Να ζήσουμε τα πραγματικά Χριστούγεννα

"Ποιά Χριστούγεννα; Πλάκα μου κάνεις ρε φίλε; Δεν υπάρχει ευρώ να πάρω ένα δώρο στους γονείς μου ούτε καν να φύγω δυο μέρες στο χωριό, μόνο για τη βενζίνη θέλω το ένα τρίτο του μισθού μου". Αυτά άκουσα όταν χαιρετώντας έναν φίλο στο δρόμο τον ρώτησα αν έχει σχέδια για τα Χριστούγεννα. Η αλήθεια είναι πως νιώθεις παράξενα όταν κάνεις πια τέτοιες ερωτήσεις, γιατί οι άλλοι θα νομίζουν ότι εσύ έχεις σχέδια...

Για να είμαι ειλικρινής, δεν προσδοκούσα κάποια ενθουσιώδη απάντηση. Ξέρω ότι είναι απίθανη πολυτέλεια πια να πας Βουδαπέστη για Χριστούγεννα ή Μόναχο. Ίσως, περίμενα να ακούσω ότι "μέρες που είναι, θα μαζευτούμε οικογενειακώς να φάμε, να μιλήσουμε, να ξεχαστούμε λίγο και να ηρεμήσουμε".

Εντάξει, όντως, "ποιά Χριστούγεννα"; Εδώ καράβια χάνονται... Φτάσαμε να εξαρτάται το αν θα βρεθούμε με τους κοντινούς μας ανθρώπους να περάσουμε καλά από κάθε λογής eurogroup. Οι άνθρωποι δεν ξέρουν πια το μέλλον τους, αύριο δεν ξέρουν αν θα έχουν δουλειά ή αν ο κάθε Μανιτάκης με "πόνο ψυχής" θα τους δείξει το δρόμο προς το ταμείο ανεργίας.

Πάντως, ας μην το παίρνουμε τόσο βαριά. Δε νιώθετε ότι τους κάνετε τη χάρη όταν ρίχνετε το ηθικό σας τόσο πολύ; Προφανώς, θα είναι διαφορετικά τα πράγματα φέτος. Όπως ήταν και πέρυσι και όπως θα' ναι και του χρόνου. Σίγουρα θα ξεχάσουμε μερικές παλιές αλλά κακές συνήθειες.

Αυτό το πανηγύρι με λαμπάκια, αη-βασίληδες, έλκυθρα, δέντρα, σκάλες που σκαρφαλώνουν διάφορα πλασματάκια και πάει λέγοντας στα μπαλκόνια και στα σαλόνια δεν θα δούμε. Και τί έγινε; Εξάλλου, είναι προκλητικό πια ο απέναντι να έχει δύο παιδιά άνεργα και μια απολυμένη σύζυγο και μεις να στολίζουμε το σπίτι μας σαν την Παναγία τη Σουμελά. Αφήστε που είναι και αντιαισθητικό σαν θέαμα...

Το είχαν βρει όλοι κάθε χρόνο και συναγωνίζονταν ποιος θα έχει το πιο φωτεινό μπαλκόνι. Λες και γράφει πουθενά το Μνημόνιο για "επίδομα φωτεινότερου χριστουγεννιάτικου μπαλκονιού". Εγώ θυμάμαι τους απέναντι να τσακώνονται μια χρονιά στα σοβαρά, επειδή ο ένας δεν έλεγε στον άλλον από πού ψώνισε κάτι καινούρια καταπληκτικά λαμπάκια για το δέντρο. Αν είναι δυνατόν!

Και μην κάνουμε έτσι για το δέντρο, περάστε μια γιρλάντα στην τηλεόραση και ήρθε αμέσως το χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Εντάξει αυτές οι αστείες υπερβολές έπρεπε να τελειώσουν κάποια στιγμή. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν θα τα δούμε. Πολύ που στεναχωρηθήκαμε δηλαδή...

Αλλά μην τρελαινόμαστε. Δεν θα σκάσουμε αν δεν πάρουμε ένα ακριβό δώρο στον άνθρωπό μας. Υπάρχουν πάντα λύσεις για να δείξεις στον άλλον πόσο σημαντικός είναι για σένα. Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν ούτε στο σχολείο ούτε πουθενά να μου έμαθε ότι τα Χριστούγεννα είναι "γιορτή τσέπης". Θυμάμαι ότι μου έμαθαν και διαπίστωσα και μόνος μου ότι είναι γιορτή αγάπης, γιορτή για να βρισκόμαστε μ' αυτούς που μας αγαπούν και να ζούμε ευτυχισμένες στιγμές.

Ούτε η τράπουλα ούτε τα μπουζούκια την πρωτοχρονιά κάνουν τα Χριστούγεννα. Αυτό το μοντέλο εορτασμού της πιο υπέροχης γιορτής παγκοσμίως έληξε. Ήταν μια εξηλιθιωμένη και ανούσια πρακτική του νεοέλληνα που συνήθισε την ψευτογκλαμουριά των Χριστουγέννων και έκανε σημαία την καταναλωτική μανία και την κιτς εμφάνιση τη βάφτισε "επίσημη".

Μην κάνετε έτσι συνεπώς. Αυτή η αηδία της χριστουγεννιάτικης επίδειξης τελείωσε. Ας ζήσουμε πλέον το πραγματικό νόημα της γιορτής. Ανεξαρτήτως από το πολύ ή καθόλου της θρησκευτικής πίστης του καθ' ενός, να δείξουμε την αγάπη μας στα πρόσωπα που έχουμε ανάγκη και είναι δίπλα μας. Όχι σ' αυτούς που θα εκφράσουν την αγάπη τους με likes και favorites. Στους άλλους που θα' ναι κοντά μας. Αυτά είναι τα Χριστούγεννα, γιορτή αγάπης, έτσι νομίζω δηλαδή!

Κακόφημος