Στις περισσότερες των περιπτώσεων μικρός αριθμός μαθητών επιλέγει να κλείσει το σχολείο ετσιθελικά χωρίς καμιά νομιμοποίηση. Οι μαθητές πηγαίνοντας ένα πρωϊ στο σχολείο, το βλέπουν κλειστό. Πολλοί χαίρονται, διότι θα έχουν χρόνο να μελετήσουν για το φροντιστήριο, ελάχιστοι θλίβονται για την απώλεια των μαθημάτων.
Ακόμη, όμως, κι όταν αποφασίζεται δημοκρατικά η κατάληψη είναι ο καταλληλότερος τρόπος αντίδρασης; Η κατάληψη θα έπρεπε ν’ αποτελεί την έσχατη μορφή κινητοποίησης. Εναπόκειται στη φαντασία των μαθητών να βρουν νέους τρόπους να εκφράσουν την αγωνία τους για το μέλλον.
Ακούγοντας, κάποιος τα αιτήματα των μαθητών, οι οποίοι πραγματοποιούν καταλήψεις και πορείες διαμαρτυρίας, διαπιστώνει μια ολοφάνερη αντίφαση. Οι μαθητές διαμαρτύρονται για την έλλειψη βιβλίων, για την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση, για τις μειώσεις μισθών που υφίστανται οι γονείς τους, για το αβέβαιο εργασιακό τους μέλλον κ.ά. Η ποιότητα της παρεχόμενης γνώσης στα σχολεία και η αφαίμαξη του οικογενειακού εισοδήματος από τα φροντιστήρια δεν αναφέρονται πουθενά ως βασικά αιτήματα της κατάληψης!
Εδώ έρχεται να προστεθεί και η μεγαλύτερη ειρωνεία των καταλήψεων: Οι μαθητές τις εγκαταλείπουν γύρω στις 3 το μεσημέρι, για να παρακολουθήσουν μαθήματα στο φροντιστήριο! Την αντινομία αυτή δεν βλέπουν οι φορείς της κατεψυγμένης αλήθειας (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί άλλοι). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι οι καταλήψεις είναι κατά πολύ λιγότερες στα εσπερινά σχολεία, που οι μαθητές εργάζονται και δεν πηγαίνουν φροντιστήριο.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο για το σχολείο ν’ αντιπαλέψει τη νοοτροπία, που οδηγεί στις καταλήψεις, γιατί οι νοοτροπίες είναι φτιαγμένες από το πιο ανελαστικό υλικό. Έχει χρέος, όμως, να προσπαθήσει γιατί ρόλος του είναι να γαλουχεί πολίτες με αναλυτική και κριτική σκέψη και όχι συνδικαλιστές έτοιμους ν’ ανέβουν στα κάγκελα με το παραμικρό.
Β.Ξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου