Έτσι το "σέβομαι" για αρκετό καιρό στα μάτια μου σήμαινε ότι υπάρχει κάποιος αόρατος λόγος να μην μιλάω, γιατί σ' αυτή την περίπτωση αντιμιλάω. Για αρκετό καιρό, λοιπόν, βρισκόμουν στη δεινή θέση να πρέπει να επιτρέπω να εισέρχεται στον εγκέφαλό μου κάθε τι που προέρχεται από έναν μεγαλύτερό μου. Αναφέρομαι στο θέμα των "συμβουλών ζωής" που από τότε που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουμε γίνεται καθημερινός εφιάλτης όλων μας. Μιλάω για την εφηβεία και έπειτα.
Τότε ναι, καλά θυμάστε, που πρέπει να διαβάσουμε για να κάνουμε κάτι στη ζωή μας, να ακούμε τους μεγαλύτερους σαν πιστά σκυλιά ειδάλλως είμαστε παλιόπαιδα και κακομαθημένοι, τότε που πρέπει να ανεχόμαστε κάθε καρυδιάς καθηγητίσκο με τα κηρύγματα ζωής, τότε που όποιος έχει γνώμη είναι στην εφηβεία και θέλει άλλη διαχείριση επειδή ό,τι κάνει είναι από αντίδραση.
Μιλάω για όλα αυτά τα παρεξηγημένα πράγματα, τις εξοργιστικά ηλίθιες φανφάρες των μεγαλυτέρων μας που αν δεν τις εφαρμόζαμε ή δεν τις εφαρμόσουμε θα αποτύχουμε στη ζωή μας γιατί η πείρα τους αυτό λέει.
Για τους αφελείς, σπεύδω να διευκρινίσω - όχι χάριν του κειμένου για να μην με πείτε αντιδραστικό αλλά επειδή το πιστεύω - ότι αναγνωρίζω και σέβομαι τις συμβουλές ζωής και την κατήχηση από γονείς, καθηγητές, μεσήλικες, υπερήλικες, συμβούλους των καφενείων, μεθυσμένους γέρους, μεθυσμένους νέους, ψευτοσοφούς κάθε είδους κλπ. Δεν θα πω το πανηλίθιο επιχείρημα ότι "από όλους παίρνεις κάτι", γιατί και έτσι δεν είναι και γιατί είναι γραφικό. Δεν αναγνωρίζω τη σημασία που μπορούν να έχουν οι συμβουλές ζωής από όπου κι αν προέρχονται, όμως.
Αυτό που αρνούμαι κατηγορηματικά είναι ο πεισματικός τρόπος επιβολής των συμβουλών αυτών και προβολής τους ως αποφθεγματικών αξιωμάτων που αποτελούν το καταστάλλαγμα μιας ζωής γεμάτης εμπειρίες, επιτυχίες, αποτυχίες και τα λοιπά γραφικά των μεγάλων.
Οι συμβουλές ζωής μπορεί να αποτελούν σημείο αναφοράς για κάθε άνθρωπο όταν προέρχονται από φιλοσοφημένη στάση ζωής και όταν διατυπώνονται όχι για να γίνουν εντολές προς εκτέλεση αλλά αφορμές προβληματισμού.
Για τον Θεό, δεν μπορείτε όλοι οι μεγάλοι να συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους χωρίς να το ζητούν κι ενώ δεν έχουν καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Επιτέλους! Στο κάτω κάτω "συμβουλές ζωής" από μια γενιά αμιγώς αποτυχημένη σε όλα που κληροδοτεί στους επόμενους τη ρετσινιά του νεοέλληνα, του καναπέλληνα, του διαπλεκόμενου αληταρά, του πατήστε σε όλα τα πτώματα για να κάνετε εσείς καριέρα κι όχι ο φίλος σας, του βγάλτε χρήματα να ζήσετε οικογένεια, να κάνετε παιδιά, εξοχικά, να έχετε σκύλους και γατιά, να βολέψετε και τα παιδάκια σας, να μορφώνεστε από την εφημερίδα, να ψηφίζετε πολιτικούς και κόμματα αναλόγως τι θα κερδίσετε εσείς, να κάνετε τα παιδιά σας σαν τα μούτρα σας και τα σχετικά, ε λυπάμαι αλλά καλύτερα να πάρετε μαζί σας τις συμβουλές σας μερικοί.
Είναι δείγμα ακραίου εγωισμού οι μεγαλύτεροί μας να βαφτίζονται μόνοι τους ικανοί για συμβουλές ζωής. Το τι θα κάνουμε στις ζωές μας πια είναι πρόβλημά μας είτε μπορούμε να το διαχειριστούμε είτε όχι.
Γράφω τις γραμμές αυτές, γιατί με σοκάρουν κάθε τόσο φίλοι και γνωστοί που μαθαίνω ότι παρατάνε σπουδές ή επαγγέλματα που ξεκίνησαν χωρίς να έχουν ιδέα τι πήγαιναν να κάνουν. Αν μη τι άλλο, η κρίση θα έπρεπε να έχει βάλει στη θέση τους εκείνους τους γονείς, τους δασκάλους, τους συγγενείς, τους φίλους που παρασύρουν τα νέα παιδιά σε δρόμους που δεν σκέφτηκαν ποτέ αν θέλουν να περπατήσουν. Είναι εξοργιστικό, έλεος! Πόσο χειρότερη θα κάνετε τη θέση σας αγαπητοί τέτοιοι γονείς, δάσκαλοι, συγγενείς και φίλοι;
Ευτυχώς ή δυστυχώς (έχω καταλήξει ότι δεν υπάρχει αυτή η φράση αλλά είναι θέμα ανασφάλειας, απλώς την χρησιμοποιώ χάριν του κειμένου τώρα), οι εποχές δεν είναι απλά άλλες, δεν είναι μόνο διαφορετικές. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση εποχών, μην ακούτε το καφενείο που λέει "και μεις δύσκολα ξεκινήσαμε αλλά τα καταφέραμε". Πρώτον, δεν υπάρχει ποιοτική μέτρηση του πόσο δύσκολα ήταν τότε και τώρα τα πράγματα. Δεύτερον, δεν τα κατάφεραν ακριβώς, δεδομένης της κατάστασης που βιώνουμε, οπότε τί συμβουλές μπορούν να δώσουν με αξιοπιστία μηδέν;
Μην δέχεστε συμβουλές για τη ζωή σας από παντού. Τώρα δεν είστε μικροί, τώρα δεν θα σας πουν παλιόπαιδα, ανάγωγους και αντιδραστικούς εφήβους. Αρκεί να έχετε την άποψή σας, την στάση ζωής σας, να την υποστηρίζετε, να ξέρετε που πάτε και τι θέλετε από τις ζωές σας. Το "σέβομαι" δεν σημαίνει "υπακούω", σημαίνει αναγνωρίζω την αξία όσων ακούω και είτε διορθώνω τις αντιλήψεις των άλλων (αν δεν είναι εγωπαθείς και βλαμμένοι) είτε δεν μπαίνω στη διαδικασία συζήτησης μαζί τους λόγω υπέρμετρης βλακείας, η οποία ναι συνεζίζει να είναι ανίκητη.
Η αντίδρασή σου, πάντως, όποια κι αν είναι, χρειάζεται μια γερή και φιλοσοφημένη άποψη για την ζωή. Διαφορετικά, ο εγκέφαλός σου αποδέχεται τις "μπαρούφες για τη ζωή" ως συμβουλές στον δρόμο αυτόν, ο οποίος θα είναι σίγουρα βλακόστρωτος σ' αυτήν την περίπτωση.
Υ.Γ.1 Επειδή δεν το ξεστόμισα ποτέ, "σκάστε επιτέλους".
Υ.Γ. 2 Ευχαριστώ τους γονείς μου που δεν με έφεραν σε τέτοια θέση, ως τώρα τουλάχιστον...
Κακόφημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου