Αυτό, αν μη τι άλλο, λέει πολλά για το ίδιο το ελληνικό κράτος αλλά και τον ελληνικό λαό που συνειδητά (φαύλοι) ή ασυνείδητα (φοβισμένοι λόγω των media ή λόγω άγνοιας) υφίσταται τα δεινά της πρωτοφανούς αυτής κρίσης. Λέει πολλά για την βαθιά σήψη του ελληνικού κράτους που κρατεί δεκαετίες πολλές, την "κοντή" μνήμη του έλληνα πολίτη κι αυτή την ανωριμότητα που μας διακρίνει (τους νεοέλληνες) σχετικά με την ορθή πολιτική σκέψη.
Η χώρα περνά μια άνευ προηγουμένου ολική κρίση πολυεπίπεδη και με μηδενικές προοπτικές ανάκαμψης, όπως θα φανεί στη συνέχεια. Το πιο χρήσιμο, όμως, για μας τους ίδιους που την βιώνουμε στο πετσί μας, ανεξαιρέτως πια όλοι, είναι να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε (εν όψει και εκλογών καθοριστικής πολιτικής σημασίας) τί ακριβώς συμβαίνει. Τί ακριβώς ζούμε και γιατί τέσσερα χρόνια τώρα μετά την ψήφιση του περίφημου Νόμου 3845/2010, του νόμου με τον οποίο εφαρμόστηκε το πρώτο Μνημόνιο; Ας κάνουμε μία ιστορική αναδρομή στα τέσσερα αυτά χρόνια μέσα από τις αλήθειες που ζούμε μέχρι σήμερα.
Αλήθεια 1: Σύμφωνα με νομικούς επιστήμονες και ακαδημαϊκούς με γνώση του διεθνούς αλλά και εσωτερικού δημοσίου δικαίου, τα περίφημα Μνημόνια είναι κατ' εξοχήν Διεθνείς Συμβάσεις, οι οποίες ουδέποτε κυρώθηκαν από τα 3/5 του όλου αριθμού των βουλευτών και συνεπώς είναι νομικά ανυπόστατες και δεν συνεπάγονται καμία δέσμευση για την Ελληνική Δημοκρατία.
Αλήθεια 2: Στα κείμενα των συμβάσεων και συγκεκριμένα στο παράρτημα τέσσερα περιλαμβάνονται αδιευκρίνιστες ρητές, όμως, αναφορές παραίτησης από την ασυλία της εθνικής μας κυριαρχίας.
Αλήθεια 3: Μέχρι σήμερα δεν έχει τεκμηριωθεί με νομικά και πολιτικά επιχειρήματα γιατί προσφύγαμε στον συγκεκριμένο δανεισμό ούτε αν επρόκειτο για μοναδική λύση (όπως η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και τώρα και της ΝΔ υποστηρίζουν) αποφυγής της χρεοκοπίας ούτε αν τα Μνημόνια ήταν τα μόνα ικανά μέτρα για τον επιδιωκόμενο σκοπό.
Αλήθεια 4: Τα στατιστικά στοιχεία που δόθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση στους δανειστές καθώς και η σοβαρότητα της οικονομικής κρίσης κατά τον χρόνο υπογραφής των εν λόγω συμβάσεων το 2010 έως σήμερα αμφισβητούνται.
Αλήθεια 5: Το νομοσχέδιο του Νόμου 4093/2012, γνωστό και ως Μεσοπρόθεσμο με σωρεία επιβαρύνσεων για το κράτος και τον πολίτη, προετοιμάστηκε από την κυβέρνηση με σιγή ιχθύος, δεν δόθηκε στη δημοσιότητα ποτέ παρά μόνο με τη κατάθεσή του στην Βουλή προς ψήφιση (5/11/2012), κατά την οποία δεν τηρήθηκε ούτε η προβλεπόμενη επεξεργασία και συζήτηση ειδικά αν λάβει κανείς υπόψιν το γεγονός πως όλο το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο "πέρασε" σε ένα άρθρο ενενήντα εννιά σελίδων με άπειρες επιμέρους διατάξεις. Εύκολα συμπεραίνει κανείς πως σχεδόν κανένας βουλευτής δεν είχε χρόνο να διαβάσει τι ψήφιζε. Όλα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και συνοπτικές διαδικασίες για νομοσχέδια τεράστιας εθνικής βαρύτητας.
Αλήθεια 6: Από την εφαρμογή των Μνημονίων το 2010 έως σήμερα ζητήματα συνταγματικότητας εγείρονται δικαιολογημένα για τις περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικές εισφορές κλπ για δύο λόγους: α) διότι τα ίδια ουσιαστικά μέτρα επιβάλλονται κατ' επανάληψη τέσσερα χρόνια τώρα με κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων των συκεκριμένων πολιτών και β) με τα μέτρα αυτά επιβαρύνονται διαρκώς και δυσανάλογα οι ίδιες κατηγορίες πολιτών, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι γενικά.
Αλήθεια 7: Κάθε έννοια του Εργατικού Δικαίου έχει καταπατηθεί και έχει επιβληθεί κυριολεκτικά ένας εργασιακός μεσαίωνας με την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, την μείωση της αποζημίωσης απόλυσης στο μισό, την μείωση της αμοιβής της υπεργασίας και της υπερωριακής εργασίας κλπ.
Αλήθεια 8: Η νομική έννοια του "δημοσίου συμφέροντος" καταστρατηγείται κατάφωρα, διότι το νόημά της αλλοιώνεται ανάλογα με τους κυβερνητικούς σκοπούς, καθώς η κυβέρνηση την χρησιμοποιεί για να δικαιολογήσει εν λευκώ οποιοδήποτε μέτρο με οποιοδήποτε κόστος στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης για χάρη του "δημοσίου συμφέροντος".
Αλήθεια 9: Καθ' όλη την διάρκεια εφαρμογής των δυσβάσταχτων μέτρων των Μνημονίων που ψηφίζει ασυζητητί η ελληνική κυβέρνηση, η σύλληψη και αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της γενικής παραοικονομίας παραμένει μηδενική. Το Δημόσιο δεν εισπράττει παρά ψίχουλα, ενώ το πολιτικό σύστημα δένει τα χέρια της Δικαιοσύνης εμποδίζοντας την αξιοποίηση λιστών με εκατοντάδες δις ευρώ αμφίβολης προελεύσεως. Την ίδια περίοδο η κυβέρνηση συνεχίζει να τιμωρεί τους χειμαζόμενους πολίτες του ελληνικού κράτους μειώνοντας τα εισοδήματα των ίδιων κατηγοριών πολιτών.
Αλήθεια 10: Το Σύνταγμα, τα ανθρώπινα και ατομικά δικαιώματα καθώς και βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν την Διοίκηση γενικά (όπως η αρχή της αναλογικότητας) παραβιάζονται κατάφωρα λόγω του απρόσφορου των μέτρων, του αναιτιολόγητου των μέτρων, της μη τήρησης δίκαιης ισορροπίας στο κράτος και της πληθώρας εργασιακών και άλλων ατομικών δικαιωμάτων που καταπατώνται.
Αλήθεια 11: Από το 2010 η Βουλή λειτουργεί μονίμως μέσα σε ασφυκτικές προθεσμίες και με συνοπτικές διαδικασίες για όλα (εδώ περιλαμβάνονται και οι περίφημες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που στο όνομα της έκτακτης και απρόβλεπτης ανάγκης καταργούν τη νομοθετική αρμοδιότητα της Βουλής), προκειμένου η Κυβέρνηση κάθε τόσο να προλάβει ένα Eurogroup ή μια Σύνοδο Κορυφής για να πετύχει την εκταμίευση κάθε επόμενης "τελευταίας" δόσης.
Αλήθεια 12: Κλείνω αυτόν τον κύκλο αληθειών με μια ιστορία για την Ελλάδα. Το 1936 η Ελλάδα είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα "Societe Commerciale de Belgique" ένα δάνειο, το οποίο αρνήθηκε να συνεχίσει να αποπληρώνει. Η Κυβέρνηση του Βελγίου κατέφυγε τότε στο Διεθνές Δικαστήριο κατηγορώντας την Ελλάδα για αθέτηση των διεθνών της υποχρεώσεων. Η ελληνική κυβέρνηση με υπόμνημα που κατέθεσε ο νομικός της εκπρόσωπος το 1938 απάντησε τα αυτονόητα: Σε περιπτώσεις έκτακτης κατάστασης, όταν οι κυβερνήσεις αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους και στους δανειστές και στους πολίτες τους κράτους τους, τότε οι κυβερνήσεις οφείλουν να διακόψουν την εξυπηρέτηση των δανείων τους, διότι το καθήκον του κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών του (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v. I, σελ 25).
Οι αλήθειες 1-12 περιέχουν ελάχιστες προσωπικές εκτιμήσεις του γράφοντος. Σας παραπέμπω για περαιτέρω προβληματισμό και ενημέρωση για την κρίση που βιώνουμε και την διαχείρισή της από το κράτος και την δικαιοσύνη εκεί απ' όπου άντλησα τα στοιχεία (Μελέτες επί του Μνημονίου, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών 2013, νομικοί διαφόρων ειδικεύσεων παραθέτουν τη νομική και προσωπική τους γνώμη για την κρίση).
Ο σημερινός Πρωθυπουργός επιμένει στον δημόσιο λόγο του να παρουσιάζει τον ελληνικό λαό σαν άλλη Ιφιγένεια. Είναι βέβαιο πως ο κύριος Σαμαράς και οι ομοίοι του δεν είναι αφελείς. Κάνουν απλώς την δουλειά τους. "Για την αλήθεια των πραγμάτων", η θυσία της Ιφιγένειας έπιασε τόπο και φύσηξε ούριος άνεμος που έσπρωξε τα ελληνικά καράβια - οι θυσίες των ελλήνων πολιτών πάντως φαίνονται μάταιες και σίγουρα ένα επικοινωνιακό ανέκδοτο που προκαλεί κύματα γέλιου στο επιτελείο του πρωθυπουργού που γράφει τα κείμενά του.
Το χειρότερο για την Κυβέρνηση που τώρα έχει ο τόπος είναι πως εφαρμόζει με μαθηματική προσήλωση την βία που κρύβει ο νόμος μέσα του εξ ορισμού. Την βία που θέλει το Νόμο, όσο αυστηρός κι αν είναι, να εφαρμόζεται. Μόνο που και πάλι, κι αυτή η βία είναι επιλεκτική και στοχευμένη.
Το πόσο αναγκαία είναι κι άλλα "τελευταία" μέτρα είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αφού με αυτά πάλι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι θα επιβαρυνθούν αλλά με την διαφορά ότι τώρα δεν υπάρχουν δυνατότητες εκπλήρωσης νέων οικονομικών οφειλών από τους ίδιους, την στιγμή που η σύλληψη της φοροδιαφυγής θα απέφερε στο Δημόσια πολλαπλάσια δις ευρώ.
Και τελικά, προκύπτουν δύο ερωτήματα εξαιρετικής σημασίας για το μέλλον: α) Μήπως η Ευρώπη, τα Κράτη, η Δημοκρατία που έχουμε δεν είναι έτοιμες να δώσουν λύση στην κρίση χωρίς να θιγούν ανεπανόρθωτα ο άνθρωπος και τα κεκτημένα δικαιώματά του; β) Σχετικά με το ελληνικό Σύνταγμα, υπάρχει έστω ένα άρθρο που να προέβλεψε ο νομοθέτης σε αυτό την αντιμετώπιση έκτακτης κατάστασης ανάγκης σαν τη σημερινή πλην του παρωχημένου και λογικά αχρείαστου σήμερα άρθρου περί πολιορκίας;
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ένα τεράστιο έλλειμμα γνήσιου και εμπεριστατωμένου αυστηρώς δημοσίου λόγου, μαρτυρούν, όμως, κυρίως τί ακριβώς συμβαίνει στην χώρα μας και πόσο κατάφωρα παραβιάζεται το Σύνταγμα και πόσο ολισθαίνει προς σκοτεινά ιστορικά μονοπάτια η Ελληνική Δημοκρατία.
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου