Πέντε λόγοι για τους οποίους όλοι πρέπει να είναι ικανοποιημένοι

Σκωτία-δημοψήφισμα

1. Η ελπίδα κερδίζει εκλογές.

Κάποιοι θεώρησαν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σημαίνει ότι «η τρομολαγνεία λειτουργεί». Το αντίθετο ισχύει. Οπως θυμόμαστε, το δημοψήφισμα επρόκειτο να είναι περίπατος για τους υπέρμαχους της παραμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο και η διαφορά πέρυσι προβλεπόταν στις 20 μονάδες. Αντ’ αυτού, πριν από δύο εβδομάδες η κυβέρνηση χρειάστηκε να φτιάξει πανικόβλητη σχέδιο εκτάκτου ανάγκης. Το γεγονός ότι ένα μήνυμα ελπίδας έκλεισε τόσο πολύ την ψαλίδα είναι μια τεράστια νίκη. Στην πραγματικότητα, το «όχι» ανέκοψε τη δυναμική της ανεξαρτησίας όταν συνοδεύτηκε από θετικές υποσχέσεις για μελλοντική μεταφορά εξουσιών. Αυτό που τελικά λειτούργησε ήταν το όραμα για το μέλλον, όχι ο φόβος.

2. Η ευρύτερη πολιτική συμμετοχή είναι εφικτή.

Τα άνευ προηγουμένου ποσοστά συμμετοχής (85%), αλλά και το υψηλότατο επίπεδο των συζητήσεων παντού, δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι δεν είναι ούτε εκ γενετής απαθείς ούτε αθεράπευτα βλάκες, όπως θα ήθελαν οι ηγέτιδες τάξεις να πιστέψουμε. Η απάθεια προκύπτει όταν οι επιλογές δεν διαφέρουν μεταξύ τους και όταν το εκλογικό σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να μη μετράει η κάθε ψήφος. Ισως πρέπει να ξεκινήσουν τα κόμματα να ασχολούνται με τη μεγάλη μερίδα ανθρώπων που νιώθουν αποκομμένοι από την εκλογική διαδικασία και οι οποίοι θα επαρκούσαν για να επηρεάσουν το αποτέλεσμα ακόμη και στις πιο ασφαλείς έδρες. Αυτή τη στιγμή, μόνο το UKIP το κάνει αυτό.

3. Χρειάζεται συνταγματική μεταρρύθμιση.

Από τη στιγμή που οι οπαδοί της παραμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν σε παραχωρήσεις της τελευταίας στιγμής, ξεκίνησε μια αλληλουχία γεγονότων που δεν μπορεί να εμποδιστεί. Εχουν ήδη αρχίσει συζητήσεις για τη μεταφορά περισσότερων εξουσιών στη Βόρεια Ιρλανδία, στην Ουαλλία, σε δήμους και περιφέρειες, για ένα πιο ομοσπονδιακό μοντέλο, ακόμη και για ένα επίσημο Σύνταγμα. Είναι μια ζωτικής σημασίας συζήτηση που άργησε μισό αιώνα. Το δημοψήφισμα δεν ήταν μια ζαριά που κάποιοι κέρδισαν και κάποιοι έχασαν, γιατί στο συνταγματικό θέμα τα ζάρια βρίσκονται ακόμη στον αέρα.

4. Ανεξίτηλες γραμμές για την Ευρωπαϊκή Ενωση

Η εκστρατεία ήταν μια πρόβα των επιχειρημάτων υπέρ ή κατά της συμμετοχής της Βρετανίας στην Ε.Ε. Θα είναι δύσκολο να εγκαταλειφθούν αυτά τα επιχειρήματα όταν η συζήτηση μεταφερθεί στην «ευρωπαϊκή οικογένεια λαών».

5. Τι είδους χώρα θέλουμε;

To αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι η αρχή ενός διαλόγου, όχι το τέλος ενός μονολόγου. Εγινε εξαρχής σαφές ότι η συζήτηση είχε εγκαταλείψει το πεδίο του εθνικισμού και είχε μετατραπεί σε βαθύ προβληματισμό για το τι είδους χώρα θέλουμε στο μέλλον. Υπάρχουν πολλές φωνές, που ώς τώρα δεν ακούγονταν και οι οποίες δεν ικανοποιούνται με τη νεοφιλελεύθερη οπτική της πολιτικής ηγεσίας. Ας κυλήσει τώρα αυτή η αδρεναλίνη στις πολιτικές φλέβες της υπόλοιπης χώρας. Μακάρι αυτή η δυναμική της αλλαγής να επηρεάσει τα εκατομμύρια των υπολοίπων κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου που ζητούν μια εναλλακτική στην κυνική άποψη που χαρακτηρίζει την παιδεία και την υγεία, προνόμια αντί για δικαιώματα. Εκεί που η φτώχεια και ο διχασμός είναι ο κανόνας, αντί να είναι πηγή βαθιάς εθνικής ντροπής. Ολα αυτά μπορούν να είναι η κληρονομιά της εκστρατείας του «ναι». Είναι σημαντικά.

The Guardian