Το λίγο

Στην Ελλάδα έχουμε μία περίεργη αντίληψη για το λίγο. Υποτιμάμε το λίγο σαν ποσότητα σε όλα τα πράγματα, υποβαθμίζουμε το λίγο σαν ποιότητα και στάση ζωής, υποκαθιστάμε το λίγο γενικά με την υπερβολή σε όλα. Ταυτόχρονα όμως, το λίγο έχει αναχθεί στο μεγαλύτερο άλλοθί μας και στη μεγαλύτερη δικαιολογία μας για το σημερινό ελληνικό θέατρο του παραλόγου.

Έτσι λοιπόν, λίγοι πολιτικοί είναι σκάρτοι, λίγοι αστυνομικοί εμπλέκονται σε όλα τα οργανωμένα εγκλήματα, λίγοι δημοσιογράφοι υπηρετούν τους αφεντικαράδες τους, λίγοι παπάδες έχουν καταχραστεί δημόσια περιουσία, λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι ασκούνται στην εργασιακή ανορεξία, λίγοι δάσκαλοι και καθηγητές πηγαίνουν στο σχολείο μόνο για να «τσιμπήσουν» ιδιαίτερα, λίγοι γιατροί και δικηγόροι αθλούνται στη φοροδιαφυγή, λίγοι δικαστές δωροδοκούνται, λίγοι ταξιτζήδες αισχροκερδίζουν από τους μετανάστες και τους τουρίστες, λίγοι αθλητές ντοπάρονται, λίγοι πολίτες «τα φάγανε» και θα μπορούσε να πάει λέγοντας… Λίγο αφελείς είμαστε όλοι οι υπόλοιποι αν πιστεύουμε στο παραπάνω λίγο…

Όλοι οι παραπάνω είναι όντως λίγοι -όχι στην Ελλάδα- αλλού, εκεί που τα κράτη δεν έχουν χρεοκοπήσει και οι οικονομίες παρά την κρίση αντέχουν και ακριβώς επειδή οι ως άνω περιγραφόμενοι είναι λίγοι, οι χώρες επανακάμπτουν τιμωρώντας μερικούς απ’ αυτούς και μπαίνοντας πάλι σε τροχιά ανάπτυξης. Στη χώρα μας αντιθέτως, επειδή - όπως λέει το καφενείο - οι λίγοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παπάδες, δικηγόροι και οι υπόλοιποι είναι ή αποτελούν το κράτος, εάν τους προσθέσουμε συναπαρτίζουν την τεράστια πλειοψηφία που επέφερε στο λαό τα μνημονιακά βάσανα.

Ο παραπάνω πράγματι απλοϊκός συλλογισμός μας οδηγεί παραπέρα σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον, δεν θα δικαιωθεί ποτέ η κοινή γνώμη αφού διαθέτουμε τους μηχανισμούς και τους θεσμούς όχι όμως και τα πρόσωπα που θα τιμωρήσουν άλλα πρόσωπα, διότι στη χώρα μας καλοί και κακοί, καθαροί και βρώμικοι στο τέλος πάντα με κάποιον μαγικό τρόπο συμβιβάζονται. Δεύτερον, το οποίο είναι συνέπεια του πρώτου, δεν θα επανακάμψουμε ποτέ διότι κανένας από τους «λίγους» δεν θα βγει από τη μέση ή το «πόστο» του, άρα τα ίδια πρόσωπα θα βρίσκονται στις ίδιες θέσεις και συνεπώς δεν θα καταφέρουμε να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης, καθώς οι πολιτικές αλλάζουν, αλλά δεν αλλάζουν τα μυαλά που τις εφαρμόζουν.

Ένα βασικό λάθος που κάναμε σαν πολίτες όλα αυτά τα χρόνια είναι το εξής: πιστεύαμε ακριβώς ότι όλοι αυτοί είναι λίγοι, ενώ τελικά όχι μόνο είναι πολλοί αλλά πέρασε και το δικό τους. Πιστεύαμε ότι είναι οι εξαιρέσεις που δεν κάνουν τον κανόνα. Στην περίπτωσή μας όμως, το λίγο έγινε πολύ και το πολύ έγινε η απόλυτη υπερβολή. Το αστείο είναι που όλοι τους είναι τόσο διεφθαρμένα ανέντιμοι που κανείς δεν το παραδέχεται! Άλλωστε, πού να βρούνε τέτοια ηθική μαγκιά; Στο μόνο που εξασκήθηκαν όλη τους τη ζωή είναι στο να ζουν παρασιτικά σε βάρος του διπλανού τους και της χώρας τους. Πόσο γελάω όταν ρωτάω για παράδειγμα κάποιον ταξιτζή, «είστε τίμιος στη δουλειά σας;» και μου απαντάει χωρίς αναστολές «τόσα χρόνια στο τιμόνι, φίλε, ούτε ένα ευρώ δεν πήρα παραπάνω», «μακάρι», του λέω εγώ.

Δεν χρειάζεται να αντιτείνει κανείς «ναι, μόνο αυτοί είναι;». Όχι, προφανώς και υπάρχουν μεγαλύτεροι υφαρπάζοντες, αλλά ξεκαθαρίσαμε πως λίγοι από αυτούς, λίγοι από τους άλλους κάνουν τους πολλούς. Και αν αναλογιστούμε ότι από τα μεγάλα αγκάθια της οικονομίας είναι η φοροδιαφυγή και η κλοπή δημοσίου χρήματος, το να έχεις πολλούς εκπροσώπους των παραπάνω «λίγων» ίσως αποτελεί το ακόμη μεγαλύτερο αγκάθι. 

Από μία φωτεινή και αισιόδοξη οπτική, πολύ περισσότεροι είναι οι έντιμοι πολίτες, οι εργασιομανείς, αυτοί που είναι εντάξει στις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους. Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, οι λίγο αφελείς που ανεχόμαστε τους υποτακτικούς στη διαφθορά και στην παρασιτική ζωή - αυτούς τους «λίγους» που κρατούν την χώρα μακριά από την ανασυγκρότηση, που μας εμποδίζουν να ορθοποδήσουμε- να τους στείλουμε σπίτια τους. Διαφορετικά, αίσιον και ευτυχές το 2020…(προς δικαίωση του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ»). 

Γ.Φ.Ξ.