε καμία περίπτωση με το λιντσάρισμα των κάθε λογής φαύλων πολιτικών δεν πρόκειται να καταπολεμηθεί η ανεργία ούτε να μειωθεί το έλλειμμα ούτε να γίνει βιώσιμο το ελληνικό χρέος.

Όμως, μην ξαφνιάζονται όσοι συμμετείχαν στην ψήφιση και την εφαρμογή των εγκληματικών μνημονίων με μια τέτοια ευχή. Γιατί να λυπηθεί κανείς τον κάθε λογής Παπανδρέου ή Σαμαρά, τον κάθε Άδωνι ή Βορίδη που χτυπιόντουσαν καθημερινά για να υπονομεύσουν τη ζωή χιλιάδων πολιτών, τον κάθε Βενιζέλο που έκοβε ανελέητα μισθούς και συντάξεις ενώ έκρυβε μια λίστα με υποψήφιους φοροφυγάδες λόγω της οποίας μπορεί να μην χρειάζονταν τόσο επώδυνα μέτρα, τον κάθε Παπακωνσταντίνου που "έφτιαξε" νούμερα και αριθμούς προκειμένου να υπηρετήσει συμφέροντα;

Πολύ περισσότερο, γιατί να λυπηθεί κανείς όλους αυτούς που έκλεψαν αμύθητα ποσά από τη Δημόσια περιουσία επί δεκαετίες και κυρίως, γιατί να λυπηθεί κάποιος αυτούς που εν μέσω κρίσης συνέχιζαν να κάνουν αρπαχτές και να κλέβουν ό,τι έμεινε από τους προηγούμενους;

Αυτοί έδειξαν οίκτο; Είπαν ποτέ την αλήθεια στον ελληνικό λαό; Σταμάτησαν ποτέ να προστατεύουν τις τράπεζες και να γδύνουν τους πολίτες; Έβαλαν ποτέ το εθνικό συμφέρον πάνω από την υποτέλειά τους σε ξένους εταίρους και δανειστές; Η απάντηση είναι όχι, ποτέ δεν έγινε τίποτα απ' όλα αυτά και δεν ξέρει κανείς αν ποτέ θα γίνει.  

Κι αυτό, διότι έχουν φροντίσει να βολεύουν τόσο κόσμο, όσο χρειάζεται για να υπερτερούν οι "διορισμένοι". Και μετά απ' όλα αυτά, εξανίστανται όταν τους προειδοποιούν ότι θα καταλήξουν σκοτωμένοι στους δρόμους; Όσο αποτρόπαιο κι αν ακούγεται, τί άλλο να εύχεται ένας πολίτης, όταν η Δικαιοσύνη κλείνει τα μάτια της ηθελημένα σε πολιτικά κακουργήματα, όπως αυτά που διαπράττονται εν έτει 2012 στη μέση της χειρότερης κρίσης που έχει βιώσει το σύγχρονο ελληνικό κράτος;

Όταν η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη αλλά απαρτίζεται στις κρίσιμες θέσεις από "ενσωματωμένους" δικαστικούς λειτουργούς, το κοινό περί δικαίου αίσθημα μένει μετέωρο. Η εκδίκηση δεν είναι ποτέ λύση και σίγουρα δεν είναι ίδιον εκπολιτισμένων και πεπαιδευμένων ανθρώπων. Ωστόσο, πώς αλλιώς να σκεφτεί κάποιος όταν είναι άνεργος ή όταν δεν έχει φάρμακα για να κρατήσει στη ζωή τα αγαπημένα του πρόσωπα και οι υπεύθυνοι αντί να βρίσκονται στις φυλακές, αντιθέτως, συνεχίζουν να καπηλεύονται την εξουσία για να υπηρετούν προσωπικά και ξένα συμφέροντα;

Ο άνθρωπος που έχει καταστραφεί οικονομικά, που δεν μπορεί να κρατήσει το σπίτι του ή την περιουσία που δημιούργησε από αναρίθμητες ώρες σκληρής εργασίας, πολλώ δε μάλλον ο νέος άνθρωπος που βλέπει τη ζωή του κατεστραμμένη πριν καλά καλά βγει στην αγορά εργασίας, χιλιάδες παιδιά που έρχονται από πίσω χωρίς δικαίωμα να κάνουν όνειρα, πώς πρέπει να σκέφτονται για 300 πολιτικούς που διέπραξαν εγκλήματα και απολαμβάνουν πάρα ταύτα ζωή χαρισάμενη;

Όταν το κράτος φιμώνει τους πολίτες, τους χτυπάει ανελέητα, τους τσακίζει το φρόνημα και προσπαθεί μαστορικά να τους κλείσει στα σπίτια τους για να βλέπουν την καταστροφή τους από την "πουλημένη" τηλεόραση που έχει αφεθεί στο μιντιακό παρακράτος  (πιστό συνεργάτη του συστήματος ατιμωρησίας και "πληρωμένης" ενημέρωσης των πολιτών), τότε ποιός καθωσπρεπισμός χωράει στο μυαλό και στις κουβέντες απελπισμένων ανθρώπων;

Η βία γεννά βία, ως γνωστόν. Και να είναι σίγουροι όλοι όσοι υπηρετούν αυτό το πολιτικό σύστημα ότι οι ευχές των πολιτών για ένα "βίαιο" τέλος των ως άνω υπευθύνων καθημερινά αυξάνονται. Όσο δεν μπαίνει κανένα φρένο στην κατρακύλα, η ευγένεια και η ψυχραιμία θα γίνονται ξεχασμένα υπολείμματα μίας φοβικής ανοχής του παρελθόντος. Τί πρέπει να γίνει με το αίσθημα δικαιοσύνης σε μια κοινωνία που υποφέρει και οι υπαίτιοι απολαμβάνουν θώκους και αξιώματα; Δεν πρέπει να ανακουφιστεί ο λαός κάποια στιγμή; Δεν πρέπει να πάρει την εκδίκησή του;  

Κι όταν αυτή η εκδίκηση διεκδικείται δημοκρατικά και ειρηνικά, γιατί το Κράτος χρησιμοποιεί βία για να θάψει κάθε κίνηση ριζοσπαστικότητας; Γιατί συνεχίζει η Κυβέρνηση μιας χρεοκοπημένης χώρας να φτωχοποιεί το λαό της, ενώ την ίδια ώρα τα στελέχη της κερδίζουν αμέτρητα ποσά από την εξυπηρέτηση διεθνών και εγχώριων συμφερόντων;

Όσο τα πράγματα δεν αλλάζουν, το αίσθημα εκδίκησης θα φουντώνει σε μια κοινωνία διαλυμένη. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα υπάρχουν όρια και αντοχές σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της επιβίωσης. Κι αν κάποιος δυσπιστεί στο άκουσμα αυτού του κινδύνου αρκεί μια ματιά στα μέτρα που ψηφίστηκαν.

Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο. Οι μισθοί ανθρώπων που αποτελούσαν την παραγωγική τάξη της ελληνικής οικονομίας τόσα χρόνια και κουράστηκαν στη ζωή τους για να φτάσουν όπου έφτασαν ξοδεύοντας απίστευτα ποσά για να σπουδάσουν, να καταρτιστούν, να γεμίσουν με οχτώ και βάλε πτυχία τα βιογραφικά τους, αυτοί οι άνθρωποι θα αμείβονται με λιγότερα ή ίσα με όσους γέμισαν τις ιδιωτικές και δημόσιες υπηρεσίες μέσω ρουσφετιού, χωρίς να τελείωσαν ποτέ κάποιο πανεπιστήμιο και χωρίς να έχουν συμπληρώσει ούτε μία εργατοώρα στη ζωή τους. 

Ας έρθει ο Άδωνις να εξηγήσει σ' αυτούς τους ανθρώπους μαζί με την Τρέμη, γιατί πρέπει να χειροτερεύσει η ζωή τους, ενώ του Σαμαρά ή του Παπανδρέου να μείνουν στο απυρόβλητο. Αυτά που συμβαίνουν στη χώρα έχουν ξεπεράσει προ πολλού τη σφαίρα της φαντασίας αλλά και κάθε έννοια παραλογισμού.

Έτσι και την εκδίκηση για όλα αυτά δεν μπορεί να τη φανταστεί κανείς. Όσο ο λαός ξεσηκώνεται με δημοκρατικά μέσα και ειρηνικό τρόπο και η κρατική βία γίνεται σκληρότερη τοποθετώντας παιδιά από τις αστυνομικές σχολές σε ρόλο κουκουλοφόρων προκειμένου να πνίξουν κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, τόσο περισσότερο θα οδηγείται στη λύση της εκδίκησης ένας ολόκληρος λαός.


Κι αυτό, όπως και ο κ. Παναγούλης, το απευχόμαστε όλοι, ας αναλάβει πρωτοβουλίες η Δικαιοσύνη προτού να είναι αργά. Κι εδώ δεν μιλάμε για "λαϊκές εξεγέρσεις" κι άλλες τέτοιες φανφάρες ανόητης επαναστατικότητας. 

Εδώ πρόκειται για μία θάλασσα οργής και μίσους για την εξουσία, κι έτσι για να γίνω πιο γραφικός, πρόκειται για ένα κύμα που θα παρασύρει όχι μόνο κάθε Σαμαρά, κάθε Βενιζέλο, κάθε Παπανδρέου, αλλά και κάθε Τσίπρα και κάθε Καμμένο που θα δώσει ελπίδες μαμούθ σ' έναν λαό βασανισμένο και απελπιστικά φτωχοποιημένο. Γιατί οι άνθρωποι έμαθαν πια να μη συγχωρούν, όχι μόνο την κοροϊδία αλλά και κάθε πλαστή υποσχεσιολογία.

Συνεπώς, φρασεολογία σαν του κ. Παναγούλη δεν είναι ακριβώς καταδικαστέα. Κι αυτό, γιατί θέτει προ των ευθυνών τους ανθρώπους που υπονομεύουν και καταστρέφουν με τις πολιτικές τους τις ζωές εκατομμυρίων πολιτών. Όποιος ενοχλείται, ας μην το δείχνει καλύτερα κι ας το λαμβάνει υπόψιν του για τις επόμενες ψηφοφορίες. Καλύτερα να φοβάστε τις πράξεις και όχι τις λέξεις...

Κακόφημος