Μια αυγουστιάτικη μαχαιριά στο σώμα της Δημοκρατίας από το καθεστώς Μητσοτάκη

Πώς το σύστημα του Μαξίμου ξέπλυνε τα πρωθυπουργικά ίχνη από ένα, ακόμα, κυβερνητικό έγκλημα.  

«Οι πολιτικοί δεν σταμάτησαν ποτέ να κλέβουν, αλλά έχουν σταματήσει να αισθάνονται ντροπή όταν το πράττουν. Τώρα ζητούν με πείσμα το δικαίωμα να κάνουν φανερά ό,τι έκαναν τότε με μυστικότητα», δήλωνε προ δεκαπενταετίας ένας εκ των αδιάφθορων εισαγγελέων της περίφημης ιταλικής έρευνας κατά της πολιτικής διαφθοράς, που έμεινε στην ιστορία ως “Επιχείρηση Καθαρά Χέρια”. 

Σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι τα κατάφεραν: «κατέκτησαν το… δικαίωμα να κλέβουν (σ. σ.: παρακαλώ αυτό το «κλέβουν» να διαβαστεί διασταλτικά και σε όλες τις αποχρώσεις του) και με τη συγκαλυπτική συνδρομή της τρίτης εξουσίας ενίοτε. Της δε τέταρτης, ανυπερθέτως… Αυτές οι σκέψεις πέρασαν αβίαστα απ’ το θολωμένο μου μυαλό εκείνο το καυτό αυγουστιάτικο μεσημέρι, την ώρα που διάβαζα το πόρισμα – μαχαιριά του Αρείου Πάγου στο σώμα της Δημοκρατίας: το «πόρισμα» που έβγαζε λάδι τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους λακέδες του στο Μέγαρο Μαξίμου (τον τότε διοικητή της ΕΥΠ, Παναγιώτη Κοντολέων, τον γενικό διευθυντή του γραφείου του πρωθυπουργού, Γρηγόρη Δημητριάδη, αλλά και την τότε εισαγγελέα αρμόδια για θέματα ΕΥΠ, Βασιλική Βλάχου, που είχε προσυπογράψει και ασκήσει τον έλεγχο νομιμότητας για χιλιάδες παρακολουθήσεις) για το σούπερ – σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών με χρήση του παράνομου λογισμικού «Predator», αν… θυμάστε. 

«Μαχαιριά στο σώμα της Δημοκρατίας»!.. Μια αυγουστιάτικη βαθιά, αναίμακτη μαχαιριά, («αναίμακτη» υπό την έννοια της απουσίας σοβαρών αντιδράσεων στο συγκεκριμένο καθεστωτικό έγκλημα, εννοώ), η τρίτη επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη μετά τις δυό προηγούμενες: την… αναίμακτη, επίσης, της NOVARTIS και την ματωμένη των Τεμπών, ανοιχτή πληγή που αιμορραγεί και αιμορραγεί.

Αλλά για ποιά Δημοκρατία μιλάμε; Επί κυβερνήσεων Μητσοτάκη η Δημοκρατία συντρίβεται καθημερινά – το κράτος Δικαίου φυτοζωεί σε κωματώδη κατάσταση. Κι εκείνος, ο πρωθυπουργός της χώρας υποτίθεται, επωφελούμενος από την αυγουστιάτικη πολιτική και λαϊκή θολούρα πήρε το μαχαίρι και ξαναχτύπησε: Στο αρχείο οι υποκλοπές, νόμιμες οι παρακολουθήσεις, αθώα η κυβέρνηση Μητσοτάκη!.. 

«Για τον Ουμπέρτο Έκο, Αύγουστος ήταν ο μήνας που δεν υπάρχουν ειδήσεις. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, Αύγουστος είναι ο μήνας που ξεπλένει τα ίχνη του καθεστώτος του. Τώρα που λείπουν οι πολίτες, χορεύουν τα τρωκτικά», σχολίασε δηκτικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, αλλά σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου: οι άλλοι, Τύπος, ηλεκτρονικά Μέσα, αριστερά και δεξιά τρολ, έπιασαν δουλειά με την… παράνομη γούρνα του «Αμερικάνου» στις Σπέτσες. Την έφτιαξαν πισίνα και έκαναν παιγνίδι, τσαλαβουτώντας γύρω της κι εντός της ως τον Δεκαπενταύγουστο! 

Εκείνη την ημέρα, το ομολογώ, ταυτίστηκα με το διαδικτυακό ξέσπασμα της Έλενας Ακρίτα: «Τους παραδέχομαι. Είναι η χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση και μετά. Κι αντί να μιλάμε για ακρίβεια, συγκάλυψη σκανδάλων, 500.000.000 χρέος, παιδόφιλους, σπίτια Βολταίρου, 39 ακίνητα χωρίς Πόθεν, πάτσηδες, απευθείας αναθέσεις, μίζες, ισοπέδωση της Υγείας, επιτάξεις γιατρών, αδιόριστους εκπαιδευτικούς, Πύλο και λιμενικό, Τέμπη, Καραιβάζ, κουκούλωμα υποκλοπών, ψεύδη, κομπίνες, αθλιότητα, φτώχεια, πείνα, σκοτάδι, απελπισία… Αντί να μιλάμε για αυτά που πρέπει, οι επικοινωνιολόγοι τους μάς έβαλαν στο τριπάκι να απαντάμε αν είναι πισίνα, γούρνα, μεγάλη σκάφη, δεξαμενή ή λεκάνη για πλύσιμο. Κι εμείς τσιμπήσαμε. Και τόσες μέρες απαντάμε απολογούμενοι. Τόσες μέρες, αντί να εστιάσουμε στα αίσχη τους, παίζουμε το παιχνίδι τους. Σε λίγο θα τους ζητήσουμε και συγγνώμη»… 

Τι άλλο να πει κανείς; “Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα”, έλεγε ο Τζορτζ Όργουελ, χωρίς βέβαια να έχει… υπόψιν του τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Του οποίου, ωστόσο, το πολιτικό προφίλ δεν απέχει και πολύ απ’ αυτό των συντηρητικών Βρετανών πρωθυπουργών του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνα, προδιδόμενο από εκείνη την -αγγλοσαξονικού τύπου- βαθιά επιθυμία συγκάλυψης των πομπών του, όπως και της πραγματικής του πολιτικής ταυτότητας. 

Ή της ανυπαρξίας της: τη μια ακροδεξιός, την άλλη κεντροδεξιός, την τρίτη ανέμελος φιλελές: πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε… Μωυσής κι Ιούδας. Λοιπόν που λέτε, μ’ αυτόν τον τύπο που μπλέξαμε, πάθαμε μαφιόζικο καπιταλισμό made in USA. Κάτι σαν déjà vu μ’ αυτό που συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ, όπως το περιέγραφε (1951) ο Αμερικανός κοινωνιολόγος, καθηγητής του Κολούμπια κι αυτός (!) και συγγραφέας του «Μιντλ-Τάουν», Ρόμπερτ Σ. Λυντ: «Σήμερα οι ελέφαντες (σ.σ: εννοεί τους ολιγάρχες της εποχής), ημιεξημερωμένοι και απατεώνες, έχουν αναπτυχθεί και… ευημερούν πολυτελώς μέσα στα πράσινα βοσκοτόπια ισχύος που άφησε ελεύθερα η δημοκρατία».

Συμφωνώ και επαυξάνω, επαναλαμβάνοντας τον αφορισμό του Όργουελ: Διεφθαρμένος πρωθυπουργός – διεφθαρμένη χώρα. Με την υποσημείωση ότι ο Βρετανός συγγραφέας συμπλήρωνε πάντα τον συγκεκριμένο αφορισμό με έναν άλλο: οι λαοί που εκλέγουν διεφθαρμένους πολιτικούς, κλέφτες, απατεώνες και προδότες δεν είναι θύματα, αλλά συνένοχοι.

Του Νίκου Τσαγκρή

Ανοιχτό Παράθυρο