Η δεύτερη: αν αντί για τον Τσίπρα ήταν ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς ή ο Κουβέλης εκείνος που είχε εκδηλώσει τέτοιο ενδιαφέρον για μια ιδιωτική επένδυση, υπάρχει κανείς που ν' αμφιβάλλει ότι θα είχε κατηγορηθεί για διαπλοκή με ιδιωτικά συμφέροντα από το επικοινωνιακό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ;
Και η τρίτη: αν πέντε βουλευτές της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ είχαν ταχθεί με ερώτησή τους στη Βουλή εναντίον μιας επένδυσης και μετά από ένα διάστημα εμφανιζόταν ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος να καταγγέλλει την κυβέρνηση επειδή δεν έχει εγκρίνει τη συγκεκριμένη επενδυτική πρόταση, θα θεωρούσαν οι "ηθικολόγοι" του ΣΥΡΙΖΑ ότι στο κόμμα αυτό κάνει ο καθένας του κεφαλιού του ή ότι ο αρχηγός του ενήργησε υποκινούμενος οπωσδήποτε από ιδιοτελή κίνητρα;
Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία τι θα είχε συμβεί. Και υποθέτω ότι το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους. Κι αυτό κάτι δείχνει. Οχι υποχρεωτικά ότι οι άλλοτε εταίροι του δικομματισμού αποτελούν υποδείγματα σοβαρής και υπεύθυνης πολιτικής κριτικής, αλλά ότι έχουν κάποια όρια στις όποιες υπερβολές τους και, αν μη τι άλλο, αποφεύγουν ερμηνείες και χαρακτηρισμούς που υπερβαίνουν τα όρια της στοιχειώδους σοβαρότητας.
Κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει για τον Τσίπρα και το κόμμα του, που όσο περνάει ο καιρός τόσο επιβεβαιώνουν την άποψη ότι μοναδική αντιπολιτευτική τακτική τους είναι η ηθική απαξίωση των αντιπάλων τους.
Και όχι τυχαία. Οποιαδήποτε άλλη αντιπολιτευτική πρακτική θ' απαιτούσε και κάποιες προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης. Αλλά αποδεδειγμένα τέτοιες δεν υπάρχουν. Από τον ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον.
Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
Έθνος
Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου