Πολιτική αλητεία

Σοκ έχει προκαλέσει η αυτοκτονία του 77χρονου Δημήτρη Χρηστούλα σήμερα το πρωί στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος επειδή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα χρέη του.

Οι ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα και τους πολίτες της στη χρεοκοπία και τον εξευτελισμό, κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι, συνεχίζουν να βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, διεκδικούν εκ νέου την ψήφο του ελληνικού λαού και δηλώνουν συγκλονισμένοι από τον θάνατο του 77χρονου συνταξιούχου.

Κροκοδείλια δάκρυα ακόμη και τώρα από τους πολιτικούς μας για το τραγικό συμβάν. Οι δηλώσεις τους ανάξιες αναφοράς. Καμία απολύτως συναίσθηση της πραγματικότητας, του τέλματος και της απελπισίας στην οποία έχουν οδηγήσει χιλιάδες ανθρώπους. Καμία απολύτως αξιοπρέπεια. Ακόμη και σήμερα ακούμε για “βροχή τροπολογιών ρουσφετολογικού χαρακτήρα” ενόψει των εκλογών. Ο κόσμος τους φτύνει κι’ αυτοί νομίζουν ότι βρέχει. Κανείς δεν φαίνεται να θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του γι’ ανάλογα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα κάθε μέρα στην Ελλάδα.

Πολιτική αλητεία

Ενδεικτική η δήλωση του πρώην υπουργού Εθνικής Άμυνας και εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ μέχρι πριν από λίγες ημέρες, Παναγιώτη Μπεγλίτη. "Δεν μπορούμε αυθαίρετα να συνδέσουμε την αυτοκτονία του (77χρονου) με την οικονομική κατάσταση της χώρας", ανέφερε ο κ. Μπεγλίτης για να προσθέσει στη συνέχεια: "Κάθε οικογένεια έχει τα δικά της αδιέξοδα, τα δικά της προβλήματα. Το αν είχε χρέη ή δεν είχε είχε χρέη, το αν τα φαγαν τα παιδιά του ή τα φαγε ο ίδιος, σεβασμός σ’ αυτές τις περιπτώσεις…".

Πολίτες στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη συρρέουν στις κεντρικές πλατείες των δύο μεγάλων πόλεων για να τιμήσουν, μέσα σε κλίμα οργής και θλίψης, τον άνθρωπο που θέλησε να δώσει ένα αξιοπρεπές τέλος στη ζωή του, παρά να ψάχνει στα σκουπίδια, όπως έγραψε στο σημείωμά του.

Το πλήρες κείμενο του σημειώματος έχει ως εξής:

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσής μου που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι΄αυτήν.

Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου.

Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους εθνικούς προδότες, όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι (Πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)».