Τα ποιήματα αυτά είναι γεννήματα της ψυχής μου. Προέρχονται απ’ τη σκέψη, τη στιγμιαία έμπνευση. Έρωτας, θάλασσα, τόποι, μνήμες, φύση, κοινωνία, ιδέες. Λέξεις κι’ αισθήματα. Τοπία της ψυχής. Σπαράγματα μνήμης και αγάπης. Εικονοπλασία, εξπρεσιονιστικά και υπερρεαλιστικά στοιχεία. «Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μου», όπως έγραψε ο ποιητής. Αυτός ο κόσμος δεν είναι δικός μας, είναι του Ομήρου. Τούτα τα ποιήματα είναι τα κλειδιά της ψυχής μου. Σας τα παραδίδω.
Κ.Γ. ΞΕΝΑΚΗΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Κυριάκος Ξενάκης είναι έγκριτος Δικηγόρος της μαχόμενης δικηγορίας, διακονώντας τη Θέμιδα για αρκετές δεκαετίες. Παράλληλα έχει ασχοληθεί με επιτυχία και με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό.
Σήμερα, μας προσφέρει την ποιητική του συλλογή, αποκαλύπτοντας άλλη μια πτυχή της προσωπικότητάς του. Τα ποιήματά του ομολογώ ότι με αιφνιδίασαν• σίγουρα δεν είναι πρωτόλεια.
Έχουν ποιότητα, βάθος, διείσδυση στον πυρήνα των προσώπων των πραγμάτων και των καταστάσεων, κατέχουν καλά τι να πούν και πώς να το πούν. Θα έλεγα πως η πλειονότητα των κειμένων αυτών, κινείται ανάμεσα στην ποίηση και την φιλοσοφία, ανιχνεύοντας βαθύτερες διαστάσεις με τον αρμοδεμένο τους λόγο. Η εγκαυστική της γραφίδας του διερευνά συνεχώς, προσεγγίζοντας αλλά και συνεχώς αναζητώντας.
Ένα πόνημα που εκτός των άλλων αποκαλύπτει άλλη μία πτυχή της προσωπικότητάς του. Γράφει και στον παραδοσιακό και στον ομοιοκατάληκτο στίχο δίχως να δεσμεύεται μορφικά. Ο λόγος του είναι πρωτίστως και κυρίως κατάθεση ψυχής ενός συγγραφέα που στη ζωή αρμονικά πορεύεται με την Πρόεδρο Ειρηνοδικών κυρία Μαρία Μπαμπάνη, έξοχη πεζογράφο.
Σίγουρα η φύση και η σχέση της με τη ψυχή είναι από τις περισσότερες αναζητήσεις, αλλά και η εμπειρία του από το λειτούργημα που ασκεί του παρέχει τη δυνατότητα να εκφραστεί ακόμη το ερωτικό στοιχείο τόσο με την στενή όσο και με την ευρεία του όρου έννοια στάθηκε ατραπός γραφής, ενώ θραύσματα του αγώνα και της αγωνίας για τη ζωή, σκέψεις και συναισθήματα συγκοινωνούν και εκφράζουν βιώματα και συγκινήσεις.
Του ευχόμαστε να συνεχίσει να γράφει. Έχει το ταλέντο φτάνει να το καλλιεργήσει με την συνέπεια που τον διακρίνει.
Δ.Ι. Καραμβάλης
Επίτιμος Δικηγόρος-Λογοτέχνης
ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
2008-2014
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Δεν είμαι ποιητής,
δεν ξέρω να ιστορώ
να γράφω όμορφα
δεν σπούδασα λογοτεχνία
*
Είμαι άνθρωπος απλός,
που αγάπησε πολύ
ερωτεύθηκε βαθειά
την ίδια τη ζωή
*
Δεν έχω βλέψεις ποιητικές
βιβλία να εκδόσω
και τ’ όνομά μου ν’ αφήσω
κληρονομιά στις επόμενες γενιές
*
Ζω ποιητικά απολαμβάνω
φύση, ομορφιά, ήλιο, αγέρα,
το φως τ’ ουρανού,
τη θάλασσα, τη μέρα
*
Δεν ψιττακίζω
ιδέες κι’ ομορφιές
εύκολα λόγια, αγάπες μεγάλες
όνειρα θερινής νυκτός
*
Ζώ τη κάθε μου στιγμή,
στο κελάηδημα των πουλιών,
στο φύσημα τ’ αγέρα,
της θάλασσας το βουητό
*
Στα χέρια μου πλάθω τη ζωή,
φυτεύοντας λουλούδια,
παίρνοντας καρπό απ’ τη γή,
ιδρώνοντας τη μέρα.
Η ΠΟΙΗΣΗ
Η ποίηση
είναι αγάπη,
είναι άστρο φωτεινό,
είναι όνειρο ζωής
*
Η ποίηση
είναι καράβι,
είναι κατάρτι μεσιανό,
είναι πυξίδα ζωής
*
Η ποίηση
είναι μουσική,
είναι φύσημα ανέμου,
είναι πεμπτουσία ζωής
*
Η ποίηση
είναι αγάπη,
είναι ήλιος και φεγγάρι,
είναι αρχή αιώνιας ζωής.
ΠΟΙΗΜΑ
Είναι το ποίημα σαν τα φτερά του αγέρα
που άγγιξαν τα φτερά του γλάρου
*
Είναι το ποίημα σαν το δελφίνι
που συνοδεύει για λίγο το τρεχαντήρι
*
Είναι το ποίημα σαν τη ψιλή βροχή
στις φούχτες των χεριών μας
*
Είναι το ποίημα σαν τα ερωτευμένα κορμιά
ζευγαρωμένα απ’ τον πόθο και την ηδονή
*
Είναι το ποίημα σαν το κύλισμα της θάλασσας
στις φλέβες τ’ ουρανού, στο φως των άστρων
*
Είναι το ποίημα σαν όλα αυτά και τίποτα,
η πρωινή αύρα κι’ η ροδοδάκτυλη Ηώς.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Ι
Αναζητώντας τον έρωτα
ανακάλυψα εσένα,
σταγόνα στα νοτισμένα
φύλλα των δένδρων,
ανοιξιάτικο ρόδο,
αχτίδα φωτός στο λιόγερμα,
φύσημα τ’ ανέμου
στις κορφές του Άθω,
παραμιλητό της θάλασσας
στα βότσαλα του Αιγαίου,
ήλιος και φεγγάρι,
μοναδική απαντοχή,
χαρά κι’ ελπίδα.
Πουλί ήσουν και πέταξες,
ψηλά στους αιθέρες,
κατέβηκες στα κύματα,
δελφίνι και χελιδονόψαρο
στ’ αργόνερα των ψαράδων,
υψώθηκες στον ουρανό
και χάθηκες για πάντα.
ΙΙ
Αναζητώντας τον έρωτα
έμαθα τη ζωή,
πίστεψα σε σένα
που’ φυγες νωρίς.
Βρήκα την αγάπη
κρυμμένη στις φυλλωσιές
των δένδρων και
τ’ άρωμα των λουλουδιών,
στο χαμόγελο των παιδιών,
στο άγγιγμα της μάνας
στη θαλπωρή τ’ αγέρα,
στην ομορφιά της φύσης,
στο μπλε τ’ ουρανού,
στο γαλάζιο της θάλασσας,
στη μουσική των πουλιών
απ’ το πλατανόδασος,
στο χιόνι που κουρνιάζει
στις ψυχές των ανθρώπων,
στη ζωή που κυλάει
μεσ’ απ’ τα χέρια μας.
Η ΠΟΙΗΣΗ
είναι αγάπη,
είναι άστρο φωτεινό,
είναι όνειρο ζωής
*
Η ποίηση
είναι καράβι,
είναι κατάρτι μεσιανό,
είναι πυξίδα ζωής
*
Η ποίηση
είναι μουσική,
είναι φύσημα ανέμου,
είναι πεμπτουσία ζωής
*
Η ποίηση
είναι αγάπη,
είναι ήλιος και φεγγάρι,
είναι αρχή αιώνιας ζωής.
ΠΟΙΗΜΑ
Είναι το ποίημα σαν τα φτερά του αγέρα
που άγγιξαν τα φτερά του γλάρου
*
Είναι το ποίημα σαν το δελφίνι
που συνοδεύει για λίγο το τρεχαντήρι
*
Είναι το ποίημα σαν τη ψιλή βροχή
στις φούχτες των χεριών μας
*
Είναι το ποίημα σαν τα ερωτευμένα κορμιά
ζευγαρωμένα απ’ τον πόθο και την ηδονή
*
Είναι το ποίημα σαν το κύλισμα της θάλασσας
στις φλέβες τ’ ουρανού, στο φως των άστρων
*
Είναι το ποίημα σαν όλα αυτά και τίποτα,
η πρωινή αύρα κι’ η ροδοδάκτυλη Ηώς.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ
Ι
Αναζητώντας τον έρωτα
ανακάλυψα εσένα,
σταγόνα στα νοτισμένα
φύλλα των δένδρων,
ανοιξιάτικο ρόδο,
αχτίδα φωτός στο λιόγερμα,
φύσημα τ’ ανέμου
στις κορφές του Άθω,
παραμιλητό της θάλασσας
στα βότσαλα του Αιγαίου,
ήλιος και φεγγάρι,
μοναδική απαντοχή,
χαρά κι’ ελπίδα.
Πουλί ήσουν και πέταξες,
ψηλά στους αιθέρες,
κατέβηκες στα κύματα,
δελφίνι και χελιδονόψαρο
στ’ αργόνερα των ψαράδων,
υψώθηκες στον ουρανό
και χάθηκες για πάντα.
ΙΙ
Αναζητώντας τον έρωτα
έμαθα τη ζωή,
πίστεψα σε σένα
που’ φυγες νωρίς.
Βρήκα την αγάπη
κρυμμένη στις φυλλωσιές
των δένδρων και
τ’ άρωμα των λουλουδιών,
στο χαμόγελο των παιδιών,
στο άγγιγμα της μάνας
στη θαλπωρή τ’ αγέρα,
στην ομορφιά της φύσης,
στο μπλε τ’ ουρανού,
στο γαλάζιο της θάλασσας,
στη μουσική των πουλιών
απ’ το πλατανόδασος,
στο χιόνι που κουρνιάζει
στις ψυχές των ανθρώπων,
στη ζωή που κυλάει
μεσ’ απ’ τα χέρια μας.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Κράτα μου το χέρι,
μεγάλε έρωτά μου.
Εισέβαλες στη ζωή μου,
μ’ έκανες δικό σου για πάντα.
Η αύρα σου με μαγνήτισε,
έκλεψες τη ψυχή μου.
Δεν υπάρχει ελευθερία,
μακριά από σένα
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Στο σώμα σου η γεύση του πορτοκαλιού,
στα χείλη σου η γεύση του κρασιού∙
λαμπερά κυκλάμινα, λαμπερές ανεμώνες
*
Θαλασσογένητη Νηρηΐδα στο σεληνόφως
ζωγραφισμένη στο βράχο, στη θαλασσινή αύρα∙
αναμνήσεις του καλοκαιριού θαμμένες στο χώμα
Ο ΕΡΩΤΑΣ
ΣΚΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
Χαμένοι έρωτες,
μεγάλες αγάπες,
γενέθλιες πόλεις.
*
Ανεξερεύνητα σχήματα,
πύλη του απείρου,
συμμετρία του χώρου.
*
Αποχαιρετισμός του κόσμου,
ματωμένο σύννεφο,
παλιά παραλία.
*
Οργασμός του κενού,
αρχαίες πηγές,
το τέλειο άνθος.
*
Ο έρωτας του παντός,
ενσαρκωμένη αγάπη,
εγώ κι’ εσύ.
*
Αισθήσεις και βλέμματα,
ορισμός της αγάπης.
Ο έρωτας σκέπει την πόλη.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Σκορπάς της νιότης τ’ άρωμα
κι’ είναι τα μάτια σου δυο φάροι
μέσα στα χείλη σου τα μελιά
ο έρωτάς σου λάμπει.
*
Στον κήπο των ματιών σου
συνάντησα τον έρωτα
και στων χειλιών σου τα κοράλια
έχασα νού, ψυχή, τα πάντα
*
Στου έρωτά σου τον λαβύρινθο
τον μίτο ψάχνω να’ βρω
μ’ εκλεισες μέσα μια αυγή
τα πράσινα τα μάτια σου ν’ αναζητάω.
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
Απόψε ονειρεύτηκα
στον ύπνο το γλυκό,
σε είχα εδώ κοντά μου
φιλιά σε πότιζα,
τη τύχη μου θα ψάξω αλλού
για μένα είσαι χαμένη.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ
Ακροπατώντας στην άκρη του χρόνου,
ο ήλιος βασιλεύει πίσω απ’ τον Άθω,
στο Ενετικό κάστρο με τα πλατόνια.
*
Τα νερά της πηγής κάτω απ’ το γέρο-πλάτανο,
αναβλύζουν καθάρια κρυστάλλινα απ’ τη γη,
βλαστάρια κι’ ανθοί πάνω στα δένδρα.
*
Τα κύματα χορεύουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα,
αφρισμένοι θαλασσόβραχοι και θαλασσοσπηλιές,
λυσσομανάει ο αγέρας «ανεμόεσσα Λήμνος»,
«απασεων γαιάων φιλτάτη» , «αμιχθαλόεσσα»
*
Εραστές του ατελεύτητου χρόνου,
χρυσαφένιες ακρογιαλιές, σεληνόφωτες νύχτες,
πανσέληνος στις ανταύγειες του φεγγαριού,
ταξίδι σ’ άγνωστες θάλασσες.
*
Αγέρι θαλασσινό δροσίζει αμέτρητα λευκά κοχύλια,
τοπία της Λήμνου ερωτικά, μυστηριακά, μεταφυσικά,
στεφανωμένα απ’ τον αστερόεντα ουρανό,
η αγάπη είναι ζωή κι’ η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο.
ΜΝΗΜΕΣ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΕΣ
Ραγισματιές του χρόνου σ’ ένα παρελθόν με σκόρπιες μνήμες,
αφουγκράσματα σιωπής, ο ήχος της σιωπής,
η αρμύρα της θάλασσας στις σπηλιές και στους βράχους,
οι σμιλεμένες απ’ το χρόνο πέτρες, που μιλάνε στο σύμπαν,
οι πασχαλιές της Άνοιξης, η ελπίδα της Ανάστασης,
οι πέρδικες, οι μελισσουργοί, τα σμήνη των πουλιών στη Χορταρολίμνη,
τα κρινάκια στις αμμοθίνες, τ’ αγριολούλουδα κι’ οι παπαρούνες,
όλα τα χρώματα της φύσης στήσαν βακχικό χορό στο ιερό των Καβείρων,
πάνω απ’ τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, κατέναντι της Ηφαιστείας,
στο νησί της Υψιπύλης και του Ιάσωνα, την ανεμόεσσα Λήμνο,
τα στάχυα που σιγοτραγουδάνε, ο άνεμος που λυσσομανάει,
το ποτάμι που κυλάει, η ζωή που τρέχει και δε σταματάει,
παρά μόνο μια στιγμή, για να μας αφήσει στην ανυπαρξία
και να συνεχίσει το αιώνιο ταξίδι της.
ΛΑΜΠΙΡΙ
Κολπίσκος παραδομένος στη μεταρσίωση,
μεθυσμένος απ’ την ίδια την τελειότητά του
Ασημένια λιόδεντρα, τρυφερά αγριολούλουδα
μια συνωμοσία φωτός, αέρα θάλασσας, πεύκου
Βράχοι αντανακλούν εκτυφλωτικό φως
μέχρι τρεις οργιές βάθος στη θάλασσα
Βλέπεις καθαρά ένα άλλο κόσμο ενάλιο,
τις απαρχές της ζωής, του είναι, της ύπαρξης.
ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ
Σμαραγδένιο νησί,
χορεύει στα κύματα του Αιγαίου,
στα γυμνά τοπία του σεληνόφωτος,
στην αλισάχνη των θαλασσόβραχων.
*
Χιλιάδες χρόνια φεγγοβολά
η φωτιά του Ηφαίστου,
καταυγάζει το σύμπαν,
περιδιαβαίνει τους μύθους.
*
«Ανεμόεσσα κι’ αμιχθαλόεσσα»
σε ύμνησε ο Όμηρος,
«απασέων γαιάων φιλτάτη»
παντοτινό σύμβολο ομορφιάς.
ΓΕΩΛΟΓΙΚΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Πέτρες σμιλεμένες απ’ την αρμύρα και το βουητό της θάλασσας.
Σχέδια και σχήματα μοναδικά∙ πίνακες ζωγραφικής με τα ωραιότερα χρώματα.
Επάλληλοι κύκλοι, γωνίες, μορφές. Πέτρες, σφουγγάρια, μνήμες χιλιετιών.
Πολιτισμοί προϊστορικοί. Πέτρες ηφαιστιογενείς.
Μαύρες, κόκκινες, κίτρινες, άσπρες και ροζ.
Βράχοι θεόρατοι, θαλασσοσπηλιές και καμάρες.
Φαντάζουν γίγαντες μιας άλλης εποχής.
Φώκιες στις σπηλιές και θαλασσοπούλια στις σχισμάδες των βράχων.
Περιηγητές, γεωλόγοι σεργιανούν και θαυμάζουν το μεγαλείο της φύσης,
που ο ανθρώπινος νους κι’ η σκέψη αδυνατεί να συλλάβει.
Τα μάτια ευφραίνονται κι’ η ψυχή αγαλλιάζει:
«Αδύνατα τοις ανθρώποις τα έργα της φύσης»
Άλλοι τ’ αποδίδουν, όπως όλα, στο θεό:
«Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου».
ΥΨΙΠΥΛΗ
Κόρη του Θόαντα και της Μύρινας, εγγονή του θεού Διονύσου
Ο Ορφέας με τη λύρα του τραγούδησε την αγάπη της για τον Ιάσωνα
Λήμνιες φόνισσες, μαινάδες, άκαρδες Βακχίδες∙
γκρέμισαν τους άνδρες τους απ’ την Πέτασο.
Τριάντα τρεις αιώνες πριν ο Άθως, το ιερό της Αρτέμιδος,
βλέπουν τον ήλιο να βασιλεύει∙ και τα αίματα να βάφουν κόκκινο τον ορίζοντα
«Λήμνια», η τραγωδία του Σοφοκλή. Μύθος η ζωή.
*
Η μοίρα του αίματος σ’ έκανε σκλάβα εσένα,
που σ’ ονομάτισαν σεληνιακή θεά κι’ όχι άδικα.
Η ομίχλη του χρόνου δεν σ’ έσβησε απ’ τη μνήμη.
Η παλίρροια του χρόνου σ’ άφησε ανέπαφη κι’ αμόλυντη.
Σε ύμνησε ο Αισχύλος κι’ ο Ευρυπίδης εσένα και το δράμα σου.
Η μοίρα του κακού σε μέθυσε και σε οδήγησε σκλάβα στη Νεμέα.
Ο άνθρωπος έναντι του άρρητου, του ανεξήγητου, του αγνώστου.
Μύθος η ζωή.
*
Η Πολυξώ, η τροφός σου, υπέδειξε τους Αργοναύτες με την Αργώ,
για να δεχθούν στη κλίνη τους οι γυναίκες της Λήμνου.
Με το Λημνιώτικο κρασί μεθύσαν Τρώες κι’ Αχαιοί.
Υψιπύλη, Αριάδνη, Πασιφάη (η πασιφαίνουσα Σελήνη)
Ηρακλής, Ιάσωνας, Διόσκουροι, Ορφέας μυήθηκαν στα Καβείρια μυστήρια
και τα ερωτικά όργια (Οργειανές) πάνω απ’ τη σπηλιά του Φιλοκτήτη.
Δωδεκάθεο, Αργοναυτική εκστρατεία, Τρωικός πόλεμος. Μύθος η ζωή.
*
Τα ίχνη του αίματος. Παιχνίδι των θεών. Η στάχτη του χρόνου. Αρχέγονοι μύθοι.
Άγριες Αμαζόνες μεσ’ τη πανσέληνο τροχίζουν τα σπαθιά τους.
Η πανσέληνος του αίματος πλησιάζει∙ μενεξεδιές ανταύγειες στο τελετουργικό του αίματος.
Το φως της σελήνης. Οι πατημασιές του χρόνου. Στέκομαι στην άκρη του χρόνου και κοιτάζω.
Φεγγοβολούν τα πήλινα λυχνάρια, έρχεται η Αχερουσία, άρχισε να κυλάει το αίμα ποτάμι.
Πικράθηκαν και τα νερά απ’ το πένθος μέχρι να’ ρθει ο καθαρμός∙ Πέτρινη σιωπή∙
Θρήνος και σπαραγμός ως τα πέρατα του κόσμου. Σιωπή και πένθος. Μύθος η ζωή.
ΤΟ ΡΕΜΕΤΖΟ
Άνθρωπος και βάρκα
αναζητούν απάγκειο
κι’ αραξοβόλι.
Μακρυά από θάλασσες
Φουρτουνιασμένες,
αναζητούν την αρμονία
Προσπερνούν τα μικρά
κι’ ασήμαντα,
σηματοδοτούν τα μεγάλα
και σπουδαία,
τον έρωτα και τη ζωή,
το νερό και το φως,
τη δημιουργία
μιας αληθινής ζήσης
COLUMBIA
Εμπρός της γης οι κολασμένοι,
εμπρός, εμπρός,
Μωχάμεντ, Αχμέτ, Αλί,
απ’ την Αλγερία, το Σουδάν, την Ερυθραία,
μόνοι μέσα στους μόνους.
Φτώχεια ατελείωτη, ζωή που δεν περνάει
στα ερείπια της Columbia,
ακροβατείτε στο μέλλον,
ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τοίχους,
χαρτόκουτα, μαγκάλια κι’ απλωμένα ρούχα.
Κατέναντι ο καταυλισμός των Κούρδων
των Ιρακινών, των Πακιστανών
των κολασμένων κι’ εξαθλιωμένων
που σώθηκαν απ’ την τελευταία «σκούπα».
Ατενίζουν το μέλλον
τρώγοντας τις σάρκες τους,
τα καμένα κουφάρια τους,
που τυλίχθηκαν στις φλόγες,
στο γυμνό τοπίο.
ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ
Τι γυρεύουν στη θάλασσα,
Σύριοι κι’ Αφγανοί πρόσφυγες,
μανάδες με τα μικρά αγκαλιά,
πατεράδες με άδειο βλέμμα;
*
Φύλακες ανθρωπιστές
τους στέλνουν στο βυθό,
τιμωρώντας την ελπίδα
μιας καλύτερης ζήσης.
*
Δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Δεν υπάρχει πολιτισμός.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Τετέλεσται, τετέλεσται.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Νιώθω το αίμα της μάνας μου να κυλάει στις φλέβες∙
μια αγία γυναίκα με μια δύναμη αγάπης απέραντη
Μεγάλη σιωπή φτιαγμένη απ’ το χρόνο,
την πένα πάνω στο χαρτί και τον αγέρα.
Διαβατάρικα πουλιά στο χορό της μνήμης.
Βλέπω κυκλάμινα, αγριολούλουδα, πευκοβελόνες,
κρίνα απ’ την άμμο κι’ απ’ τη θάλασσα ανεμώνες,
ρόδα άλικα του ανέμου και της μοίρας
παρέσυραν και σημάδεψαν τη ζωή μου.
Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ
Στον παππού μου
Κωνσταντινουπολίτης κληρικός
καλλιγράφος ονομαστός
έλαμψε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή
ερωτεύθηκε τη ζωή
Μεγάλο προϊστορικό νησί
του’ κλεψε το νού, τη ψυχή
αγάπησε τη Λήμνο-Λευκή
έκανε οικογένεια ξακουστή.
Οι ιστορίες του, ο τρόπος ζωής
η αγάπη του για τον άνθρωπο, το κρασί
τον έκαναν θρύλο σ’ ολόκληρο το νησί
Άνθρωπος σ’ όλα του βράδυ-πρωί
Χάθηκεν άδικα μιαν χαραυγή
Έμεινε η μνήμη του στους κατοπινούς,
η λεβεντιά, το χαμόγελο στους γνωστούς
Το Θάννος, η Κακαβιώτισσα θρηνούν
Το θρύλο του νησιού.
ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ
Στον Μίκη
Πρώτος έσυρες το χορό
σε δίσεχτους χρόνους,
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
το μότο της ζήσης σου.
*
Ποτέ σου δεν φοβήθηκες
τύραννο, μήτε εχθρό,
πρώτος στη μάχη, στο δίκαιο
στον αγώνα, ορθός.
*
Φαντάζεις κάστρο άπαρτο
ψηλά στα κορφοβούνια,
ατενίζεις το πέλαγο,
εσύ ο Ψηλορείτης.
ΣΤΑΥΡΑΔΕΡΦΟΣ
Στον Νίκο
Σταυραδερφός Αληθινός
Θαλασσαϊτός κι’ Άνεμος
Ήλιος και Φεγγάρι
Πούλια κι’ Αυγερινός
Άξιζε να γεννηθώ
Για να σε γνωρίσω
Το’ γραψε ο Αριστοτέλης:
«Φιλία έστι μια ψυχή
εν δυσί σώμασι ενοικουμένη»
ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ
Στους Βαγγέλη-Βακούλα
Μαύρο σύννεφο,
τύλιξε τη ζωή,
σφράγισε τη μοίρα,
ανέτρεψε το σύμπαν.
*
Μνήμη δυνάστης
πετρώνει τη σκέψη,
σιγοκαίει τα σπλάχνα
ξεριζώνει την καρδιά.
*
Μεγάλη Παρασκευή,
αποφράδα μέρα,
σκόρπισες το θάνατο,
μοίρασες οδύνη και θλίψη.
Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Κυριάκου Ξενάκη, Τοπία της Ψυχής 2008-2014.
Χαμένοι έρωτες,
μεγάλες αγάπες,
γενέθλιες πόλεις.
*
Ανεξερεύνητα σχήματα,
πύλη του απείρου,
συμμετρία του χώρου.
*
Αποχαιρετισμός του κόσμου,
ματωμένο σύννεφο,
παλιά παραλία.
*
Οργασμός του κενού,
αρχαίες πηγές,
το τέλειο άνθος.
*
Ο έρωτας του παντός,
ενσαρκωμένη αγάπη,
εγώ κι’ εσύ.
*
Αισθήσεις και βλέμματα,
ορισμός της αγάπης.
Ο έρωτας σκέπει την πόλη.
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Σκορπάς της νιότης τ’ άρωμα
κι’ είναι τα μάτια σου δυο φάροι
μέσα στα χείλη σου τα μελιά
ο έρωτάς σου λάμπει.
*
Στον κήπο των ματιών σου
συνάντησα τον έρωτα
και στων χειλιών σου τα κοράλια
έχασα νού, ψυχή, τα πάντα
*
Στου έρωτά σου τον λαβύρινθο
τον μίτο ψάχνω να’ βρω
μ’ εκλεισες μέσα μια αυγή
τα πράσινα τα μάτια σου ν’ αναζητάω.
ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
Απόψε ονειρεύτηκα
στον ύπνο το γλυκό,
σε είχα εδώ κοντά μου
φιλιά σε πότιζα,
τη τύχη μου θα ψάξω αλλού
για μένα είσαι χαμένη.
ΑΓΑΠΗ
Ναυαγός της αγάπης σου
κι’ εσύ ιέρεια της ηδονής.
Το κορμί σου από φίλντισι
λαμποκοπά στη νύχτα.
Τ’ άστρα ανθούν απόψε
στο μυστικό περιβόλι τ’ ουρανού.
Τ’ άρωμα του κορμιού σου
μεθά τη ψυχή μου∙
εσύ ο Ήλιος κι’ εγώ το Φεγγάρι.
Τα χείλη μου γιορτάζουν τα φιλιά σου.
Εσύ είσαι η θάλασσα κι’ εγώ ο ναυαγός∙
Πλημμυρίζει αγάπη η ψυχή μου.
ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ
Ολόγιομο, ολοφώτεινο ξεπρόβαλε πίσω απ’ τα βουνά,
καταυγάζοντας το σύμπαν, μετατρέποντας τη νύχτα σε μέρα,
ανοίγοντας τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων,
ανυψώνοντάς τες στα σύννεφα,
ταξιδεύοντας νοερά ως τις άκρες του κόσμου,
στην Αρκτική, την Ανταρκτική, τον Ισημερινό,
σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης,
όπου υπάρχουν άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος,
συναντώντας τα όνειρα, τις προσδοκίες, το μέλλον
στις μακρινές γραμμές των οριζόντων.
Εραστής της ζωής, λάτρης του ωραίου, αφελής ιδαλγός,
Αργοναύτης μιας άγνωστης μα τόσο γνωστής Κολχίδας,
ο άνθρωπος, ο άνθρωπος, ο άνθρωπος.
Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ
Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγαπώ
το μυστήριο της ύπαρξης,
η αιώνια κίνηση των πάντων.
*
Το τυχαίο, το ανεξήγητο, η λογική,
η εμμονή της ύπαρξης,
η παραφροσύνη του σύμπαντος.
*
Η καμπύλη του χρόνου,
τίποτα πιο δικό μας
απ’ ότι για πάντα χάσαμε.
*
Κομμάτια μνήμης ακατέργαστα,
διαίσθηση και μεταφυσική,
η υπέρβαση του εφήμερου.
*
Ένας κόκκος νόησης σ’ άπειρη σοφία,
ταξιδεύει σ’ ένα άγνωστο χρόνο,
ζητούμενο η ελευθερία.
*
Τα γεγονότα βιάζονται
σπαράγματα εφήμερης ζήσης
ξόδεψα πολύ χρόνο για να μεγαλώσω.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Άγια μου μοναξιά,
μαυλιστική σαν έρημος,
άμμος, κοχύλια, ένα αρμυρίκι.
