Το ακροδεξιό κατάντημα της Ν.Δ.

- «Πρόκειται για τρομοκρατική δράση, της οποίας δράστες είναι ισλαμιστές φονταμενταλιστές. Πρέπει να αναλογιστούμε τη σοβαρότητα των απειλών και να επανεξετάσουμε τα μέσα που έχουν κινητοποιηθεί ενάντια σε αυτές τις απειλές».

-«Οι ισλαμιστές έδειξαν στη Γαλλία πως δεν είναι ικανοί για δημοκρατία, αλλά βλέπουν τη βία και τον θάνατο για λύση».

-«Είδατε τι έγινε στο Παρίσι και κάποιοι καλούν κι άλλους μετανάστες, μοιράζουν ιθαγένεια».

Ποια από τις παραπάνω δηλώσεις είναι η μετριοπαθέστερη; Νομίζω, αναμφίβολα η πρώτη. Ανήκει στη Μαρίν Λεπέν. Ναι, σωστά διαβάσατε, στην επικεφαλής του ρατσιστικού και ξενοφοβικού κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις και χτυπά την πόρτα της εξουσίας. Οι άλλες δύο συναγωνίζονται για το έπαθλο της πιο ακροδεξιάς τοποθέτησης για το δολοφονικό χτύπημα στη Γαλλία.

Δύσκολη επιλογή. Είναι και οι δύο κατάμαυρες. Τερματίζουν μαζί στο νήμα. Η δεύτερη ανήκει στη γερμανική ισλαμοφοβική κίνηση PEGIDA, που οργανώνει διαδηλώσεις κατά των μεταναστών, και η τρίτη βγήκε από τα χείλη του Ελληνα πρωθυπουργού, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στη Χαλκίδα. Κάποιοι ενοχλήθηκαν από την ωμότητα του Αντ. Σαμαρά. Δεν περίμεναν τέτοια στάση από τον ηγέτη ενός κόμματος που δηλώνει φιλελεύθερο, ορκίζεται στη δημοκρατία και εμφανίζεται ανεκτικό απέναντι στο διαφορετικό.

Μερικοί από τους περιστασιακούς φίλους του, αναφερόμαστε σ’ αυτούς που του προσφέρουν απλόχερα στήριξη για να μην έρθουν στα πράγματα οι κόκκινοι, αναγκάστηκαν να την αποδοκιμάσουν. Εκαναν λόγο για ατυχή παρέμβαση, σπεύδοντας όμως να τη χαρακτηρίσουν συγχωρητέα επειδή έγινε σε προεκλογική περίοδο. Μάλιστα. Πάνω απ’ όλα η προστασία των συμφερόντων του συστήματος, μακρύ χέρι του οποίου είναι ο πρωθυπουργός.

Σε όσους γνωρίζουν την ιδεολογική διαδρομή του αρχηγού της Ν.Δ. και παρακολουθούν από κοντά την πορεία του κόμματος από τη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία του ο κ. Σαμαράς, δεν προξένησε καμία έκπληξη η επίμαχη δήλωσή του. Ο Αντ. Σαμαράς ήταν, είναι και, όπως όλα δείχνουν, θα παραμείνει μέχρι το τέλος της καριέρας του ένας υπερσυντηρητικός πολιτικός, που μόνο η μεγαλοαστική καταγωγή του τον κρατάει από το να διολισθήσει φανερά σε ακροδεξιές θέσεις. Ο εθνικισμός, ο αντιφιλελευθερισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός συγκροτούν το ιδεολογικό σύμπαν του. Την περίοδο που ήταν αρχηγός της Πολιτικής Ανοιξης υπηρετούσε με απόλυτη συνέπεια αυτό το τρίπτυχο.

Οταν έγινε αρχηγός της Ν.Δ. και, πολύ περισσότερο, πρωθυπουργός της χώρας υποχρεώθηκε να συμπεριφέρεται δημοσίως με πιο ήπιο τρόπο, ωστόσο από πολλές επιλογές του αποδεικνύεται ότι έμεινε πιστός στις θέσεις του. Επέλεξε για στενό συνεργάτη του έναν πατενταρισμένο ακροδεξιό που καθοδηγούσε από το παρασκήνιο το ελληνικό νεοναζιστικό κόμμα. Τυχαίο; Τοποθέτησε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο το πιο ακραίο στέλεχος του κόμματος, η ρητορική του οποίου παραπέμπει στις πιο μισαλλόδοξες εκδοχές της μετεμφυλιακής Δεξιάς. Τυχαίο; Ορισε εκπρόσωπό του σε όλες τις μάχες στη Βουλή τον υπουργό με το ναζιστικό παρελθόν που έχει βαλθεί να μας πείσει ότι άλλη παράταξη κυβερνούσε τη χώρα και άλλη (η Αριστερά) είχε την ιδεολογική ηγεμονία. Τυχαίο; Εχει δίπλα του για να τον συμβουλεύουν ανθρώπους που πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι σαρξ εκ της σαρκός της Ν.Δ. και πρέπει να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας ώστε αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί ως εφεδρεία, ακόμη και ως δύναμη κρούσης, για να σταματήσει η επέλαση του εσωτερικού εχθρού. Τυχαίο; Καμία έκπληξη, λοιπόν.

Αυτό όμως που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι η αλαλία της φιλελεύθερης πτέρυγας της Ν.Δ. και ιδιαίτερα του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του κόμματος Κώστα Καραμανλή. Αλήθεια, πώς αισθάνεται ο εμπνευστής της γραμμής του «μεσαίου χώρου», βλέποντας να τον εκπροσωπούν οι Αντ. Σαμαράς, Μ. Βορίδης, Αδ. Γεωργιάδης, Γ. Μουρούτης και οι λοιποί αστέρες της γραβατωμένης εθνικοφροσύνης; Η σιωπή δεν είναι πάντοτε χρυσός. Ενίοτε ισοδυναμεί με συνενοχή.

Του Τάσου Παππά

Εφημερίδα των Συντακτών