Ο εσωτερικός συσχετισμός δεν αποδυναμώνει την τελική απόφαση, που προκύπτει έπειτα από σύγκρουση απόψεων και σκληρή κόντρα όχι μόνο νοοτροπιών αλλά και πολιτικών ή ιδεολογικών αντιλήψεων. Δεν γίνεται βέβαια να πιστέψουμε ότι τα μέλη του ΣτΕ, του Αρείου Πάγου ή κάποιου ειρηνοδικείου είναι κομμάτια του ουρανού που έπεσαν ξαφνικά στη γη, δίχως γνώση της πεζής πραγματικότητας.
Στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών η κυβέρνηση κατάφερε να ηττηθεί όπως θα το κατάφερνε να χάσει μια ομάδα που παίζει στην έδρα της, έχει τους θεατές με το μέρος της (εν προκειμένω τους πολίτες, απαυδισμένους με την πολυετή ασυδοσία) και τους διαιτητές μάλλον ευνοϊκούς. Οπου διαιτητές όσοι δικαστές είχαν στηλιτεύσει με αλλεπάλληλες αποφάσεις τη διαιώνιση ενός καθεστώτος ημιανομίας και υπερδιαπλοκής, όπως το 2010, όταν το ΣτΕ έκρινε πως η κατάσταση στον τηλεχώρο «αντιβαίνει προς τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή του κράτους δικαίου».
Ηττήθηκε επειδή εμπιστεύτηκε τον δαίμονα της αλαζονείας (το παρανόμι της είναι πολιτική βούληση) και της προχειρότητας (ακόμα δεν είναι τίποτε σαφές για τα θεματικά και περιφερειακά κανάλια). Τον δαίμονα ενός ετσιθελισμού που διάλεξε ν’ ακουμπήσει στην ήδη σπασμένη βακτηρία κάποιου φλωρεντινού ινστιτούτου (οι τέσσερις άδειες...).
Οι κυβερνητικές επιλογές έδωσαν το δικαίωμα να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της πολυφωνίας όχι μόνο πρώην υπουργοί σαν τον κ. Κεδίκογλου, που απλώς ανέγνωσε μηχανικά το «ΕΡΤ Στοπ» που του δόθηκε έτοιμο, αλλά και πολιτικοί και δημοσιολογούντες που ουδόλως ενοχλήθηκαν από τον ενταφιασμό της ΕΡΤ.
Πριν προσλάβει πάντως και δικονομικό χαρακτήρα, η ήττα της κυβέρνησης υπήρξε πολιτική και κοινωνική. Πολύ λίγους έπεισε για τη δυνατότητα ή την αναγκαιότητα ύπαρξης μόνο τεσσάρων διαύλων. Πολύ λίγους έπεισε ότι αδιαφορεί για τη δημιουργία κάποιας «νέας διαπλοκής». Το γεγονός ότι οι πολιτικοί της αντίπαλοι έφτασαν άθελά τους να παραδέχονται την ύπαρξη της «παλιάς διαπλοκής», στην οποία συμμετείχαν πρωταγωνιστικά, δεν ισοφαρίζει την ήττα της. Η ήττα αυτή, ωστόσο, δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε νίκη της Ν.Δ. Τώρα θ’ ακούσουμε εντονότερα το «παραιτηθείτε! εκλογές!», που άλλωστε συνοψίζει την όλη στρατηγική της Ν.Δ.
Οσο θα εξαπολύονται, πάντως, όλα αυτά τα χαιρέκακα και απαιτητικά, ας εξοικονομηθούν πέντε λεπτά σιωπηρού αναστοχασμού. Ισως τότε κατανοήσουν όλες οι δυνάμεις πως η ήττα είναι συνολικά του πολιτικού συστήματος. Το οποίο επί 27 χρόνια, και έπειτα από 17 νόμους, αδυνατεί να πείσει τους πολίτες πως όσα προβλέπονται περί ισονομίας και ισοπολιτείας δεν είναι λόγια του αέρα. Περίπου εκείνου του αέρα που απέφερε δάνεια επί δανείων σε κόμματα και συγκροτήματα.
Του Παντελή Μπουκάλα
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου