Μια επίθεση στην ανθρωπότητα, στον ιδεαλισμό και τη Δημοκρατία

Η απόσταση από τον πολιτισμό ως τη βαρβαρότητα είναι πολύ πιο μικρή απ’ ότι θα θέλαμε να φανταστούμε. 

Κάθε βίαιο έγκλημα υποβαθμίζει το ιδανικό μιας ευνομούμενης κοινωνίας, αλλά όταν ένα έγκλημα διαπράττεται εναντίον ανθρώπων που έχουν ειρηνικά επιλεγεί για να συνθέσουν τους κανόνες αυτής της κοινωνίας, τότε η προσβολή είναι ακόμη βαρύτερη. Η δολοφονία της Τζο Κοξ, η οποία μαχαιρώθηκε και πυροβολήθηκε επανειλημμένα στο δρόμο, είναι, σε πρώτη φάση, μια εξαιρετικά ειδεχθής αχρειότητα. Ήταν η μητέρα δύο πολύ μικρών παιδιών, που θα πρέπει τώρα να μεγαλώσουν χωρίς αυτήν. Είναι, επίσης, ωστόσο, με μια πολύ πραγματική έννοια, μια επίθεση στη δημοκρατία.

Η βία κατά των βουλευτών στη Βρετανία είναι ευτυχώς σπάνια. Μόνο τρεις έχουν σκοτωθεί στην πρόσφατη ιστορία: Οι Έιρι Νιβ, Τόνι Μπέρι και Ιαν Γκόου, όλοι από τα χέρια ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων. Δύο άλλοι, οι Νάιτζελ Τζόουνς και Στίβεν Τιμς, έχουν τραυματιστεί σοβαρά, ο τελευταίος από μια γυναίκα που ανέφερε ότι εμπνεύστηκε από την Τζιχάντ και οργίστηκε για τον πόλεμο στο Ιράκ. Όποια και αν είναι η αιτία, μια επίθεση σε ένα βουλευτή είναι πάντα μια επίθεση στο κοινοβούλιο, κάτι το οποίο ήταν σαφές σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε κάθε προηγούμενη.

Αυτή τη φορά ήταν η βουλευτής, την οποία οι πολίτες του Batley και Spen είχαν εμπιστευτεί να τους εκπροσωπήσει, έχοντας μόλις πράξει το καθήκον της, το οποίο ήταν να επιλύσει τα πρακτικά προβλήματα των ίδιων πολιτών συναντώντας τους στην εκλογική της περιφέρεια. To ότι κάποιος έκανε διάκριση εναντίον της, τη δεδομένη χρονική στιγμή και σε αυτό το μέρος, είναι σα να στρέφει το όπλο ενάντια σε κάθε αξία για τις οποίες οι έντιμοι Βρετανοί είναι δικαιολογημένα περήφανοι.

Η Τζο Κοξ, ωστόσο, δεν ήταν μια οποιαδήποτε βουλευτής που κάνει το καθήκον της. Ήταν επίσης μία βουλευτής που καθοδηγούνταν από ιδανικά. Εργαζόταν σε φιλανθρωπική οργάνωση και στην παρθενική ομιλία της στο κοινοβούλιο το περασμένο έτος εξηγούσε εύγλωττα τι σημαίνουν αυτά τα ιδανικά. "Οι κοινότητες μας έχουν ενισχυθεί σημαντικά από τη μετανάστευση", επέμενε, "είτε από Ιρλανδούς Καθολικούς σε όλη την εκλογική περιφέρεια, είτε από μουσουλμάνους από την Γκουτζαράτ της Ινδίας ή από το Πακιστάν και κυρίως απ’ το Κασμίρ. Ενώ υμνούμε την διαφορετικότητά μας, αυτό που με εκπλήσσει ξανά και ξανά ενώ ταξιδεύω στην εκλογική περιφέρεια είναι ότι είμαστε πολύ πιο ενωμένοι και έχουμε πολλά περισσότερα κοινά μεταξύ μας απ’ όσα μας χωρίζουν". 

Τι ευγενέστερο όραμα μπορεί να υπάρξει από αυτό μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι μπορούν να αισθάνονται άνετα παρ’ όλη τη διαφορετικότητά τους; Και τι πιο θεμελιώδες δόγμα ευπρέπειας υπάρχει από το να θέτουμε ως προτεραιότητα όλα όσα μας υψώνουν ως ανθρώπους, σε αντίθεση με ό,τι χωρίζει μια ομάδα από μία άλλη; Αυτά είναι ιδανικά που συχνά δυσφημίζονται όταν περιγράφονται ως πολυπολιτισμικότητα, αλλά είναι πολύτιμα. Είναι τα ιδανικά που οδήγησαν την Κοξ να κάνει την εκστρατεία της ακούραστα για τους κακοποιημένους και εκτοπισθέντες της Συρίας και -η πιο οδυνηρή σκέψη- ιδανικά για τα οποία αυτή μάλλον τώρα έχασε τη ζωή της.

Η αστυνομία ερευνά μαρτυρίες ότι ο δράστης φώναξε "Πρώτα η Μεγάλη Βρετανία" κατά τη διάρκεια της επίθεσης. Αν χρησιμοποιήθηκαν αυτές οι λέξεις, δεν είναι απλώς ένας σοβινιστικός χλευασμός, αλλά και το όνομα ενός ακροδεξιού πολιτικού κόμματος, του οποίου ο υποψήφιος για τη Δημαρχεία γύρισε την πλάτη του από απέχθεια στον Σαντίκ Χαν κατά την καταμέτρηση, εκφράζοντας τη θρησκευτική οργή του για την απόφαση μιας μεγάλης κοσμοπολίτικης πόλης να εκλέξει έναν μουσουλμάνο δήμαρχο. Η ομάδα των τραμπούκων κατήγγειλε τη δολοφονία της Κοξ, όπως όφειλε να κάνει. Αλλά τα οργισμένα "πιστεύω" τους θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμεύσουν για να πείσουν συγκεκριμένα άτομα - ειδικά εκείνους που είναι ήδη κοντά στα άκρα- ότι μερικοί άνθρωποι είναι λιγότερο άνθρωποι και έτσι είναι δίκαιο να δέχονται επίθεση.

Η ρητορική του δυτικού ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας είναι ο καθρέφτης της ιδεολογίας με την οποία το Isis και η Αλ-Κάιντα εξασφαλίζουν τις στρατολογήσεις τους και αυτό που τους πείθει να δένουν τα εκρηκτικά πάνω τους και να πεθαίνουν προκειμένου να σκοτώσουν. Θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα ισχυρή στη Βρετανία, σε μια εποχή που το διχαστικό μίσος τείνει να γίνει η επικρατούσα τάση.

Βρισκόμαστε στη μέση ενός δημοψηφίσματος που κινδυνεύει να γίνει ένα δημοψήφισμα για τη μετανάστευση και τους μετανάστες. Ο τόνος είναι διχαστικός και άσχημος. Ο Νάιτζελ Φάρατζ, την Πέμπτη, παρουσίασε μια απεχθή αφίσα άνευ προηγουμένου. Δείχνει ατελείωτες ουρές από εκτοπισμένους ανθρώπους τη στιγμή της φυγής. Το μήνυμα: "Η ΕΕ μας απογοήτευσε όλους". Ο τίτλος: "Οριακό σημείο".

Η εποχή που φανταζόμασταν ότι οι ευρωφοβικοί μπορούν να βασιστούν στα πραγματικά περιστατικά -όπως είναι η πραγματικότητα ότι για μια προσφυγική κρίση που ξεκίνησε στη Συρία και στη Βόρεια Αφρική δύσκολα μπορεί να κατηγορηθεί η ΕΕ, ή η ενοχλητική λεπτομέρεια ότι οι υποχρεώσεις στο πλαίσιο της συμφωνίας για τους πρόσφυγες δεν εξαρτώνται από την ένταξη στην ΕΕ- έχει περάσει. Θα ήλπιζε πάντως κάποιος, ότι ακόμα και οι έμποροι της πολιτικής που δεν στηρίζεται στην αλήθεια μπορεί και να απέφευγαν τις πολιτικές μετα-ηθικής που έχουν συμμετοχή στη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση της εποχής μας, και καλλιεργούν εχθρότητα προς τα θυματα ως μέσο πίεσης προς τους ψηφοφόρους έτσι ώστε εκείνοι να γυρίσουν την πλάτη τους στον κόσμο.

Ο ιδεαλισμός της Κοξ ήταν η αντίθεση αυτού του τόσο βάναυσου κυνισμού. Τιμήστε τη μνήμη της. Επειδή οι αξίες και η αφοσίωση που ενσάρκωνε είναι το μόνο που έχουμε για να κρατήσουμε τη βαρβαρότητα στο περιθώριο.

 Guardian