Το χρονικό του Χόκινγκ

Α​​πέραντη η ήπειρος της Κοσμολογίας και μολαταύτα δεν μας περιέχει όλους. Τη λαμπρή σκέψη του Στίβεν Χόκινγκ, οι αδαείς μπορούσαμε να την παρακολουθούμε μόνο διαμεσολαβημένη από τον ανυπόκριτο θαυμασμό των συναδέλφων του. 

Δίχως τον εξοπλισμό της ειδικής γνώσης, τον θαυμάζαμε για το σπάνιο κουράγιο του, χάρη στο οποίο έκλεψε πάνω από μισόν αιώνα από το ιατρικώς προαναγγελθέν τέλος του, για να το επιστρέψει στην ανθρωπότητα υπό μορφή σοφίας και απαντοχής. Αλλά και υπό μορφή λυτρωτικού χιούμορ, όπως ιστορούν όσοι τον γνώρισαν. Αν δεν είχε χιούμορ άλλωστε, δεν θα τον απαθανάτιζαν με σεβασμό οι «Σίμπσονς»: από τον φαγά Χόμερ, από ποιον άλλον, έκλεψε ο Χόκινγκ την ιδέα πως το σύμπαν έχει τη μορφή ντόνατς, υποθέτω εσαεί διαστελλόμενου, ώστε να ικανοποιείται τουλάχιστον μερικώς ο ακόρεστα καταβροχθιστικός Ομηρος.

Πριν γίνει πολίτης του σύμπαντος, ο Χόκινγκ υπήρξε πολίτης του κόσμου. Πάντα ενήμερος. Και πάντα με την όρεξη της παρέμβασης, που δεν του την υπεξαίρεσε η καθήλωση στην οποία τον υποχρέωσε η σπάνια νόσος του. Από τα φοιτητικά του χρόνια, ήδη με τις πατερίτσες του, οπότε και μετείχε στις διαδηλώσεις κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, και έως την εναντίωσή σου στη συμπεριφορά του ισραηλινού κράτους εις βάρος των Παλαιστινίων, με τους αποκλεισμούς και τα τείχη του, ο τρανός κοσμολόγος έδειχνε ότι ο κόσμος που προπάντων τον ενδιέφερε ήταν ο παρών, ο γήινος.

Γι’ αυτό και ο λόγος του ενοχλούσε. Ιδιαίτερα όταν επέμενε ότι η απληστία των ολίγων τρώει όσα ψωμιά του πλανήτη μας έχουν απομείνει και στραγγίζει με ανέμελη βλακεία τις φυσικές πηγές του. Και προέτρεπε να σκεφτούμε και να οργανώσουμε μια ώρα αρχύτερα τα διαστημικά ταξίδια. Αν και γνώριζε ότι, και αυτά, τους λίγους θα αφορούν και πάλι.

Ενοχλητικά όμως ήταν και όσα έλεγε για το σύμπαν. Και πρώτα πρώτα ότι η δημιουργία του δεν προϋποθέτει την ύπαρξη Θεού, ακόμα κι αν η πίστη των ανθρώπων ή των θρησκειών τη θεωρεί δεδομένη. Είχε ενοχληθεί σφόδρα προ ετών ένας από τους κατά τίτλον αγίους της Εκκλησίας μας. Και είχε μιλήσει, σίγουρα δίχως χαιρεκακία, για τη «συμπλεγματικότητα του απολύτως καθηλωμένου παραπληγικού Βρετανού επιστήμονος». Εν τη μεγαλοσύνη του, του είχε αναγνωρίσει «το ελαφρυντικόν της συγχύσεως του νοός του, από την αφόρητον σωματικήν δυστυχίαν του».

Αν ο Θεός πάντως ήθελε μια στο τόσο να θεολογεί, ανθρώπους σαν τον Χόκινγκ ή τον Αϊνστάιν θα διάλεγε. Οχι τιτλούχους εκπροσώπους του.

Του Παντελή Μπουκάλα

Καθημερινή