Το κλισέ θα βγει αληθινό

Υποτίθεται είμαστε η γενιά που μεγάλωσε μέσα στα προνόμια. Υποτίθεται ότι βρήκαμε τα πάντα έτοιμα. Οι γονείς μας ήταν αυτοί που χρειάστηκε να ξεκινήσουν από το μηδέν και να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Υποτίθεται τα πράγματα για τη νέα γενιά θα ήταν σίγουρα πιο ρόδινα από ό,τι ήταν για τους σημερινούς γονείς.

Να, λοιπόν, που τα πράγματα είναι ίσως χειρότερα απ' όσο ήταν όταν ξεκίνησαν να βγαίνουν στη ζωή οι άνθρωποι που έως σήμερα κοκορεύονταν πάντα ότι με τόσες δυσκολίες τα κατάφεραν. Η αλήθεια είναι πως το σοκ που ζούμε έχει βάλει ένα τέλος σε όλη αυτή την φιλολογία που ετσιθελικά έπλασαν οι σημερινοί μεσήλικες εκστασιασμένοι από την φαντασμαγορική ζωή τους.

Καλούμαστε να παλέψουμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση εξαιρετικά παθογενή, με ένα σοκ που δεν έχει ημερομηνία λήξης και ξέρουμε ότι δεν θα φέρει τα κατάλληλα αποτελέσματα. Ολόκληρη η νέα γενιά είναι σαστισμένη. Το νέο και πλέον δυναμικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας βρίσκεται σε πρωτοφανή αμηχανία, αδυνατεί να διακρίνει λύσεις στα προβλήματά του έχοντας μείνει μόνο του και βεβαρυμένο με την καφενειακή προτροπή "να πάρει τη ζωή στα χέρια του".

Η χώρα είναι αυτή που είναι. Ένας τόπος ξένος στους πολίτες της, οικείος στην διεθνή και εγχώρια φαυλότητα και σίγουρα ακατάλληλος για μια νέα γενιά με άρτια κατάρτιση και διάθεση να προσφέρει. Μιλάμε για νέους ανθρώπους με επαρκέστατο επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων που αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της αποτυχίας αμέσως μόλις ανοίξουν τα φτερά τους σε μια κοινωνία εχθρική, σε μια πολιτεία απασχολημένη με τη διαφθορά και σίγουρα αδιάφορη κι σε έναν κόσμο που συντηρείται από μειοψηφίες κλεφτών.

Αγαπητοί γονείς όλων των νέων ανθρώπων σ' αυτή την χώρα, ποιός σας είπε ότι η αισιοδοξία και οι συμβουλές είναι τρόπος επιβίωσης; Σίγουρα και η γκρίνια και η απαισιοδοξία δεν είναι ασφαλής δρόμος, αλλά τα πράγματα δεν είναι απλά δύσκολα, όπως ήταν στις μέρες σας, είναι και άγρια. Πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτα σίγουρο για έναν άνθρωπο που τώρα ξεκινά την ζωή του, τίποτα δεδομένο. Το κακό είναι ότι δεν είναι όλα θέμα προσωπικής προσπάθειας και κόπου. Δεν εξαρτάται το μέλλον αυτής της γενιάς μόνο από εμάς τους ίδιους.

Να που έχουμε αρχίσει να ευχόμαστε καλή τύχη και όχι καλή επιτυχία (αν και το δεύτερο είναι εξάλλου πλεονασμός) στα νέα παιδιά, "μακάρι να σου πάνε όλα καλά", όχι μακάρι να τα καταφέρεις εσύ.

Έχουμε ήδη μετατοπίσει την ευθύνη για το αν θα καταφέρουμε να βρούμε ισορροπία στις ζωές μας από τους εαυτούς μας στην τύχη, στο άγνωστο, στον θεό και πάει λέγοντας. Αυτή είναι και η ήττα. Αυτή είναι η σημαντικότερη επίπτωση της κρίσης. Ότι μια ολόκληρη γενιά νιώθει καταδικασμένη και ίσως να είναι. H νέα γενιά φοβάται κι έχει βαλτώσει. Τόσα νέα παιδιά έχουν ήδη τρέξει να αναζητήσουν σε άλλες χώρες την τύχη τους και όσα από εγωισμό παραμένουν εδώ ή από τις συνθήκες είναι μεταξύ αμηχανίας και αδράνειας. Δικαιολογημένοι όλοι.

Ζούμε την απόλυτη διάψευση. Την τέλεια μορφή παρανοϊκής δολοφονίας κάθε ελπίδας για ευόδωση οποιασδήποτε προσπάθειας εκ μέρους μας. Βλέποντας χιλιάδες νέους ανθρώπους με άπειρους τίτλους σπουδών και κατάρτισης και δεδομένη επιστημονική γνώση και διάθεση προσφοράς να αχρηστεύονται όχι μόνο στην χώρα αυτή αλλά σιγά σιγά και στο εξωτερικό, αλήθεια, με πόση χαρά θα παραλάβεις τα πτυχία σου κι εσύ;

Αλήθεια, αν δεν έχεις "πλάτες", τί θα κάνεις στην Ελλάδα μετά το Πανεπιστήμιο; Αλήθεια, πόσο κουτός είναι όποιος νομίζει ότι λόγω κρίσης θα γίνει εξορθλογισμός και θα μείνουν οι άξιοι; Πόση αφέλεια χωρεί στον εγκέφαλο ενός Έλληνα; Ή μήπως να πάμε σε όλα αυτά τα αφηρημένα "κάτι θα αλλάξει, δεν μπορεί" κλπ; Μήπως να πάμε από τώρα στα καφενεία να λέμε μ...κιες;

Υ.Γ. Αυτή είναι η επίδραση του σχηματισμού της νέας παλιάς κυβέρνησης αυτής της χώρας στον οργανισμό μου. Της την χρεώνω, λοιπόν, και δηλώνω υπεύθυνα ότι θα γυρίσει ο τροχός, το κλισέ θα βγει αληθινό.

Κακόφημος