Ο κόσμος μυστήριο,
κι’ ο άνθρωπος θεριό.
Απ’ την αλήθεια στ’ όνειρο,
φαντασμαγορία του τίποτα.
Έρωτας της ομορφιάς,
αγνότητα και πάθος.
Ο μόνος τρόπος να σώσεις τον εαυτό σου
είναι να μάχεσαι να σώσεις τους άλλους.
Πρωταγωνιστής αντί θεατής.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο θάνατος σημαίνει,
να ζεις πιο έντονα,
με μεγαλύτερη χαρά
από ποτέ.
*
Στη ζωή μπορεί
να’ σαι ένα πράγμα,
αλλά συγχρόνως
να είσαι και κάτι άλλο.
*
Ο θάνατος είναι
το κλειδί της ευτυχίας,
ο αληθινός κι’ απόλυτος
σκοπός της ζωής.
Ναυαγός της αγάπης σου
κι’ εσύ ιέρεια της ηδονής.
Το κορμί σου από φίλντισι
λαμποκοπά στη νύχτα.
Τ’ άστρα ανθούν απόψε
στο μυστικό περιβόλι τ’ ουρανού.
Τ’ άρωμα του κορμιού σου
μεθά τη ψυχή μου∙
εσύ ο Ήλιος κι’ εγώ το Φεγγάρι.
Τα χείλη μου γιορτάζουν τα φιλιά σου.
Εσύ είσαι η θάλασσα κι’ εγώ ο ναυαγός∙
Πλημμυρίζει αγάπη η ψυχή μου.
ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΟ
Ολόγιομο, ολοφώτεινο ξεπρόβαλε πίσω απ’ τα βουνά,
καταυγάζοντας το σύμπαν, μετατρέποντας τη νύχτα σε μέρα,
ανοίγοντας τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων,
ανυψώνοντάς τες στα σύννεφα,
ταξιδεύοντας νοερά ως τις άκρες του κόσμου,
στην Αρκτική, την Ανταρκτική, τον Ισημερινό,
σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης,
όπου υπάρχουν άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής ή χρώματος,
συναντώντας τα όνειρα, τις προσδοκίες, το μέλλον
στις μακρινές γραμμές των οριζόντων.
Εραστής της ζωής, λάτρης του ωραίου, αφελής ιδαλγός,
Αργοναύτης μιας άγνωστης μα τόσο γνωστής Κολχίδας,
ο άνθρωπος, ο άνθρωπος, ο άνθρωπος.
Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΕΦΗΜΕΡΟΥ
Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγαπώ
το μυστήριο της ύπαρξης,
η αιώνια κίνηση των πάντων.
*
Το τυχαίο, το ανεξήγητο, η λογική,
η εμμονή της ύπαρξης,
η παραφροσύνη του σύμπαντος.
*
Η καμπύλη του χρόνου,
τίποτα πιο δικό μας
απ’ ότι για πάντα χάσαμε.
*
Κομμάτια μνήμης ακατέργαστα,
διαίσθηση και μεταφυσική,
η υπέρβαση του εφήμερου.
*
Ένας κόκκος νόησης σ’ άπειρη σοφία,
ταξιδεύει σ’ ένα άγνωστο χρόνο,
ζητούμενο η ελευθερία.
*
Τα γεγονότα βιάζονται
σπαράγματα εφήμερης ζήσης
ξόδεψα πολύ χρόνο για να μεγαλώσω.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
Άγια μου μοναξιά,
μαυλιστική σαν έρημος,
άμμος, κοχύλια, ένα αρμυρίκι.
Ο κόσμος μυστήριο,
κι’ ο άνθρωπος θεριό.
Απ’ την αλήθεια στ’ όνειρο,
φαντασμαγορία του τίποτα.
Έρωτας της ομορφιάς,
αγνότητα και πάθος.
Ο μόνος τρόπος να σώσεις τον εαυτό σου
είναι να μάχεσαι να σώσεις τους άλλους.
Πρωταγωνιστής αντί θεατής.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
Ο θάνατος σημαίνει,
να ζεις πιο έντονα,
με μεγαλύτερη χαρά
από ποτέ.
*
Στη ζωή μπορεί
να’ σαι ένα πράγμα,
αλλά συγχρόνως
να είσαι και κάτι άλλο.
*
Ο θάνατος είναι
το κλειδί της ευτυχίας,
ο αληθινός κι’ απόλυτος
σκοπός της ζωής.
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ
Ακροπατώντας στην άκρη του χρόνου,
ο ήλιος βασιλεύει πίσω απ’ τον Άθω,
στο Ενετικό κάστρο με τα πλατόνια.
*
Τα νερά της πηγής κάτω απ’ το γέρο-πλάτανο,
αναβλύζουν καθάρια κρυστάλλινα απ’ τη γη,
βλαστάρια κι’ ανθοί πάνω στα δένδρα.
*
Τα κύματα χορεύουν στη φουρτουνιασμένη θάλασσα,
αφρισμένοι θαλασσόβραχοι και θαλασσοσπηλιές,
λυσσομανάει ο αγέρας «ανεμόεσσα Λήμνος»,
«απασεων γαιάων φιλτάτη» , «αμιχθαλόεσσα»
*
Εραστές του ατελεύτητου χρόνου,
χρυσαφένιες ακρογιαλιές, σεληνόφωτες νύχτες,
πανσέληνος στις ανταύγειες του φεγγαριού,
ταξίδι σ’ άγνωστες θάλασσες.
*
Αγέρι θαλασσινό δροσίζει αμέτρητα λευκά κοχύλια,
τοπία της Λήμνου ερωτικά, μυστηριακά, μεταφυσικά,
στεφανωμένα απ’ τον αστερόεντα ουρανό,
η αγάπη είναι ζωή κι’ η ζωή πιο δυνατή απ’ το θάνατο.
ΜΝΗΜΕΣ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΕΣ
Ραγισματιές του χρόνου σ’ ένα παρελθόν με σκόρπιες μνήμες,
αφουγκράσματα σιωπής, ο ήχος της σιωπής,
η αρμύρα της θάλασσας στις σπηλιές και στους βράχους,
οι σμιλεμένες απ’ το χρόνο πέτρες, που μιλάνε στο σύμπαν,
οι πασχαλιές της Άνοιξης, η ελπίδα της Ανάστασης,
οι πέρδικες, οι μελισσουργοί, τα σμήνη των πουλιών στη Χορταρολίμνη,
τα κρινάκια στις αμμοθίνες, τ’ αγριολούλουδα κι’ οι παπαρούνες,
όλα τα χρώματα της φύσης στήσαν βακχικό χορό στο ιερό των Καβείρων,
πάνω απ’ τη σπηλιά του Φιλοκτήτη, κατέναντι της Ηφαιστείας,
στο νησί της Υψιπύλης και του Ιάσωνα, την ανεμόεσσα Λήμνο,
τα στάχυα που σιγοτραγουδάνε, ο άνεμος που λυσσομανάει,
το ποτάμι που κυλάει, η ζωή που τρέχει και δε σταματάει,
παρά μόνο μια στιγμή, για να μας αφήσει στην ανυπαρξία
και να συνεχίσει το αιώνιο ταξίδι της.
ΛΑΜΠΙΡΙ
Κολπίσκος παραδομένος στη μεταρσίωση,
μεθυσμένος απ’ την ίδια την τελειότητά του
Ασημένια λιόδεντρα, τρυφερά αγριολούλουδα
μια συνωμοσία φωτός, αέρα θάλασσας, πεύκου
Βράχοι αντανακλούν εκτυφλωτικό φως
μέχρι τρεις οργιές βάθος στη θάλασσα
Βλέπεις καθαρά ένα άλλο κόσμο ενάλιο,
τις απαρχές της ζωής, του είναι, της ύπαρξης.
ΑΝΕΜΟΕΣΣΑ
Σμαραγδένιο νησί,
χορεύει στα κύματα του Αιγαίου,
στα γυμνά τοπία του σεληνόφωτος,
στην αλισάχνη των θαλασσόβραχων.
*
Χιλιάδες χρόνια φεγγοβολά
η φωτιά του Ηφαίστου,
καταυγάζει το σύμπαν,
περιδιαβαίνει τους μύθους.
*
«Ανεμόεσσα κι’ αμιχθαλόεσσα»
σε ύμνησε ο Όμηρος,
«απασέων γαιάων φιλτάτη»
παντοτινό σύμβολο ομορφιάς.
ΓΕΩΛΟΓΙΚΟΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
Πέτρες σμιλεμένες απ’ την αρμύρα και το βουητό της θάλασσας.
Σχέδια και σχήματα μοναδικά∙ πίνακες ζωγραφικής με τα ωραιότερα χρώματα.
Επάλληλοι κύκλοι, γωνίες, μορφές. Πέτρες, σφουγγάρια, μνήμες χιλιετιών.
Πολιτισμοί προϊστορικοί. Πέτρες ηφαιστιογενείς.
Μαύρες, κόκκινες, κίτρινες, άσπρες και ροζ.
Βράχοι θεόρατοι, θαλασσοσπηλιές και καμάρες.
Φαντάζουν γίγαντες μιας άλλης εποχής.
Φώκιες στις σπηλιές και θαλασσοπούλια στις σχισμάδες των βράχων.
Περιηγητές, γεωλόγοι σεργιανούν και θαυμάζουν το μεγαλείο της φύσης,
που ο ανθρώπινος νους κι’ η σκέψη αδυνατεί να συλλάβει.
Τα μάτια ευφραίνονται κι’ η ψυχή αγαλλιάζει:
«Αδύνατα τοις ανθρώποις τα έργα της φύσης»
Άλλοι τ’ αποδίδουν, όπως όλα, στο θεό:
«Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα σου».
ΥΨΙΠΥΛΗ
Κόρη του Θόαντα και της Μύρινας, εγγονή του θεού Διονύσου
Ο Ορφέας με τη λύρα του τραγούδησε την αγάπη της για τον Ιάσωνα
Λήμνιες φόνισσες, μαινάδες, άκαρδες Βακχίδες∙
γκρέμισαν τους άνδρες τους απ’ την Πέτασο.
Τριάντα τρεις αιώνες πριν ο Άθως, το ιερό της Αρτέμιδος,
βλέπουν τον ήλιο να βασιλεύει∙ και τα αίματα να βάφουν κόκκινο τον ορίζοντα
«Λήμνια», η τραγωδία του Σοφοκλή. Μύθος η ζωή.
*
Η μοίρα του αίματος σ’ έκανε σκλάβα εσένα,
που σ’ ονομάτισαν σεληνιακή θεά κι’ όχι άδικα.
Η ομίχλη του χρόνου δεν σ’ έσβησε απ’ τη μνήμη.
Η παλίρροια του χρόνου σ’ άφησε ανέπαφη κι’ αμόλυντη.
Σε ύμνησε ο Αισχύλος κι’ ο Ευρυπίδης εσένα και το δράμα σου.
Η μοίρα του κακού σε μέθυσε και σε οδήγησε σκλάβα στη Νεμέα.
Ο άνθρωπος έναντι του άρρητου, του ανεξήγητου, του αγνώστου.
Μύθος η ζωή.
*
Η Πολυξώ, η τροφός σου, υπέδειξε τους Αργοναύτες με την Αργώ,
για να δεχθούν στη κλίνη τους οι γυναίκες της Λήμνου.
Με το Λημνιώτικο κρασί μεθύσαν Τρώες κι’ Αχαιοί.
Υψιπύλη, Αριάδνη, Πασιφάη (η πασιφαίνουσα Σελήνη)
Ηρακλής, Ιάσωνας, Διόσκουροι, Ορφέας μυήθηκαν στα Καβείρια μυστήρια
και τα ερωτικά όργια (Οργειανές) πάνω απ’ τη σπηλιά του Φιλοκτήτη.
Δωδεκάθεο, Αργοναυτική εκστρατεία, Τρωικός πόλεμος. Μύθος η ζωή.
*
Τα ίχνη του αίματος. Παιχνίδι των θεών. Η στάχτη του χρόνου. Αρχέγονοι μύθοι.
Άγριες Αμαζόνες μεσ’ τη πανσέληνο τροχίζουν τα σπαθιά τους.
Η πανσέληνος του αίματος πλησιάζει∙ μενεξεδιές ανταύγειες στο τελετουργικό του αίματος.
Το φως της σελήνης. Οι πατημασιές του χρόνου. Στέκομαι στην άκρη του χρόνου και κοιτάζω.
Φεγγοβολούν τα πήλινα λυχνάρια, έρχεται η Αχερουσία, άρχισε να κυλάει το αίμα ποτάμι.
Πικράθηκαν και τα νερά απ’ το πένθος μέχρι να’ ρθει ο καθαρμός∙ Πέτρινη σιωπή∙
Θρήνος και σπαραγμός ως τα πέρατα του κόσμου. Σιωπή και πένθος. Μύθος η ζωή.
ΤΟ ΡΕΜΕΤΖΟ
Άνθρωπος και βάρκα
αναζητούν απάγκειο
κι’ αραξοβόλι.
Μακρυά από θάλασσες
Φουρτουνιασμένες,
αναζητούν την αρμονία
Προσπερνούν τα μικρά
κι’ ασήμαντα,
σηματοδοτούν τα μεγάλα
και σπουδαία,
τον έρωτα και τη ζωή,
το νερό και το φως,
τη δημιουργία
μιας αληθινής ζήσης
COLUMBIA
Εμπρός της γης οι κολασμένοι,
εμπρός, εμπρός,
Μωχάμεντ, Αχμέτ, Αλί,
απ’ την Αλγερία, το Σουδάν, την Ερυθραία,
μόνοι μέσα στους μόνους.
Φτώχεια ατελείωτη, ζωή που δεν περνάει
στα ερείπια της Columbia,
ακροβατείτε στο μέλλον,
ανάμεσα σε μισογκρεμισμένους τοίχους,
χαρτόκουτα, μαγκάλια κι’ απλωμένα ρούχα.
Κατέναντι ο καταυλισμός των Κούρδων
των Ιρακινών, των Πακιστανών
των κολασμένων κι’ εξαθλιωμένων
που σώθηκαν απ’ την τελευταία «σκούπα».
Ατενίζουν το μέλλον
τρώγοντας τις σάρκες τους,
τα καμένα κουφάρια τους,
που τυλίχθηκαν στις φλόγες,
στο γυμνό τοπίο.
ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ
Τι γυρεύουν στη θάλασσα,
Σύριοι κι’ Αφγανοί πρόσφυγες,
μανάδες με τα μικρά αγκαλιά,
πατεράδες με άδειο βλέμμα;
*
Φύλακες ανθρωπιστές
τους στέλνουν στο βυθό,
τιμωρώντας την ελπίδα
μιας καλύτερης ζήσης.
*
Δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Δεν υπάρχει πολιτισμός.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Τετέλεσται, τετέλεσται.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Νιώθω το αίμα της μάνας μου να κυλάει στις φλέβες∙
μια αγία γυναίκα με μια δύναμη αγάπης απέραντη
Μεγάλη σιωπή φτιαγμένη απ’ το χρόνο,
την πένα πάνω στο χαρτί και τον αγέρα.
Διαβατάρικα πουλιά στο χορό της μνήμης.
Βλέπω κυκλάμινα, αγριολούλουδα, πευκοβελόνες,
κρίνα απ’ την άμμο κι’ απ’ τη θάλασσα ανεμώνες,
ρόδα άλικα του ανέμου και της μοίρας
παρέσυραν και σημάδεψαν τη ζωή μου.
Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ
Στον παππού μου
Κωνσταντινουπολίτης κληρικός
καλλιγράφος ονομαστός
έλαμψε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή
ερωτεύθηκε τη ζωή
Μεγάλο προϊστορικό νησί
του’ κλεψε το νού, τη ψυχή
αγάπησε τη Λήμνο-Λευκή
έκανε οικογένεια ξακουστή.
Οι ιστορίες του, ο τρόπος ζωής
η αγάπη του για τον άνθρωπο, το κρασί
τον έκαναν θρύλο σ’ ολόκληρο το νησί
Άνθρωπος σ’ όλα του βράδυ-πρωί
Χάθηκεν άδικα μιαν χαραυγή
Έμεινε η μνήμη του στους κατοπινούς,
η λεβεντιά, το χαμόγελο στους γνωστούς
Το Θάννος, η Κακαβιώτισσα θρηνούν
Το θρύλο του νησιού.
ΨΗΛΟΡΕΙΤΗΣ
Στον Μίκη
Πρώτος έσυρες το χορό
σε δίσεχτους χρόνους,
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία»
το μότο της ζήσης σου.
*
Ποτέ σου δεν φοβήθηκες
τύραννο, μήτε εχθρό,
πρώτος στη μάχη, στο δίκαιο
στον αγώνα, ορθός.
*
Φαντάζεις κάστρο άπαρτο
ψηλά στα κορφοβούνια,
ατενίζεις το πέλαγο,
εσύ ο Ψηλορείτης.
ΣΤΑΥΡΑΔΕΡΦΟΣ
Στον Νίκο
Σταυραδερφός Αληθινός
Θαλασσαϊτός κι’ Άνεμος
Ήλιος και Φεγγάρι
Πούλια κι’ Αυγερινός
Άξιζε να γεννηθώ
Για να σε γνωρίσω
Το’ γραψε ο Αριστοτέλης:
«Φιλία έστι μια ψυχή
εν δυσί σώμασι ενοικουμένη»
ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ
Στους Βαγγέλη-Βακούλα
Μαύρο σύννεφο,
τύλιξε τη ζωή,
σφράγισε τη μοίρα,
ανέτρεψε το σύμπαν.
*
Μνήμη δυνάστης
πετρώνει τη σκέψη,
σιγοκαίει τα σπλάχνα
ξεριζώνει την καρδιά.
*
Μεγάλη Παρασκευή,
αποφράδα μέρα,
σκόρπισες το θάνατο,
μοίρασες οδύνη και θλίψη.
Αποσπάσματα από την ποιητική συλλογή του Κυριάκου Ξενάκη, Τοπία της Ψυχής 2008-2014.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου