Το αύριο των «εφέδρων»

Το καθεστώς των «εφέδρων» βαπτίστηκε μία ακόμα πολιτική καινοτομία ενταγμένη στο πλαίσιο δημοσιονομικής λιτότητας και περικοπών μισθών με στόχο να γλιτώσει το κράτος από τα πολυάριθμα εργαζόμενα χέρια στο Δημόσιο και να αποφέρει κιόλας ένα σχετικό «ξεκαθάρισμα» στο δημοσιοϋπαλληλικό πεδίο.

Σε όλους είναι γνωστή η ευθύνη των δημοσίων υπαλλήλων για το σημερινό μπάχαλο και όλοι ξέρουμε την ρουσφετολογική και άεργη σαβούρα του Δημοσίου, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουμε και τις απειροελάχιστες εξαιρέσεις των γνωστών ανθρωπάκων που με τα μανίκια σηκωμένα επί δεκαετίες έκαναν τη δουλειά τους τίμια και καθαρά.

Όπως για όλα τα μέτρα όμως, έτσι και για τους «εφέδρους» τα κριτήρια επιλογής δεν ήταν και τα ορθότερα δυνατά, αφού εισήχθησαν κυρίως οργανικά κριτήρια και όχι αξιολόγηση μέσα από προσεκτική έρευνα του έργου και της απόδοσης του καθ’ ενός κατά στοιχειώδη και αντικειμενική λογική. Θα πει κανείς πως δεν υπήρχε μια τέτοια πολυτέλεια χρόνου, αλλά αντιτείνοντας, τί είναι προτιμότερο από τα δύο, να καθυστερήσεις την εφαρμογή ενός μέτρου 20 μέρες ή να αφήσεις στο Δημόσιο τους μάστορες της κωλυσιεργίας, της ιδιοτέλειας και της εντατικά καθυστερημένης εξυπηρέτησης σε μια περίοδο μάλιστα, που αν μη τι άλλο έχουμε ανάγκη από έμπειρα και ικανά χέρια να δουλέψουν γρήγορα και αποτελεσματικά;

Εν πάση περιπτώσει, τι μπορεί να επιφυλάσσει η επόμενη μέρα σε δύο «εφέδρους» που επί 30 χρόνια ξυπνούσαν στις 6.30 το πρωί και λόγω της δύναμης της συνήθειας θα συνεχίσουν να ξυπνούν την ίδια ώρα χωρίς όμως να έχουν να κάνουν κάτι για να απασχοληθούν;

Συνομιλώντας με δύο πρώην υπαλλήλους του ΟΕΔΒ και της Διεύθυνσης Κρατικών Λαχείων αντίστοιχα, που θέλησαν να παρασιωπήσουν το όνομά τους, με οργή αλλά και δάκρυα μου είπαν τα εξής: Και τώρα; «Κάθε μήνα πληρώνω 500 ευρώ σε δόσεις για δάνεια και κάρτες, ενώ οι σπουδές του παιδιού μου στην επαρχία απαιτούν άλλα 700 ευρώ. Είχα κάνει τη ζωή μου έτσι, ώστε να τα βγάζω πέρα, τώρα δεν ξέρω τι θα κάνω. Τα χρήματα που θα παίρνω θα είναι 58% μειωμένα σε σχέση με πέρυσι, ενώ ήδη ζήτησα δάνειο από το Επικουρικό Ταμείο της Υπηρεσίας για να αντέξω. Ξέρετε τι προβλήματα προέκυψαν φέτος με την εκτύπωση των βιβλίων: το καλοκαίρι δούλεψα σκληρά παίρνοντας άδεια μόνο 4 μέρες και μόλις χειμώνιασε, με πέταξαν σαν γέρικο άλογο που έκανε τη δουλειά του και τώρα δε συμφέρει. Περικοπές έκανα όλες τις δυνατές, να κόψω και το φαγητό»;

Η πρώην εργαζόμενη στη Διεύθυνση Κρατικών Λαχείων κυρία και πλέον «έφεδρος» με λύπη αποκαλύπτει: «Είμαι 34 χρόνια στο Δημόσιο και ποτέ δεν έκανα τη μεγάλη ζωή. Ένα ταξίδι πήγα σε όλη μου τη ζωή στη Βουλγαρία, όπου είδα τότε ό,τι μας περιμένει σήμερα. Το σπίτι που έχω με τον άντρα μου είναι με δάνειο, 800 ευρώ το μήνα που δεν ξέρω πού θα τα βρω πλέον. Δούλεψα φιλότιμα όλη μου τη ζωή. Πώς μπορώ να νιώσω με τα 600 ευρώ που θα μου δίνουν τώρα και δεν θα μπορώ να καλύψω ούτε τις πρωταρχικές μου ανάγκες»;

Πολλοί «έφεδροι» προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη. «Ναι αδικήθηκα», υποστηρίζουν και οι δύο, «γιατί μπήκα μαζί με λίγους αξιοκρατικά στο Δημόσιο, είχα πανεπιστημιακό πτυχίο και δύο ξένες γλώσσες. Και τώρα με πετάνε έξω μαζί με άλλους ικανούς ανθρώπους χωρίς τους οποίους δεν θα λειτουργήσουν οι υπηρεσίες».

Και όλα αυτά την ώρα που ο Πάγκαλος διαμήνυε ότι «στο Σύνταγμα μαζεύτηκαν κάποιοι Μαλ…κες, κάποιοι Αριστεροί και κάποιοι Φασίστες». Και η πολιτική αδιαντροπιά έχει όρια. Πόσο ακόμα οι κουβέντες του κάθε κ. Πάγκαλου θα βαπτίζονται «ατυχείς συγκυρίες» κατά την κυβέρνηση; Πού θα πάτε να ζήσετε, εσείς τα πολιτικά μεγαλομυαλά μας, όταν ολοκληρώσετε το παταγωδώς αποτυχημένο έργο σας, άραγε; Σε ποια χώρα θα πάτε και δεν θα βρείτε Έλληνες μετανάστες της κρίσης ή ομογενείς;

Γ.Φ.Ξ.