Mέχρι κι ο Kουβέλης οσμίστηκε ότι ο Σαμαράς βρωμάει …πολιτική πτωμαΐνη και κάτω από την πίεση των βουλευτών και στελεχών του την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια! Απέσυρε τους υπουργούς του από την κυβέρνηση, εγγυήθηκε στην άρχουσα τάξη ότι όποτε μπαίνει θέμα πρόωρων εκλογών θα στηρίζει την κυβέρνηση Σαμαρά και προετοιμάζει τη ΔΗΜΑΡ να προσκολληθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αν βγει πρώτο κόμμα.
Έγινε έξαλλος με τον Φώτη Κουβέλη ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Πάνω που είχε πατήσει αδίστακτα στα «πτώματα» των χιλιάδων απολυμένων της ΕΡΤ και είχε κατορθώσει να εκβιάσει τον Σαμαρά να τον κάνει υπουργό του, ίσως και αντιπρόεδρο (της κυβέρνησης, όχι της …ΝΔ!) βρήκε την ώρα ο Κουβέλης να κάνει κόνξες! Δεν κώλωσε όμως ο Βαγγέλας! Διακήρυξε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι υπεύθυνο, μαρτυρικό κόμμα και γι’ αυτό το έκανε …συνιστώσα της ΝΔ! «Στην κυβέρνηση Σαμαρά ως τον πολιτικό μας θάνατο!» είναι το νέο δόγμα του ΠΑΣΟΚ.
Αυτό το θεμελιώδες σύνθημα βέβαια δεν το ενστερνίζεται μόνο ο Βενιζέλος. Στο …«Λαμογιστάν» του ΠΑΣΟΚ έγιναν σημεία και τέρατα. Δυο-τρεις ώρες πριν από τη σύσκεψη των αρχηγών των κυβερνητικών κομμάτων την Πέμπτη, σχεδόν όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ήταν λάβροι κατά της συμμετοχής στην κυβέρνηση Σαμαρά. Μόλις όμως γύρισε ο Βενιζέλος και τους είπε ότι ο Κουβέλης την κοπάνησε από την κυβέρνηση κι έτσι ανοίγουν συνολικά καμιά δεκαριά θέσεις υπουργών και υφυπουργών για το ΠΑΣΟΚ αφού απέμεινε μόνο του στην κυβέρνηση της ΝΔ, όλοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στα …μπαλκόνια της Ιπποκράτους να φωνάζουν με ένα στόμα «κυβέρνηση ή θάνατος»! Μόλις 28 βουλευτές όλοι κι όλοι έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ και ενώ σχεδόν κανένας από αυτούς δεν θα επανεκλεγεί αν γίνουν εκλογές, ξαφνικά …ο ένας στους τρεις θα γίνει υπουργός!!! Θαύμα!
Του ΠΑΣΟΚ οι βουλευτές θα βολευτούν υπέροχα στους υπουργικούς θώκους της κυβέρνησης Σαμαρά. Μόνο που η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είναι πλέον όχι μόνο πολιτικά, αλλά και κοινοβουλευτικά πολύ ασταθέστερη από την προηγούμενη, την τρικομματική ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Οι βουλευτές των δύο κομμάτων ανέρχονται μόλις σε 153 – στη ΝΔ έχουν απομείνει 125 από τους 129 που εξέλεξε πέρυσι τον Ιούνιο και στο ΠΑΣΟΚ 28 από τους 33 που είχε εκλέξει. Όσοι βουλευτές δε του ΠΑΣΟΚ δεν υπουργοποιηθούν, καθόλου σίγουροι για την κυβέρνηση δεν πρέπει να θεωρούνται – ιδίως εκείνοι που δεν έχουν ελπίδα υπουργοποίησης λόγω ανοιχτής κόντρας με τον Βενιζέλο.
Το μόνο για το οποίο μπορεί να είναι σίγουρος ο Σαμαράς είναι ότι και οι 179 βουλευτές που είχαν εκλεγεί πέρυσι με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από το αν παραμένουν στα κόμματά τους ή έχουν αποχωρήσει από αυτά, δεν θέλουν με τίποτα εκλογές γιατί όλοι ανεξαιρέτως οι «ανεξαρτητοποιηθέντες» και δεκάδες από τους υπόλοιπους δεν πρόκειται να επανεκλεγούν. Αυτό όμως δεν εγγυάται με τίποτα στον Σαμαρά την υπερψήφιση του κάθε ακραία αντιδραστικού νομοσχεδίου που θα θέλει να προωθήσει, ιδίως αν υπάρχει μαζική αντίδραση του λαού από τα κάτω.
Μια δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με 153 δικούς της βουλευτές και τόσο αντιδραστική πολιτική είναι σχεδόν αδύνατον να επιβιώσει τρία ολόκληρα χρόνια και να εξαντλήσει την τετραετία, παρά τις περί του αντιθέτου υστερικές κορώνες του Σαμαρά και του Βενιζέλου για κυβέρνηση με «ορίζοντα τετραετίας». Αντιθέτως, η δική μας γνώμη είναι ότι ο Σαμαράς μοιάζει όλο και περισσότερο με τον Γιώργο Παπανδρέου, όχι μόνο στην ολέθρια για τους Έλληνες εργαζόμενους πολιτική που ασκεί, αλλά και στην πολιτική ανικανότητα διακυβέρνησης.
Οι γελοίοι «κηπουροί» του Γιωργάκη δεν διέφεραν ποιοτικά από τους εξίσου επικίνδυνους ακροδεξιούς «συμμορίτες» του Σαμαρά και το κυριότερο για την αστική τάξη, είναι εξίσου αναποτελεσματικοί στη διασφάλιση κοινωνικών συμμαχιών υπέρ της πολιτικής αυτής. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μοιάζει με την κυβέρνηση του Γιωργάκη λίγους μήνες πριν ανατραπεί υπό το βάρος των λαϊκών αντιδράσεων, οι οποίες ενεργοποίησαν εναντίον του απεχθούς τότε πρωθυπουργού τόσο την Μέρκελ και τον Σαρκοζί όσο και την ελληνική ολιγαρχία.
Φυσικά, το ότι ενδεχομένως σε λίγους μήνες η υπό συγκρότηση κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν θα υπάρχει, δεν σημαίνει καθόλου ότι η αστική τάξη στερείται εναλλακτικών λύσεων ή ότι η κυβέρνηση που θα την αντικαταστήσει θα είναι καλύτερη από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων.
Τίποτα δεν εγγυάται μια τέτοια εξέλιξη, όσο ο λαός δεν βρίσκεται στους δρόμους και όσο η Αριστερά και τα κόμματά της συνεχίζουν να αδυνατούν να εκφράσουν πολιτικά την οργή και τα συμφέροντα των σύγχρονων στρωμάτων των εργαζομένων που υποφέρουν τα πάνδεινα σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο αυτή την εποχή του Μνημονίου.
Του Γιώργου Δελαστίκ
prin.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου