Ο κατεξοχήν χώρος δοκιμασίας σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για κάθε κράτος είναι οι φυλακές και οι συνθήκες κράτησης στο έδαφός του. Η χώρα μας έχει καταδικαστεί πενήντα τρεις φορές για βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Κατ' αρχάς, το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) ορίζει ρητά ότι "κανένα πρόσωπο δεν πρέπει να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία". Το άρθρο αυτό για την Ελλάδα είναι νομοθετικά ανύπαρκτο, αφού οι πενήντα τρεις καταδίκες της χώρας για σχετική παραβίασή του αποδεικνύουν ότι οι ελληνικές αρχές σχεδόν συστηματικά παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ οι φυλακές μετατρέπονται σε κέντρα τιμωρίας των κρατουμένων.
Από την σχετική έρευνα προκύπτει ότι οι πενήντα δύο υποθέσεις αφορούν την "απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση", ενώ η μία αφορά την απαγόρευση των "βασανιστηρίων". Επίσης, οι περισσότερες υποθέσεις για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση κρατουμένων αφορούν στις άθλιες συνθήκες κράτησης των ελληνικών φυλακών (υψηλές θερμοκρασίες σε κελιά χωρίς εξαερισμό, αδυναμία χρήσης ιδιωτικής τουαλέτας λόγω συνύπαρξης κρατουμένων σε ατομικό κελί, χώρος κράτησης μικρότερος από 3 τετραγωνικά μέτρα...), ενώ από την άθλια μεταχείριση δεν γλιτώνουν ούτε οι κρατούμενοι-ασθενείς λόγω ανύπαρκτης ιατρικής περίθαλψης. Η πιο πρόσφατη απόφαση για ασθενή κρατούμενο είναι η υπόθεση "Τσόκας κ.α. κατά Ελλάδας (2014)", η οποία αφορά και σε έναν κρατούμενο της φυλακής Τρίπολης που διαγνώστηκε με καρκίνο τον Ιανουάριο του 2011 και υπεβλήθη στην πρώτη θεραπεία αφότου είχε μετασταθεί η ασθένεια τον Μάιο του 2012, ώστε πέθανε εντός της φυλακής τον Νοέμβριο του ίδιου έτους.
Από τις περισσότερες υποθέσεις που φθάνουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο η πλειοψηφία αφορά στην κράτηση αλλοδαπών υπό απέλαση και υποδίκων, με εικοσιτέσσερις αποφάσεις να δικαιώνουν αλλοδαπούς της Συρίας, της Αλβανίας, της Τουρκίας, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης, της Γεωργίας, της Κίνας, του Ιράν, του Σουδάν, του Ιράκ, της Ινδονησίας και της Δομινικανής Δημοκρατίας. Από τα τραγικά στατιστικά στοιχεία δεν λείπουν και οι περιπτώσεις αστυνομικής βίας. Η χώρα μας έχει γνωρίσει 6 καταδίκες για αστυνομική βία στις οποίες οι προσφεύγοντες στο Δικαστήριο ανήκουν στην μειονότητα των Ρομά. Η πλέον ταπεινωτική για την Ελλάδα υπόθεση είναι η "Zontul κατά Ελλάδας" του 2012 σχετικά με τον βιασμό Τούρκου μετανάστη από λιμενικό υπάλληλο.
Όλες αυτές οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δείχνουν απροκάλυπτα ότι η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές αναδεικνύεται σε θέμα μείζονος πολιτικής και εθνικής σημασίας για μια χώρα που καυχιέται ότι γέννησε τον πολιτισμό. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως σωφρονιστική πολιτική που θα στελεχωθεί για την υλοποίησή της από αυστηρά επιλεγμένα πρόσωπα. Δεν είναι μόνο ζήτημα αρνητικής έκθεσης της χώρας διεθνώς, αλλά επίσης οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που καταδικάζουν την Ελλάδα για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν και οικονομικό κόστος. Σε μια περίοδο που το ελληνικό κράτος ρημάζει τους πολίτες του με μισθούς και συντάξεις πείνας και φορολογικές αδικίες, το Δημόσιο επιβαρύνεται με επιβολή αποζημιώσεων στα θύματα που αγγίζουν τα δύο εκατομμύρια ευρώ μέσα σε τέσσερα χρόνια για τα δικαστικά τους έξοδα και την ηθική βλάβη που υπέστησαν.
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η χώρα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τα χρήματα αυτά για την υλοποίηση κοινωνικών σκοπών που αφορούν στην παροχή βοήθειας στα στρώματα που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση ή για την ανακούφιση εν πάση περιπτώσει των εξαθλιωμένων πολιτών και όχι να αποζημιώνει δεκάδες θύματα παραβιάσεως της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς τους επειδή η Ελλάδα διατηρεί στο προσωπικό των κρατικών αρχών ορισμένους επικίνδυνους. Δεν γίνεται οι φυλακές μιας ευρωπαϊκής χώρας που κομπάζει για τα πολιτιστικά επιτεύγματά της να είναι χώροι παραδομένοι στην παρανομία, στην αθλιότητα και στο συχνά στο έγκλημα.
Είναι ζήτημα πρωτίστως ανθρώπινο και ηθικό κι έπειτα πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό. Βέβαια, μια τέτοια διαπίστωση για την Ελλάδα δεν προξενεί εντύπωση σε κανέναν, αφήνει αδιάφορη την Πολιτεία αλλά και τους πολίτες, επειδή η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα δεν βρίσκονται απλώς σε δεύτερη μοίρα. Στην περίοδο του οικονομικού τυφώνα που σαρώνει την χώρα μας με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες που επιδεινώνονται, η ενασχόληση με ζητήματα ανθρωπιάς και ατομικής αξιοπρέπειας έχει καταντήσει θέμα μόνο των ίδιων των θυμάτων, ορισμένων νομικών λόγω καθήκοντος και λίγων που απλώς μελετούν τέτοια ζητήματα από αναγνωστικό ενδιαφέρον.
Η χώρα αυτή που ζούμε είναι πλήρης εθνικού απεκπολιτισμού, κοινωνικής αδιαφορίας και αναισθησίας και ατομικής αγραμματοσύνης. Σωρός ερειπίων σε όλες τις εκφάνσεις του κράτους και της πολιτείας. Γι' αυτό και για άλλα πολλά γνωστότερα απ' αυτό, είμαστε ένα χρεωκοπημένο ολικά και συθέμελα κράτος κι ένας αδιάφορος, απαίδευτος και βαθιά αλλοτριωμένος λαός. Χωρίς ελπίδα για το αύριο προς το παρόν...και χωρίς περηφάνια για το σύγχρονο χθές μας, παρά μόνο για μια πολυδιαφημισμένη ιστορία με εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον πλέον και μόνο. Οι 53 καταδίκες της Ελλάδας για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η σύγχρονη επιτομή της ιστορίας μας και του πολιτισμού που παράγουμε σήμερα.
Απέναντι σε όλα αυτά, ένας πρόσφυγας από το Σουδάν - θύμα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του - δεν ζήτησε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να αποζημιωθεί, ζήτησε μόνο να διαπιστώσει το Δικαστήριο την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του από την Ελλάδα.
(Τα στατιστικά στοιχεία του παρόντος άρθρου προέρχονται από δημοσίευμα της κυριακάτικης έκδοσης της εφημερίδας "Η ΑΥΓΗ").
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου