Στη φωλιά του Κούκου…

Σαν να ξυπνήσαμε λίγο! Απεργίες στα μέσα μεταφοράς, απεργίες στην ΕΡΤ, το νέο μνημόνιο και οι σελίδες του, παραιτήσεις βουλευτών και υπουργών, οι τούμπες του Καρατζαφέρη και οι ποιητικοί του χρησμοί, Βενιζέλος και Λοβέρδος ανταλλάσουν φιλιά επειδή έσωσαν τη χώρα, ο Σαμαράς παλεύει να πείσει ότι είναι ήρωας, ο Παπαδήμος αποδεικνύει επιτέλους τι είναι, η Αριστερά συνεχίζει τη ρομαντική της αντιπολίτευση, η λεγεώνα των «Ανώνυμων» μας χτύπησε την πόρτα, η ψευτοευαισθησία για τους αστέγους, το κέντρο ετοιμάζεται να ξαναζήσει τζαμοσπασίματα και πετροπόλεμο, στην Ηλεία άρχισαν τα μπάνια από τον Φεβρουάριο…

Με λίγα λόγια, ξαναμπήκαμε σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Και πολύ καθυστερήσαμε! Τόση ησυχία ούτε όταν παίρναμε 3.600 ευρώ, τότε που ήμαστε «νυχτοφύλακες» στο ΟΑΚΑ. Καλό μας έκανε η ησυχία – βρήκαμε ευκαιρία να ασχοληθούμε λίγο και με κανέναν διπλανό μας.

Ζήτημα τώρα είναι αν αυτή η ησυχία ήταν γόνιμη. Αν συνειδητοποιήσαμε που βρισκόμαστε και τι χρειάζεται να πράξουμε. Η νέα συμφωνία για τη δανειοδότησή μας και τα ολοκαίνουρια μέτρα (καταδικασμένα να αποτύχουν παρά το ότι θα βουλιάξουμε περισσότερο) είναι αναπόφευκτα. Ο τεχνοκράτης μας το είπε στο υπουργικό συμβούλιο, «όποιος δεν ψηφίσει, στα τάρταρα». 

Το «όχι» λοιπόν δεν θα το πούμε. Έλεος – μια ξεχασμένη λέξη – δεν θα δείξει κανείς. Εξάλλου, όλοι οι ξένοι, Ευρωπαίοι ή μη, έχουν την αίσθηση ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι είναι απλώς θυμωμένοι και τη μία είναι νηφάλιοι και την άλλη βγαίνουν και τα σπάνε, δεν κάνουν τίποτα για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Μήπως, τελικά έχουν έστω και λίγο δίκιο;

Αν παρουσιάζαμε μία ήρεμη, ανθρώπινη, έξυπνη, ευρηματική αντίδραση σαν λαός και σαν Κράτος, δεν θα έλεγαν «κοιτάξτε τους Έλληνες, πόσο καλά έχουν διαχειριστεί την κρίση, με τι αξιοπρεπή, αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο το κάνουν» (;)

Η ερώτηση είναι σαφώς ρητορική. Δεν διαθέτουμε ούτε το πολιτικό προσωπικό που θα αρθρώσει ένα υποσχόμενο «όχι» ούτε τους πολίτες που θα αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα με την απαιτούμενη ψυχραιμία και υπομονή, αρχές που δυστυχώς έχουν περάσει στη λήθη προ πολλού. Η δράση των εξαιρέσεων στον παραπάνω κανόνα φοβούμαι ότι ίσως είναι κι αυτή μάταιη. 

Στην επόμενη περίοδο ηρεμίας που θα βιώσουμε δεν θα ερεθίσουν την ευαισθησία μας οι άστεγοι. Ίσως να τους αντικαταστήσουν οι καταθλιπτικοί. Και ίσως να μην είναι μόνο οι άνεργοι και οι πεινασμένοι που βλέπουμε στους δρόμους οι καταθλιπτικοί. Ίσως να είναι οι γονείς μας, ίσως ο αδερφός μας ή ίσως ο κολλητός μας, ίσως κι εμείς.

Ας είμαστε έτοιμοι, έρχονται μέρες, και άγριες μέρες…

Γ.Φ.Ξ.