Τί χρώμα είσαι;

Προσωπικότητα; Ταμπέλες υπάρχουν...

Ο κόσμος του σήμερα είναι ο κόσμος της παράνοιας και των αντιφάσεων. Πόσο εύκολο είναι να κατακρίνεις το κάθε τι που συμβαίνει αγνοώντας τη δική σου στάση στις διάφορες καταστάσεις! Μπορείς να κατηγορείς όλους όσους έχουν την "εξουσία" και ταυτόχρονα να υποστηρίζεις το σύστημα που τους ανέδειξε. 

Η κοινωνία σε πλήρη αποδιοργάνωση ασχολείται με τις κομματικές διαμάχες, οι οποίες μπορούν ευτυχώς να μετατοπίζουν το κέντρο της προσοχής. Αυτό που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, σαν απλός πολίτης, είναι γιατί πρέπει κάθε κίνηση, πράξη και λόγος σου να έχει κομματική ερμηνεία. Κι όμως αυτό συμβαίνει.

Και το βρίσκω πολύ έξυπνο που ενώ στις μέρες μας η κοινωνία παρέχει όλα τα μέσα για ένα "ελεύθερο πνεύμα", τελικά παράγει υποδουλωμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να διακρίνουν τα σημαντικά από τα ασήμαντα και να ιεραρχήσουν τα προβλήματά τους. Παντού ταμπέλες! Κάτι πρέπει να είσαι οπωσδήποτε! Είναι αδιανόητο να αγαπάς την πατρίδα σου, να μάχεσαι γι’ αυτήν και ταυτόχρονα να έχεις υιοθετήσει μια πιο φιλελεύθερη ιδεολογία υποστηρίζοντας ιδέες που θα επιφέρουν ριζικές αλλαγές και νέα δεδομένα, γιατί αποκτάς δυο ρόλους εκ διαμέτρου αντίθετους, εκείνον του δεξιού εθνικιστή και εκείνον του αριστερού νεωτεριστή.

Ίσως όμως έχουμε μπερδέψει λίγο κάποιους όρους και κάποιες έννοιες: πατριωτισμός δεν σημαίνει εθνικισμός. Και κάπως έτσι προκύπτουν τα διάφορα κομματικά στρατόπεδα που δημιουργούν έριδες μεταξύ τους για την υπεράσπιση της ταυτότητάς τους και την ειλικρίνεια των λόγων τους. Και κάπου εκεί ο κάθε πολίτης τάσσεται υπέρ ή κατά και χρωματίζεται μπλε, πράσινος, κόκκινος, εισερχόμενος έτσι σε μία ατέρμονη κομματική μάχη. Και ξαφνικά το μόνο μέλημα και έγνοια είναι ποιος θα επικρατήσει. Και κάπως έτσι χάνεται η μπάλα στο παιχνίδι και βρίσκεσαι σε μια μεγάλη σκακιέρα ως πιόνι και απλά πας όπου σε πάνε στην παρτίδα που εσύ νομίζεις ότι ορίζεις. 

Κι όμως, στην προσπάθειά σου να προσφέρεις για το καλό της χώρας σου έχεις καταφέρει να αποκλίνεις από την πορεία σου και να αποπροσανατολιστείς πλήρως. Γιατί όμως υπάρχουν αυτές οι κομματικές ταμπέλες; Ο "ηγεμόνας" ενός κράτους, προφανώς, επωφελείται από μια τέτοια κατάσταση, γιατί μπορεί να ασκεί με περισσότερη άνεση την εξουσία του και να περνά ευκολότερα τα μέτρα του χωρίς πολλές αντιδράσεις.

Ο απλός πολίτης γιατί επιλέγει να καταταγεί σε μια κομματική ομάδα; Το προφανές είναι ότι καθώς είσαι σε μία ομάδα αποκτάς φωνή και άρα δύναμη και άρα ασκείς πιο εύκολα επιρροή. Αυτή είναι η καλή εκδοχή που όμως χρειάζεται προσοχή για να μην βρεθείς στην αντίπερα όχθη που θα έχεις ξεχάσει γιατί μπήκες στην ομάδα, ποιος ήταν ο σκοπός σου και για ποιο πράγμα αγωνίζεσαι, ενώ θα βρεθείς να διεκδικείς εξουσία για προβολή της ομάδας και δική σου και όχι για το καλό της κοινωνίας στην οποία ζεις. Και εκεί που νομίζεις ότι μπορείς να φωνάξεις και να ακουστείς, έχεις καταφέρει να χαθείς μέσα στη φωνή της ομάδας σου.

Και υπάρχει και η κακή εκδοχή, εκείνη που επιλέγεις συνειδητά να μπεις στην ομάδα για προσωπική σου ωφέλεια, προβολή, κοινωνική άνοδο ή ακόμη και ασφάλεια. Ο φόβος πολλές φορές σε παρακινεί να ενταχθείς κάπου προκειμένου να ξεπεράσεις τις ανασφάλειές σου και να γίνεις αποδεκτός από τον κοινωνικό σου περίγυρο. Ας μην εθελοτυφλούμε άλλο!

Το να ενταχθείς για να εκφράσεις την άποψη σου είναι γιατί θες να την εκφράσεις κάπου που δεν θα κριθείς από τους άλλους, όταν θα ξέρεις ότι είσαι ασφαλής και όχι μόνος. Καλώς ή κακώς, το επικρατούν πολιτικό σύστημα, και δεν μιλάμε για πολίτευμα, έχει αποδειχθεί ανάξιο και ανίκανο για να δώσει λύση. Συνεπώς, χρειαζόμαστε κάτι άλλο, πάνω και πέρα από κομματικές διακρίσεις. Εκλείπουν πραγματικοί ηγέτες που θα μπορούν να κάνουν την "επανεκκίνηση" και να επαναπροσδιορίσουν μία πολιτική την οποία στη συνέχεια και θα ασκήσουν. Για το καλό ποιών; Όλων!

Για το λόγο αυτό, πριν επιλέξεις πού θα ενταχθείς, φρόντισε να ανήκεις στον εαυτό σου. Αυτό σημαίνει πως θα έχεις την προσωπικότητά σου και θα έχεις ορίσει το νόημα της ζωής σου ώστε να ξέρεις την κατεύθυνσή σου. Σε αυτήν την περίπτωση με πλήρη επίγνωση και κυρίως ωριμότητα θα μπορείς και να σκεφτείς διεξόδους αλλά και να αποδεχτείς αυτούς που άλλοι θα έχουν σκεφτεί.

Σκοπός είναι να μπορείς να ελίσσεσαι και να επαναπροσδιορίζεις τη θέση σου καθώς η κοινωνία στην οποία ζούμε έχει δυναμικό χαρακτήρα. Κι όταν επέλθει η "κοινωνική ωριμότητα", ίσως καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μία πολιτική που θα μας σώσει από το τέλμα…

Κ.Κ.