Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;

Τα τελευταία πέντε χρόνια ακούς από παντού για το μεγάλο πλήγμα που μαστίζει την Ελλάδα. Καταιγισμός δυσάρεστων γεγονότων, ανησυχητικών προβλέψεων, επίπονων μέτρων που φοβίζουν και δυσχεραίνουν ολοένα και περισσότερο τον καθένα από εμάς. Το όνομα αυτού του οιωνού "Οικονομική Κρίση". 

Ωστόσο έχεις αναρωτηθεί ποτέ εσύ, ο απλός πολίτης δίχως δύναμη εξουσίας, αν φταις, έστω και λίγο, γι’ αυτήν τη κατάσταση; Δυστυχώς, λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να θέσουν αυτήν την ερώτηση και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που μπορούν ουσιαστικά να την απαντήσουν. Μιλάμε για ευθύνες και λάθος χειρισμούς πολιτικών και ευρύτερων φορέων εξουσίας, βέβαια κανείς δεν διαφωνεί, αλλά έχεις σκεφτεί ότι εκείνοι βρήκαν πρόσφορο έδαφος ή ακόμη ότι μπόρεσαν να διαμορφώσουν πρόσφορο έδαφος;

Την αιτία της οικονομικής κρίσης πρέπει να την αναζητήσουμε στη διαμόρφωση της κοινωνίας και την αιτία γι’ αυτήν τη διαμόρφωση, μέσα μας! Η κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπινα όντα, όλους εμάς. Συνεπώς, εμείς είμαστε υπαίτιοι αυτής της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης.

Το μείζον πρόβλημα είναι η κρίση αξιών που μας διέπει. Η έννοια της ανθρωπιάς, του σεβασμού, της αλληλεγγύης έχουν εκλείψει και έχουν αντικατασταθεί από τον απόλυτο "παρτακισμό". Η άποψη ότι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" επικαλύπτει όλες τις ηθικές αξίες και διαμορφώνει ένα πεδίο μάχης, στο οποίο πασχίζουν όλοι να επιβιώσουν.

Το πρόβλημα, επομένως, είναι η διαφθορά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο άνθρωπος έχει διαφθαρεί τόσο πολύ που έχει χάσει την υπόστασή του, την ταυτότητα του και κατ’ επέκταση το νόημα της ζωής του. Ενδιαφέρεται για το δικό του όφελος, αγνοεί τις ανάγκες των άλλων και το χειρότερο, επιλέγει να βλάπτει συνειδητά χωρίς τύψεις.

Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί φάνηκαν αρκετά ανίκανοι και αναξιόπιστοι, ως επί το πλείστον, κάνοντας τραγικά σφάλματα και βλάπτοντας τους πολίτες. Όμως στις πράξεις τους αντανακλώνται οι πράξεις των απλών πολιτών καθώς όλα είναι θέμα δράσης και αντίδρασης. Όταν έχεις την απαίτηση να εργάζεσαι λίγο και να πληρώνεσαι κανονικά, όταν κλέβεις και καταστρέφεις την κρατική περιουσία, όταν εκμεταλλεύεσαι τον συνάνθρωπό σου, όταν εξαγοράζεσαι για την υλοποίηση κάποιας ανάγκης σου προκειμένου να κορέσεις την απληστία σου, όταν μπορείς να αρκείσαι στον τεχνοκρατισμό και να περιφρονείς την καλλιέργεια του πνεύματός σου, όταν επιχειρείς με κάθε τρόπο να κερδίσεις χρήμα πιστεύοντας πως θα ευτυχίσεις, τότε διαπράττεις ακριβώς το ίδιο έγκλημα.

Δεν είναι οι κακές πράξεις ούτε οι καθοδηγούμενες από εξωτερικούς παράγοντες ενέργειες που μας έφεραν εδώ, αλλά η νοοτροπία που οδηγεί σ’ αυτή την πράξη και που έδωσε το χώρο για την εμφάνιση και την καλλιέργεια αυτής της κρίσης. 

Μέσα από αυτή την επικρατούσα κατάσταση, φαίνεται πως ο άνθρωπος υπερεκτίμησε τις ικανότητες του και προσπαθώντας να γίνει πιο έξυπνος έγινε τελικά περισσότερο βλάκας πέφτοντας στην παγίδα. Συνεπώς, κάνουμε λόγο για την "κρίση της κρίσης του ανθρώπου", την αδυναμία του να εκτιμήσει ορθά τα γεγονότα και να αναζητήσει τη λύση μέσα του.

Αν ο καθένας από εμάς δεν προσπαθήσει να γίνει καλύτερος άνθρωπος, αν δεν πατάξει τη διαφθορά μέσα του, αν δεν απλώσει το χέρι στον συνάνθρωπό του, δεν θα μπορέσει ποτέ να εξέλθει από αυτό τα τέλμα ούτε καν να ‘χει την απαίτηση γι’ αυτό... "κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιόν χτυπάει η Καμπάνα, χτυπάει για Σένα", John Donne.

KK