Τι είναι αυτό που κάνει ένα αγόρι ή ένα κορίτσι δεκαέξι χρόνων να αφήνει το ωραίο Παρίσι ή Λονδίνο, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει να σκοτωθεί στη Συρία ή στο Ιράκ, χώρες που δεν ξέρει και των οποίων αγνοεί τη γλώσσα;
Από τις μαρτυρίες που έχουμε, εκπαιδεύονται σκληρά και μαθαίνουν να μη φοβούνται τον θάνατο. Και στην καλύτερη περίπτωση, να τον επιθυμούν, σαν να ήταν αθάνατοι. Είναι αλήθεια πως τους τελευταίους δύο αιώνες είχαμε πάντοτε εθελοντές από άλλες χώρες που έβρισκαν δίκαιο τον αγώνα κάποιου άλλου λαού και πήγαιναν να πολεμήσουν μαζί του. Τα παραδείγματα, πολλά. Ας σταθούμε σε μερικά που είναι εντυπωσιακά.
Στον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870, πήγαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Γάλλων χίλιοι πεντακόσιοι Ελληνες «Γαριβαλδικοί». Να μη μιλήσουμε για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, που είναι γνωστές σε όλους μας, και ας σταθούμε στους είκοσι πέντε χιλιάδες στρατιώτες του ναζιστικού στρατού, που αυτομόλησαν και πολέμησαν μαζί με τους αντάρτες. Στην Ελλάδα υπολογίζονται γύρω στους πεντακόσιους και τους έχουμε ξεχάσει.
Οταν λέμε ωραίο Παρίσι και ωραίο Λονδίνο, αφορά εμάς τους τουρίστες, που πηγαίνουμε με οργανωμένα ταξίδια σε ένα καλό ξενοδοχείο και μας περιφέρουν στο φωτεινό κέντρο με τα πολυτελή μαγαζιά. Στα προάστια δεν μας πάνε ποτέ για να δούμε τα φοβερά γκέτο όπου εγκιβωτίζονται εκατομμύρια ψυχές, δύο και τρεις γενιές, σε τσιμεντένια κουτιά. Κατά κανόνα, μετανάστες από τις πρώην αποικίες τους.
Εκεί ο καθένας είναι στην τύχη του. Ιθαγενής στη χώρα του, γκετοποιημένος στη νέα του πατρίδα. Φως από πουθενά. Και η ελπίδα στο σκοτάδι. Και εδώ έρχεται το Ισλάμ, ως φώτιση και ως κοινωνική αλλαγή για έναν κόσμο δίκαιο και ειρηνικό. Οι ερμηνείες του Κορανίου είναι πολλές. Μία από αυτές είναι του Χαλιφάτου, που επιδιώκει να γίνει παγκόσμιο, άσχετα αν αυτό σημαίνει διαρκή εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μουσουλμάνων.
Αν μετρούσαμε τα θύματα των μουσουλμάνων από μουσουλμάνους, τότε τα θύματα από χριστιανούς θα ήταν λεπτομέρεια, όσο και αν είναι αποτρόπαιη. Τα θύματα είναι πάντα θύματα, όποιος κι αν είναι ο αριθμός τους. Και τα θρηνούμε το ίδιο.
Το Χαλιφάτο είναι το παιδί που γεννήθηκε από τον πατέρα Μπους με την επέμβαση στο Ιράκ το 2001. Το δόγμα του για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας ήταν ό,τι χρειαζόταν για την ανάπτυξη του ISIS.
Kαι στην ίδια λογική μπήκαν και όλες οι δυνάμεις που πολεμούν το Χαλιφάτο με βομβαρδισμούς. Γαλλία, ΗΠΑ, Ιορδανία, Ρωσία, Συρία και σύντομα η Αγγλία, με τις αεροπορικές επιδρομές τους, χτυπούν έναν στρατό που είναι αόρατος. Βρίσκονται ανάμεσα στον πληθυσμό, κοιμούνται στα ίδια σπίτια και αποφεύγουν να γίνονται στόχος.
Και αυτό σημαίνει: Στη Μοσούλη υπάρχουν δεκαπέντε χιλιάδες μαχητές του ISIS που έχουν χωθεί σε διάφορα ερείπια και σπίτια. Για να τους χτυπήσεις, πρέπει να ισοπεδώσεις μια πόλη που έχει ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους. Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας γίνεται πόλεμος εναντίον των αμάχων και δεν μπορεί πια κανείς να απορεί γιατί υπάρχει αυτό το προσφυγικό ρεύμα, το μεγαλύτερο που έχουμε δει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στην Ευρώπη και αντιμετωπίζουν έναν δεύτερο πόλεμο. Δεν τους θέλει κανένας. Η πρώτη πτώση του «Σιδηρού Παραπετάσματος» έγινε στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας. Και χαιρετίστηκε από την ανθρωπότητα. Τώρα η Ουγγαρία χτίζει λεπιδοφόρα τείχη για να αποτρέψει τους πρόσφυγες. Και η Δανία θα παίρνει όσες οικονομίες ή τιμαλφή έχουν επάνω τους οι μετανάστες.
Να θυμηθούμε λίγο τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας όταν έρχονταν πρόσφυγες με τις χρυσές αλυσίδες ραμμένες στη φόδρα τους. Τον κόπο δηλαδή μιας ζωής και το μόνο αποκούμπι σε μια νέα χώρα, ασχέτως αν ήταν η πατρίδα τους. Οι Μικρασιάτες έχουν να μας πουν πολλά γι’ αυτά. Αλλά μήπως οι Σουλιώτες ή οι Μεσολογγίτες πρόσφυγες στα Επτάνησα είχαν καλύτερη μοίρα;
Και μπορεί ο Σολωμός να έγραφε τους «Ελεύθερους πολιορκημένους», αλλά αυτοί στη Ζάκυνθο δεν είχαν μοίρα.
Τώρα τι με έπιασε να λέω όλα αυτά τα δυσάρεστα πράγματα;
Είναι για σας, αδέλφια μου στην Ειδομένη, στη Χίο ή στη Μυτιλήνη και την Κω, στις πλατείες ή στα πάρκα, που με κάνετε να νιώθω πως κι εγώ είμαι άνθρωπος σε έναν κόσμο που είναι απάνθρωπος.
Του Περικλή Κοροβέση
Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου