Αναρωτιέμαι πόσα πράγματα στην χώρα μας έχουν μείνει στη θέση τους! Σε όλες τις περιπτώσεις, καταλήγω στην θλιβερή διαπίστωση ότι τα πάντα έχουν υποστεί φθορά, αρκετά από αυτά ποιοτική καθίζηση, ενώ τα περισσότερα από όσα (λίγα τέλος πάντων) έχουν μείνει όρθια τείνουν να ακολουθήσουν την ίδια πτωτική μοίρα.
Η πηγή όλων των κακών (κηρύσσω βέτο σε όποιον τολμά να διαφωνεί σ' αυτό) εντοπίζεται, φυσικά, στην πολιτική. Ποιός ιστορικός θα δώσει συγχωροχάρτι σε ένα πολιτικό σύστημα και το προσωπικό του, που από κοινού απέτυχαν παταγωδώς να χτίσουν μια Ελλάδα υγιή μετά την τελευταία πιο μαύρη σελίδα της ιστορίας της, αυτή της Χούντας; Πολύ περισσότερο, πώς θα δικαιολογηθεί το παράδοξο, το εξωφρενικά παράλογο και υπερβολικά βρώμικο, στην Ελλάδα του 2013 να νέμονται την εξουσία πολιτικά όντα σαν τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, υποπολιτικοί μικροοργανισμοί σαν τον Άδωνη, φασιστοειδή αποβράσματα σαν τον Κασιδιάρη;
Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ανύπαρκτος σοσιαλισμός και ακροδεξιό παραλήρημα κατέληξαν να συνυπάρχουν και να αλληλοσυμπληρώνονται σε μια χώρα με τρομερή οικονομική κρίση; Η Αριστερά γίνεται συστημική (Κουβέλης), την ώρα που ο φασισμός αναδύεται επικίνδυνα. Η βασική έννοια του ανθρώπου "πολιτικού" έχει οριστικά χαθεί. Δεν υπάρχει η επαφή με τον κόσμο. Όποιος πολιτικός κυκλοφορήσει χωρίς πενήντα άτομα προσωπική ασφάλεια κινδυνεύει με άγριο λιντσάρισμα. Η ενασχόληση με την πολιτική έχει γίνει προνόμιο και όχημα παράνομου πλουτισμού οποιουδήποτε έχει διάθεση να ξεπουληθεί και να υπηρετήσει τη φαυλότητα.
Στον χώρο της ενημέρωσης πάλι, ο τόπος βιώνει την απόλυτη ήττα. Είμαστε το κράτος, στο οποίο οι πολίτες ενημερώνονται από "πληρωμένους" μεγαλοεκδότες και υπηρετικά αφεντικά της κυβερνητικής μαφίας. Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, το προσωπικό "πούλημα" είναι οι βασικές δεοντολογικές αρχές κάθε δημοσιογράφου.
Κι εδώ έγκειται η μεγαλύτερη ήττα που βιώνουμε σαν λαός και σαν άνθρωποι σε εξατομικευμένο επίπεδο. Γιατί αντέχουμε την προπαγάνδα; Γιατί δεν αντιδρούμε στην ξεπουλημένη ενημέρωση που μας πλασάρουν τα μέσα ενημέρωσης; Πώς υπομένουμε την αρθρογραφία του Πρετεντέρη, τη δημοσιογραφία του Mega ή του Skai, το πολιτικό σχόλιο του Πορτοσάλτε; Γιατί συνεχίζουμε να διαβάζουμε Βήμα, Καθημερινή, Έθνος; Με ποια λογική ακούμε τα δελτία ειδήσεων;
Να η διάβρωση! Να η σαπίλα! Να η βρωμιά μας που εντοπίζεται ακόμη περισσότερο στο ερώτημα που σίγουρα γεννάται στο μυαλό πολλών αυτή τη στιγμή "και τί να κάνουμε, από πού να μαθαίνουμε ειδήσεις". Ευτυχώς, αν θέλουμε υπάρχουν τρόποι να ενημερωνόμαστε με αντικειμενικότητα. Αλλά όχι! Εμείς αντέχουμε ακόμα να ακούμε την Όλγα, να συμφωνούμε με τον Τσίμα και να εμπιστευόμαστε τον Πρετεντέρη.
Είμαστε η χώρα που τους αληθινούς δημοσιογράφους τους διώκουμε και τους κάνουμε αγωγές και μηνύσεις, γιατί κάνουν το καθήκον τους, αποκαλύπτουν την αλήθεια. Αρκούμαστε στη μνημονιακή προπαγάνδα και δεν μας ενοχλεί καθόλου που παίζουν με τη νοημοσύνη μας. Υπομένουμε τα πάντα, δεν μιλάμε καθόλου, σιωπή! Πιστεύουμε ακόμα την ειδησεογραφία του Πρώτου Θέματος.
Ξέρετε πόσο χειρότεροι είμαστε; Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η ελληνική αστυνομία κάνει τη δουλειά της. Θεωρούμε πια καθήκον της να βασανίζει, να τραμπουκίζει τους πολίτες, να καταπνίγει κάθε φωνή αντίστασης, να υπηρετεί την κυβέρνηση που της δίνει έστω αυτά τα 400 ευρώ. Πιστεύουμε ότι το κράτος και η αστυνομία δικαιούνται να τρομοκρατούν τους πολίτες, γιατί ο Μανδραβέλης γράφει ότι παραμονεύει ο κίνδυνος της ανομίας και της αναρχίας κι αυτό δεν το θέλει κανείς. Εμπιστευόμαστε την επιχειρηματολογία του Βορίδη για την εγκληματικότητα των μεταναστών και δεν έχουμε πρόβλημα "να ανακαταλάβει η Χρυσή Αυγή τις πόλεις μας" σκοτώνοντας και βασανίζοντας ανθρώπους.
Συμβιβαζόμαστε με τη φίμωση. Γνέφουμε συγκαταβατικά στην μεθοδευμένη προσπάθεια του Δένδια να καταπνίξει κάθε αντίθετη άποψη με την κυβερνητική πολιτική. Αντέχουμε ακόμα τον Γιάννη Στουρνάρα και τα ψέματα του Αντώνη Σαμαρά. Χειρότερα ακόμα, ψηφίζουμε ακόμα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί είμαστε ένας πανηλίθιος λαός! Γιατί φοβόμαστε το διαφορετικό. Γιατί φοβόμαστε το καινούριο. Γιατί αδιαφορούμε για το αύριο, το σήμερα να βγει και κάτι καλό θα ξημερώσει. Γιατί δεν προσέχουμε την αυτομόρφωσή μας. Γιατί γουστάρουμε να βολευόμαστε. Γιατί είμαστε ηττοπαθείς. Γιατί βαριόμαστε να παλέψουμε. Γιατί πιστεύουμε ότι τίποτα δεν φτιάχνεται. Γιατί νομίζουμε ότι η μοίρα μας θα είναι ο Βενιζέλος.Γιατί απλά κοιμόμαστε. Επειδή πιο απλά δεν ξυπνήσαμε ποτέ. Λατρεύουμε τα λάθος πράγματα και εκτιμούμε ελάχιστα τους εαυτους μας.
Προσβαλλόμαστε περισσότερο αν κάποιος κάψει την ελληνική σημαία και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να κατευθύνουν τις ζωές μας ο Σαμαράς, ο Πρετεντέρης κι όλοι οι εμετικοί εκπρόσωποι της φασίζουσας και φαύλης υποτελούς ελληνικής κυβέρνησης.
Πρέπει να αρχίσουμε να πιστεύουμε λιγότερο στις εξαιρέσεις και να ασχοληθούμε κυρίως με τη μάζα. Δεν μπορεί να αρκούμαστε σε πέντε καλούς πολιτικούς, δέκα έντιμους δημοσιογράφους, χίλιους ενσυνείδητους πολίτες! Δεν γίνεται, δεν ωφελεί πια. Ποιό το νόημα να λέμε "δεν είναι όλοι έτσι"; Δεν θέλουμε να δούμε την αλήθεια μας; Τί να το κάνουμε που μπορεί να υπάρχουν ελάχιστοι ευσυνείδητοι δικαστικοί λειτουργοί, απειροελάχιστοι εργατικοί δημόσιοι υπάλληλοι κλπ; Λίγο καλό θέατρο, λίγοι μαχόμενοι καθηγητές, λίγοι σοβαροί δημοσιογράφοι;
Το λίγο υπήρχε πάντα. Ποτέ δεν ήταν και δεν θα είναι αρκετό, για να έχει αξιοπρέπεια ένας ολόκληρος λαός. Δεν φτάνει, δεν αρκεί. Ας τελειώσει αυτό το παραμύθι. Σε τί ωφελούν δέκα αστυνομικοί που δίνουν μόνοι μάχη ενάντια στο κακό; Δεν μπορούμε να κοιτάμε τις εξαιρέσεις, γιατί είναι λίγες, γιατί δεν φτάνουν για τίποτα και αρκούν μόνο για να παράγουμε ψεύτικες ελπίδες ότι κάτι καλό θα γίνει. Μ' αυτή τη νοοτροπία χρεοκοπήσαμε. Τα παιδιά μας και η νέα γενιά και κάτι καλύτερο θα κάνουν οι επόμενοι και τα ίδια Παντελάκη μου! Κάθε επόμενοι και χειρότεροι...
Είναι ανόητο να είσαι αισιόδοξος χωρίς λόγο. Το να είσαι απαισιόδοξος όμως (επειδή υπάρχουν άπειροι λόγοι για κάτι τέτοιο), χωρίς να σε διακατέχει ηττοπάθεια και τάσεις παραίτησης αλλά πείσμα και θέληση να αποκτήσεις την ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή να ευτυχήσεις, τότε αυτό μπορεί να είναι η στάση ζωής που χρειαζόμαστε για να ισορροπήσουμε.
Το γνωστό υποκριτικό σχόλιο που θέλει την ευτυχία να βρίσκεται "στα απλά πράγματα" (συνήθως εννοούμε αυτό το τυπικό γάμος-παιδιά-γιατιά-σκυλιά) μπορεί να περιλαμβάνει ωραίες στιγμές. Ωστόσο, ο συμβιβασμός με αυτά τα τέσσερα πράγματα είναι ήττα.
Γουστάρω να έχω τη δουλειά που ονειρευόμουν γιατί τη διεκδίκησα με κόπο, να έχουν όλοι δικαίωμα να επιλέξουν την ευτυχία τους, να μη μου καταστρέψει τη ζωή κανένας πολιτικός τενεκές, να μη με ληστεύει καθημερινά κανένα ελληνικό κράτος και να με προστατεύει στα βασικά μία ομάδα ανθρώπων ειδικά επιλεγμένη γι' αυτόν τον σκοπό.
Το κακό είναι ότι όλα αυτά, τα οποία είναι τόσο αυτονόητα όσο δεν ακούγονται σήμερα, τα έχει μετατρέψει η εγχώρια κλίκα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σε όνειρο ασυμβίβαστο με τα δεδομένα της εποχής και τις προβλέψεις για το μέλλον.
Είμαστε πολίτες ενός ολικά, συνολικά και ολοκληρωτικά αποτυχημένου κράτους που δεν διαθέτει καμία πυξίδα ασφαλούς πορείας και σκιαγραφεί το μέλλον του με τόσο αβέβαιες λέξεις όσο το κενό του περιεχομένου τους: Ευρώπη, Τράπεζες, Σαμαράς, Ευρώ. Φτάνει η αβεβαιότητα. Λίγη σιγουριά... "Τσίπρας" (!).
Κακόφημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου