Συρθέντες και διασυρθέντες

Πολλοί θα δηλώσουν ενθουσιασμένοι με το καινούργιο κυβερνητικό σχήμα, ύστερα μάλιστα από τον μέχρις εξαγιασμού εκθειασμό του κ. Λουκά Παπαδήμου· στην πρώτη του ομιλία πάντως, μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο, ο νέος πρωθυπουργός δεν βρήκε μία λέξη να πει για τον δοκιμαζόμενο λαό (ας υποθέσουμε όχι από αδιαφορία, αλλά για να αποφύγει τα κλισέ του ψυχοπονιάρικου πολιτικαντισμού).

 Αρκετοί, με τη σκέψη ότι ο ανταγωνισμός των εξ ανάγκης εταίρων δεν θα καταλαγιάσει, θα μιλήσουν για ανεμογκάστρι και άλλοι, οι πιο απαισιόδοξοι, για έγκυο μόρο, όταν στον τοκετό πεθαίνει η μητέρα. Και κάποιοι, οι απαιτητικότεροι ίσως, θα καταφύγουν στην κλισαρισμένη βολή και θα δώσουν στα αισθήματά τους τον συνήθη τίτλο: «Ωδινεν όρος και έτεκεν μυν».
Αλλά ποιο το όρος εδώ; Πόσο εύκολο είναι να πιστέψουμε πως είναι βουνά (και μάλιστα αγέρωχα, απάτητα κι αμόλυντα) οι λόφοι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και ο λοφίσκος του ΛΑΟΣ, λόφοι της ιδιοτέλειας, της ίντριγκας, των αδυσώπητων φιλοδοξιών, της μικροπολιτικής, του βυζαντινισμού και της διαπλοκής; Πώς να πιστέψει κανείς ότι ξαφνικά ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς, εις μνήμην της κοινής φοιτητικής τους ζωής, ανέβηκαν ζευγάρι στον Ολυμπο της αγαθότητας και της ευθυκρισίας (αυτό δεν εννοούν οι καλοί άρχοντες όταν λένε μονότονα ότι «πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων», αλληλοδακτυλοδεικτούμενοι, ώστε να κρύβεται ο καθένας πίσω από το δάχτυλο της εγωπάθειάς του;). Πώς να πιστέψει ο τυχαίος, ο απλός επιτέλους πολίτης ότι οι δικομματάρχες ανηφόρισαν στο Σινά (κι από κοντά και ο θεατρικότατα ευλαβής αρχηγός της ακροδεξιάς), για να παραλάβουν τις πλάκες με τις εντολές της μετριοπάθειας και του εθνικού συμφέροντος, το οποίο κατά κόρον επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τους τακτικισμούς, τις παλινωδίες και τους αλληλοεκβιασμούς τους;

Και εν πάση περιπτώσει, ποιος να τους δώσει εκεί πάνω τις πλάκες της εξουσίας, όταν ο μοναδικός κατά Σύνταγμα εξουσιοδότης, ο λαός δηλαδή για όσους τείνουν να το ξεχάσουν, έχει απωθηθεί στο περιθώριο; Και πάλι εν ονόματι του εθνικού συμφέροντος έγινε η περιθωριοποίηση αυτή. Οι εκλογές, μας λένε, με τις οποίες θα εκφραζόταν όσο το δυνατόν αυθεντικότερα η λαϊκή βούληση, είναι απώλεια χρόνου, ενώ δεν χρειάζεται να στενοχωριόμαστε για τα πέντε εικοσιτετράωρα που χαραμίστηκαν μέχρι να κατασκευαστεί το νέο, παράταιρο κυβερνητικό σκάφος.

Οι επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων σύρθηκαν ώς τη «συναίνεση». Σύρθηκαν από την ίδια τους την παταγώδη αποτυχία και την ηθικοπολιτική τους έκπτωση. Κι αφού με τις δολοπλοκίες και τις παλινωδίες τους διέσυραν τους θεσμούς, διασύρθηκαν στο τέλος οι ίδιοι. Εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα ως συνωμότες, αγρίως συμφεροντολόγοι και παγερά αδιάφοροι για την κατακραυγή που προκάλεσε η στάση τους. Και σε κατώτερα...

Tου Παντελη Μπουκαλα

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