Η Ιστορία δικαιώνει όσους ξέρουν να την διαβάσουν και συνεπώς έχουμε χρέος, σαν πολίτες μιας ολικά χρεοκοπημένης χώρας, να αναγνώσουμε τις εκλογές έντιμα και συνειδησιακά. Ανεξαρτήτως ιδεολογικής ταυτότητας ή οποιασδήποτε άλλης πνευματικής αναπηρίας μας κατατρύχει, όπως η ασθένεια αριστερών ή δεξιών προσανατολισμών, μπορούμε να παραδεχτούμε ότι: αποδοκιμάστηκαν ή τιμωρήθηκαν ή καταψηφίστηκαν οι δύο χρεοκοπημένοι οργανισμοί που ευδοκίμησαν κάνοντας τη ζωή μας εφιαλτική, βγήκε χαρωπός νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύθηκε εν όλω η Αριστερά, προέκυψαν άλλα κόμματα, ενδυναμώθηκαν και «νομιμοποιήθηκαν» οι ακροδεξιές τάσεις και ασφαλώς καταδικάστηκε ή έμεινε στα ίδια ποσοστά το μοναδικό κόμμα που βροντοφώναζε την αναγκαιότητα εξόδου απ’ την Ε.Ε. και εννοώ το ΚΚΕ.
Κατ’ αρχάς, για να συμπεριλάβουμε τις γαλλικές προεδρικές εκλογές στην αξιολόγησή μας, τόσο ο ηττηθείς σαρκοζισμός όσο και ο καταποντισμένος ελληνικός δικομματισμός ήταν κάτι παραπάνω από πολιτικοκομματικά συστήματα. Ήταν καθεστώτα. Υπήρξαν κάποιες βεβαιότητες που οδήγησαν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα στην πανωλεθρία. Ο κ. Σαμαράς με το αλλόκοτο προεκλογικό του αστείο περί αυτοδυναμίας που μαρτυρεί ολοκάθαρα πόσο απελπιστικά πολιτικά ανίκανος είναι και ο κ. Βενιζέλος με τη μαστορική (ομολογουμένως εντυπωσιακή), απολογητική ρητορεία του, θεώρησαν βέβαιο ότι ο ιός τους, ο δικομματισμός, είναι τόσο καλά εδραιωμένος, ώστε καμιά ψήφος διαμαρτυρίας δεν θα τους ταρακουνήσει.
Αποτέλεσμα; Ο πολιτικός εξευτελισμός τους, που ήρθε κιόλας τόσο ανώδυνα με δημοκρατικό τρόπο, είχε ως απόρροια η μεγάλη υπουργική στρατιά του ΠΑΣΟΚ να οδηγηθεί στο Ζάλογγο… και η ΝΔ ουσιαστικά να αυτοταπεινωθεί. Τα δύο μεγάλα κόμματα πήραν από αυτές τις εκλογές ό,τι τους άρμοζε (ας θυμηθούμε την παραστατική εικόνα κατά την οποία στο Βraveheart οι Σκωτσέζοι επαναστάτες σηκώνουν τις φούστες τους στη θέα του εχθρού…), καθ’ ότι σάρωσαν στις ηλικίες πενήντα πέντε και άνω. Να γιατί το δίπλωμα οδήγησης και η εκλογική ικανότητα θα έπρεπε να αναθεωρούνται!
Το μήνυμα των εκλογών δύσκολα θα το συλλάβουν αλλά σίγουρα θα το άκουσαν: «δεν υπάρχουν περιθώρια πια να κοροϊδεύουν κανέναν πολίτη, πρέπει να τιμωρηθούν και να ξεβολευθούν, όπως το φώναξαν οι πολίτες». Μαζί τους ηττήθηκε και θα αρχίσει να καταρρέει και το σιχαμερό παρακράτος της μιντιακής ενημέρωσης που τους στηρίζει ξεδιάντροπα και απροκάλυπτα και το οποίο είναι συνεργός στην ισοπεδωτική καταστροφή της χώρας.
Σε ό,τι αφορά την άνοδο της Αριστεράς, η ευκαιρία είναι ιστορική όπως και να’ χει. Διότι, καλείται να αποδείξει ότι η υπόστασή της δεν είναι απλώς αντιπολιτευτική, αλλά ότι μπορεί να χαράξει εναλλακτική πορεία και να προτείνει έναν ρεαλιστικό πολιτικό δρόμο της δράσης και όχι της θεωρητικής πολιτικολογίας. Αρχικά, φαίνεται ότι ο μελαγχολικός λυρισμός του κ. Κουβέλη συγκίνησε αρκετούς αλλά ο τελευταίος μόνο συμπληρωματικό ρόλο μπορεί να έχει στο πολιτικό σκηνικό. Απ’ την άλλη, πώς εξηγείται ότι μετά από δύο μνημόνια, τεράστιες περικοπές μισθών και συντάξεων, απροκάλυπτη καταπάτηση του εργατικού δικαίου, με τόσο έντονο λαϊκό αίσθημα οργής, το κατ’ εξοχήν κόμμα του λαού, το ιστορικό ΚΚΕ παρέμεινε στο ίδιο περίπου εκλογικό ποσοστό;
Μήπως επειδή δεν έχει καμία επαφή με την ελληνική πραγματικότητα του 2012; Μήπως επειδή επιμένει στην ουτοπική μοναξιά του που θα καταλήξει παραμύθι για νανούρισμα; Μήπως επειδή ασχολείται περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ και καθόλου με τις εγκληματικές πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Μήπως επειδή παραδέχεται δημόσια ότι μόνο την ευθύνη της αντιπολίτευσης μπορεί να αναλάβει; Το ΚΚΕ αυτοκαταδικάζεται σ’ ένα ιστορικό λάθος με την αποχή του από κάθε κυβερνητικό σχήμα και αυτό το 8,5% έχω την υποψία ότι σύντομα θα δραπετεύσει…
Αναφορικά με το νικητή των εκλογών, ο θρίαμβος του κ. Τσίπρα δεν αναιρεί τα τεράστια εσωκομματικά προβλήματα του κόμματός του. Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας με περίσσια υπομονή και πολιτικό θάρρος άντεξε προεκλογικά τη λάσπη και το στρίμωγμα από πολιτικούς και δημοσιογράφους και ξεκαθάρισε ό,τι πιστεύει η πλεινότητα του εκλογικού σώματος: το μνημόνιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί με τον τρόπο και με τους όρους που συμφωνήθηκε. Καμία διαπραγμάτευση, ακύρωση της δανειακής συμφωνίας.
Μίλησε πολιτικά, μίλησε ειλικρινά, αλλά το πρόγραμμά του με την φορολόγηση του πλούτου και τα άλλα σημεία δεν φαίνεται τόσο πειστικό από οικονομική και πολιτική σκοπιά. Πάντως, παρόλο που το πολιτικό του προφίλ δε μαρτυρεί ηγετικές ικανότητες, η άρνησή του να παρευρεθεί στο mega προεκλογικά που δεν τον είχε καλέσει για έναν ολόκληρο χρόνο και η προσπάθεια των δημοσιογράφων να τον «τσακίσουν», τον έφεραν νικητή μπροστά στην κάθε κ. Στάη που χαμογελούσε ειρωνικά στα ειλικρινή τουλάχιστον προεκλογικά λόγια του κ. Τσίπρα.
Η διαχείριση, ωστόσο, της νίκης με μετριοφροσύνη και ταπεινότητα δεν αρκούν για να αναλάβει την ευθύνη που του εκχώρησε το εκλογικό σώμα, έστω επειδή τον θεώρησε τον λιγότερο κακό. Θα πρέπει να αναμετρηθεί με το ίσως ανέφικτο των υποσχέσεων ή θέσεών του. Η άνοδος της ακροδεξιάς και του εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής με τον γνήσιο φασιστικό λόγο που εκφώνησε ο επικεφαλής του συνδυασμού ήρθε να επιβεβαιώσει πως η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που προσφέρει άσυλο ακόμα και στους δηλωμένους εχθρούς της, σ’ αυτούς που τη μάχονται σθεναρά και την υπονομεύουν.
Για κανέναν δεν ήταν έκπληξη η πανελλαδική υποστήριξή της, αφού τα μέλη της και οι οπαδοί της εκμεταλλεύτηκαν το κενό που άφησε σε ορισμένες υποβαθμισμένες γειτονιές η απουσία κρατικής προστασίας και αφουγκράστηκαν τον παλμό ενός κόσμου που είχε αφεθεί στη μοίρα του. Ίσως είναι μόδα, ίσως είναι φούσκα, ίσως πρόκειται για την άγνοια όσων προτίμησαν να εκπροσωπηθούν στη Βουλή απ’ τον σύνδεσμο αυτό, και οι οποίοι τώρα έχουν μία εικόνα του τι ψήφισαν και αν όντως τους αντιπροσωπεύει. Πάντως, ο κ. Μιχαλολιάκος έβαλε στη θέση τους αφενός τον πατριώτη κ. Σαμαρά αφού «υπηρέτησε χαριστικά τρεις μήνες στο ναυτικό» και ξεμπρόστιασε τη σαπίλα των καναλιών που καλούσαν προεκλογικά κόμματα που πήραν 2,5% και το δικό του με 8% ούτε μία φορά.
Όσο για τον κ. Καμμένο, κάποιοι φυγάδες της ΝΔ διαθέτουν πολιτική φαντασία και είδαν στο πρόσωπό του έναν ανεξάρτητο εθνάρχη. Συμπερασματικά, οι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας στην Ελλάδα πέθαναν. Οι ηγέτες των κομμάτων πρέπει να καταλάβουν ότι χρειάζεται να αναζητήσουν κοινές θέσεις και βιώσιμα προγράμματα σε βάθος χρόνου, ενώ προφανώς χωρίς αμοιβαίες πολιτικές μετακινήσεις (όχι κωλοτούμπες) δεν θα μπορέσουν να συνεργαστούν και κατ’ επέκταση να κυβερνήσουν.
Αυτή ήταν η πρώτη και η μοναδική προσφορά του Μνημονίου στη χώρα, ότι ακριβώς εξουδετέρωσε τους κορυφαίους κρίκους μιας αλυσίδας πολιτικών που διέλυσαν την κρατική μηχανή και τον κοινωνικό ιστό, που χειροτέρευσαν τις ζωές μας και έκαναν την Αθήνα ακόμη πιο ανυπόφορη. Και λέω την Αθήνα, γιατί στην επαρχία η ζωή δεν είναι το ίδιο δύσκολη ούτε ακριβή, με 300 ευρώ σύνταξη είναι βασιλιάδες, γι’ αυτό και εγκλημάτισε η επαρχία σε βάρος μας ψηφίζοντας κατά κόρον τους αυτουργούς των δεινών μας.
Η πολιτική ζωή αρχίζει να ξεκαθαρίζει και τίποτε, όσο επικίνδυνο και δύσκολο κι αν είναι μέχρι την ανάδειξη σταθερής κυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι χειρότερο από τα έως τώρα πρόσωπα που, ενώ κατέρρεε το σύμπαν, αυτά εμφανίζονταν ως εθνοσωτήρες. Η Αριστερά μεγάλωσε, μόνο που τώρα πρέπει να ωριμάσει κιόλας. Ελπίδα γεννήθηκε, οι πολίτες φώναξαν ένα βροντερό «παρών» και όσοι τους κατηγορούν ότι «ψήφισαν ακυβερνησία» σύντομα θα δεχτούν παρόμοια «δημοκρατική σφαλιάρα» σαν αυτή που υπέστη ο δικομματισμός – να περιμένουν το ξέσπασμα του κόσμου.
Το τελικό ξεκαθάρισμα θα γίνει με τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση, αρκεί να προλάβει να εκτεθεί στα μάτια της κοινωνίας το σκοτάδι που συνοδεύει τη Χρυσή Αυγή. «Η δεκαετία των 00ς, επίσης, ήταν η «δεκαετία των μηδενικών». Οι μέτριοι, οι ανύπαρκτοι, οι φαντασμένοι, οι ατάλαντοι, οι ανίκανοι, οι ασήμαντοι κυριάρχησαν και γέμισαν με την απίστευτα «λίγη» προσωπικότητά τους τη δημόσια ζωή. Την ίδια ώρα, οι αξιόλογοι και οι σημαντικοί ενίοτε σιώπησαν και άλλοτε μπήκαν κι αυτοί στους «ρυθμούς της ευκολίας».
Πάρα ταύτα, τα καλά νέα δεν λείπουν, εκλογές γίνονται κάθε μέρα παντού. Η «δεκαετία των μονάδων» μόλις ξεκίνησε, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δίνουν ένα μυστικό ραντεβού με τον εαυτό τους, απορρίπτουν το μοντέλο της «εύκολης ζωής» και αρχίζουν να υπηρετούν φανατικά πιο ανθεκτικές αλήθειες». Με εντιμότητα και συνειδησιακή ειλικρίνεια να επιστρατεύσουμε τη συναισθηματική μας νοημοσύνη και να αποφασίσουμε σε ποια δεκαετία θέλουμε να ανήκουμε.
Frustra sed Prudenter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου