Τί συνέβη με τη δημοκρατία μας; Παραβιάστηκε εξόφθαλμα η πεμπτουσία του πολιτεύματος, η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Το αν ήταν και βίαιη δεν θα μας το πουν αυτή την φορά οι συνταγματολόγοι. Ο ξεκάθαρος εκβιασμός μιας ολόκληρης κοινωνίας με το δίλημμα «υποχώρηση ή χρεοκοπία» είναι βία. Οι απειλές «δεν θα έχετε φάρμακα, τρόφιμα, καύσιμα», πώς να το κάνουμε, δεν είναι και διαπραγματεύσεις ισότιμων εταίρων. Το ίδιο ισχύει και για την απίστευτη εμπειρία του κλεισίματος των τραπεζών.
Ωστόσο, μετά την αιφνίδια και απίστευτη μετατροπή του όχι του δημοψηφίσματος σε ναι, σε λιγότερο από είκοσι τέσσερις ώρες, η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε το τέλος της ελπίδας που ευαγγελίστηκε σθεναρά για χρόνια. Αναπόφευκτα, ταυτίστηκε με τους αυτουργούς της καταστροφής. Ο ευρωμονόδρομος νίκησε ξανά. Απ’ όλη αυτή την εμπειρία των επτά μηνών, βγαίνουν ασφαλή συμπεράσματα για τον τρόπο λήψης αποφάσεων εντός της ΕΕ και για το μέλλον που περιμένει τους ευρωπαϊκούς λαούς. Το διαρκές σοκ είναι η μόνη προοπτική, τουλάχιστον, για τον ελληνικό λαό. Μέσα στην θλιβερή αυτή συνειδητοποίηση και το ζοφερό μέλλον που μας περιμένει, θα κληθούμε να επιλέξουμε εκ νέου σωτήρες. Ειλικρινά, το μόνο που με προβληματίζει πια είναι τι σόι αντίσταση μπορεί να προβάλει ένας λαός στο αποκαρδιωτικό έλλειμμα στοιχειωδώς σοβαρού πολιτικού προσωπικού και στην πραγματική απουσία εναλλακτικής λύσης.
Είναι φανερό ότι η ελληνική κοινωνία φαντάζει έτοιμη για να κάνει ή να δεχτεί ριζικές αλλαγές. Έχει κατανοήσει κάθε πολίτης πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Ως χώρα, ως κράτος, ως πολίτες, ως άνθρωποι, ως εργαζόμενοι, ως σύζυγοι, ως φίλοι… δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Διώξαμε από τις ζωές μας τους αυτουργούς όλων των κακών (τα παλιά κόμματα εξουσίας), τολμήσαμε να ψηφίσουμε τα κόμματα που θα μας έδιναν την χαμένη μας αξιοπρέπεια πίσω και μας απογοήτευσαν, ρισκάραμε λέγοντας όχι στο δημοψήφισμα για την έγκριση της περαιτέρω καταστροφής μας και απογοητευτήκαμε ξανά. Συνεπώς, τί μας απομένει; Όλος αυτός ο αέρας προθυμίας για αλλαγή να μετουσιωθεί σε άρνηση της κυρίαρχης πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, να στραφούμε στην αναζήτηση άλλης ποιότητας ζωής, να ιεραρχήσουμε ξανά τις προτεραιότητές μας, να απαλλαγούμε από την καθεστωτική καταναλωτική ζωή, να ψάξουμε αλλού να βρούμε τον βίο που μας ταιριάζει ή αξίζει ή θέλουμε.
Έχουμε φάει τα μούτρα μας σε όλα. Σε συλλογικό επίπεδο, χρεοκοπήσαμε, χάσαμε την εθνική ανεξαρτησία, παραβιάζεται η λαϊκή κυριαρχία, μας κυβερνούν ξένα κέντρα εξουσίας, έχουμε ταπεινωθεί διεθνώς. Και το χειρότερο, ελπίζουμε σε ανάκαμψη που μοναδικό στόχο έχει την απόκτηση της καταναλωτικής αρρώστιας, στην οποία τα δύο παλιά κόμματα μας έμαθαν να ζούμε. Σε ατομικό επίπεδο, έχουμε ανακηρύξει τη δηθενιά, τη φιγούρα και το χρήμα σε μονόδρομο επιτυχίας. Νιώθουμε καταξιωμένοι και αποδεκτοί με μέτρο την απήχηση της εικονικής ζωής μας στα μέσα δικτύωσης. Αν δεν επιδεικνύουμε το ψευδομεγαλείο του τρόπου ζωής μας, νιώθουμε απομονωμένοι.
Καταντήσαμε να υποδυόμαστε τους όμορφους, τους άνετους, τους βολεμένους, τους ευτυχισμένους με κριτήρια υποδεέστερα της βλακείας και της δηθενιάς. Οτιδήποτε αληθινό και ουσιώδες που να αγγίζει τις πραγματικές αξίες στην ζωή, όλα τα έχουμε θυσιάσει στο όνομα του υποκειμενισμού: έμαθε κάθε πικραμένος να λέει «έτσι περνάω εγώ καλά». Δεν έχουμε να επιδείξουμε εσωτερικό ποιόν, επιδεικνύουμε ψευτομαγκιά, καταναλωτικό τσαμπουκά, χαζοκαλοπέραση, γελοιοφωτογραφίες. Αν υπήρχε μέτρο και αν δεν είχαμε μόνο αυτά αλλά και λίγη παιδεία, δεν θα κατηγορούσα τα θύματα που κάνουν την ζωή αυτή.
Αυτό που καταλήγω να συμμερίζομαι μετά την αποτρόπαιη ήττα που βιώσαμε σαν κράτος και σαν πολίτες ξανά, είναι ότι ίσως πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε τις ζωές μας με κριτήρια που δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από το χρήμα και τις παρενέργειές του. Οφείλουμε να καινοτομήσουμε. Μακάριοι όσοι σε αυτούς τους καιρούς το προσπαθούν.
frustra sed prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου