Σκέψεις και φοβίες με αφορμή τη βαρβαρότητα προς ένα αδέσποτο

Με αφορμή τη σωρεία αντιδράσεων που προκάλεσε διαδικτυακά και τοπικά η κάτωθι είδηση: «Ν. Εύβοια: Τραυμάτισε θανάσιμα με ξύλινη καρέκλα ένα αδέσποτο κουταβάκι - Το Σάββατο πραγματοποιείται διαμαρτυρία έξω από την ταβέρνα του δράστη. Οι εικόνες σοκάρουν. Ένα κουταβάκι κείτεται νεκρό στο πεζοδρόμιο μέσα στα αίματα. Η νέα κτηνωδία εκτυλίχθηκε σήμερα τα ξημερώματα στο λιμάνι Νέων Στύρων στην Νότια Εύβοια, με δράστη τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας "Ψησταριά ο Κώστας", ο οποίος αφού δελέασε με ένα κόκκαλο ένα θηλυκό κουταβάκι μόλις 3,5 μηνών στη συνέχεια το χτύπησε στο κεφάλι με ξύλινη καρέκλα, παραμορφώνοντας όλο του το κρανίο» 

και εν μέσω μίας ακόμα φρικιαστικότερης επέμβασης του Ισραήλ στην Γάζα, που τη θέση των σκύλων έχουν 4χρονα και 5χρονα παιδάκια, θα ήθελα να σταθώ στη μεγάλη μου φοβία των τελευταίων ετών για την ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς, το θέμα της έξαρσης της βίας (και) κατά των αδέσποτων δεν μπορεί να εξεταστεί ούτε μεμονωμένα, ούτε τοπικά. Δεν αποτελεί καν θέμα που αφορά αποκλειστικά τη βία προς τα αδέσποτα. Είναι πανελλαδικό και βαθιά κοινωνικό.

Ένα από τα πιο επικίνδυνα απόνερα της οικονομικής κρίσης είναι η συνολική αύξηση της βίας. Λεκτικής, ενδοοικογενειακής, φασιστικής, κατά των ζώων, κατά των ανθρώπων, κατά των πάντων. Όλη αυτή η συσσωρευμένη αγανάκτηση, απόγνωση και θυμός, λόγω των επιπτώσεων της σκληρής ΠαΣοΚοποίησης της ελληνικής κοινωνίας την τελευταία 30ετία, με την αποθέωση της ατομικότητας, του έλα-μωρέ-τώρα και του εμείς-καλά-να-περνάμε-κι-ας-είναι-εις-βάρος-όλων, δεν έχει βρει διόδους κοινωνικής, συλλογικής εκτόνωσης και διεκδίκησης, αλλά εσωτερικής απόγνωσης, με ακραία βίαιες απολήξεις.

Και το χειρότερο είναι πως, η πιο βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας είναι τα παιδιά γέννησης 1998 κι ύστερα. Παιδιά που μεγάλωσαν στους παραδείσους παροχών της πλειοψηφίας των ελληνικών οικογενειών και ξαφνικά άλλαξαν τα πάντα. Σταμάτησαν οι παροχές, εμπράγματες και συναισθηματικές, και άρχισαν οι εκνευρισμοί κι οι ενδοοικογενειακές εντάσεις, απόρροια της ανεργίας ή/και της φτωχοποίησης του νοικοκυριού. Παιδιά, στο πλέον ευεπηρέαστο της ζωής τους που εισπράττουν και αποθηκεύουν καθημερινά, κατά πλειοψηφία, άσχημα συναισθήματα και συμπεριφορές. Αυτό σε συνδυασμό με την πλήρη διάλυση κοινωνικών δομών, του εκπαιδευτικού συστήματος και των δομών ψυχικής υγείας, μου προκαλεί τρόμο. 

Η κατακόρυφη αύξηση των φαινομένων bullying στα σχολεία είναι η πρώτη ιδιαίτερα επικίνδυνη ένδειξη. Ο φόβος είναι πως θα δημιουργήσει μία γενιά θυμωμένη που στα πρώτα μετεφηβικά της χρόνια θα διοχετεύσει τέτοιο κοινωνικό μίσος και τέτοια βία, που τα "εξωτικά", για την ελληνική κοινωνία ως τώρα, φαινόμενα απαγωγών και βασανισμών ανηλίκων από τα Mall, μαχαιρωμάτων για πλάκα, δολοφονιών αστέγων θα εμφανίζονται τρομακτικά τακτικά. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός που όλη αυτή την οργή να την κατευθύνει παραγωγικότερα και κοινωνικοπολιτικά.

Συνεπώς, η βαρβαρότητα κατά των ζωντανών, σκυλιών, γατιών, πτηνών και λοιπών, είναι ένα μόνο από τα στάδια εμφάνισης της βαρβαροποίησης μίας κοινωνικά απαίδευτης και αμόρφωτης ελληνικής κοινωνίας που προσπαθεί να εκτονωθεί με τους πλέον λανθασμένους τρόπους. Και το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδεικνύει, για ακόμα μία φορά, αυτογελοιοποιούμενη, την πνευματική και ηθική ένδειά της.

Όλα αυτά οδηγούν στην αποκωδικοποίηση μιας συνολικότερης κοινωνικής μάχης (ιδιαίτερα ενδοταξικής μάλιστα, σε αυτό το επίπεδο). Η ανάγκη κοινωνικής σύγκρουσης με τους φορείς αυτής της κουλτούρας και νοοτροπίας και αυτών των μορφών εκτονώσεων είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Είτε πρόκειται, για τον κορυφαίο όλων, αντιφασιστικό αγώνα, είτε για την ανάγκη προάσπισης της Δημοκρατίας, μέσα από το Κοινοβούλιο, μέχρι το σκοτεινότερο κελί τύπου Γ’, ενάντια στους φορείς της νοοτροπίας «έτσι-πρέπει» και «καλά-κάνουν», είτε πρόκειται για την προσπάθεια παρεμπόδισης της ενδοοικογενειακής βίας, της ενδοσχολικής βίας, της οπαδικής βίας, της βίας κατά των αδέσποτων και οικόσιτων [από φόλες (παντού), ως καρεκλοχτυπήματα (Εύβοια) και μηχανές ανακύκλωσης κιβωτίων (Κύπρο)]. Οι συγκεκριμένες μορφές εκτόνωσης της όποιας αγανάκτησης, αδιεξόδου και θυμού μόνο σε χειρότερες κατευθύνσεις μπορούν να οδηγήσουν την ήδη αποπροσανατολισμένη ελληνική κοινωνία και μάλιστα υποθηκεύοντας το σημαντικότερο όλων: την επόμενη γενιά.

Οι συγκεκριμένες κοινωνικές μάχες, λοιπόν, σε γήπεδα, πάρκα, γειτονιές, φιλικά σπίτια που η συμπεριφορά των μελών μεταξύ τους δεν είναι και τόσο …φιλική, είναι η σημαντικότερη προσπάθεια αλλαγής κουλτούρας και απόκτησης παιδείας και εν τέλει αισιοδοξίας (επιτέλούς!) για ένα πιο φωτεινό αύριο. Η ανοχή και η επιτηδευμένη αποχή πρέπει να τελειώσει σε όλα τα επίπεδα απέναντι σε τέτοιας μορφής φαινόμενα. Οι σημαντικότεροι αγώνες ξεκινούν μέσα μας, αλλά δεν έχουν την παραμικρή κοινωνική αποτελεσματικότητα αν δεν μεταλαμπαδευτούν και δίπλα μας.

Του Νίκου Ραδικόπουλου